Rozdział 3 – Pozory często mylą

Ipsa sua melior fama

Lepszy niż moja reputacja

Tłumaczenie z łaciny

Nazywam się Klaudia Kasprzyk i podjęłam pracę w policji we wrześniu tego roku. Jak nie trudno się domyślić, panowie, uważający się za doskonałych funkcjonariuszy, na mnie, jako na kobietę, zwalali papierkową robotę i parzenie kawy. Często zastanawiałam się czy to jak mnie traktują jest związane z moją płcią czy z tym, że pracę zdobyłam po znajomości. Sądziłam, że już tak będzie zawsze, że nigdy nie dostanę ambitniejszego zajęcia, niż spisanie protokołu z powodu kradzieży lizaka w osiedlowym sklepiku przez jakiegoś kajtka. W listopadzie to jednak uległo zmianie...

Właśnie zajadałam jogurt, gdy na moje biurko wylądowało zgłoszenie zaginięcia niejakiej Niny Malickiej. Ze zdziwieniem spojrzałam na szefa, ale zanim zdążyłam o cokolwiek zapytać, ten już skierował się do wyjścia. Przed tym jedynie burknął:

– Nikt z nas nie ma czasu się bawić w poszukiwanie rozpuszczonej małolaty.

Odłożyłam opakowanie po jogurcie na biurko. Łyżeczka je przeciążyła, ale ja nie miałam czasu na poprawianie plastikowego kubeczka. Zerknęłam do zgłoszenia. Dowiedziałam się z niego, że ta rozpuszczona małolata, jak to nazwał ją mój szef, była blondynką, farbowaną. Miała siedemnaście lat, pasemka i ufny, choć nieco zadziorny, wyraz twarzy – na to wskazywało jej zdjęcie, które zapewne matka albo ojciec wyjęli z portfela. Z tego co wynikało z dokumentów, zaginęła zaraz po imprezie.

– Banał – pomyślałam i skrzywiłam się na samą myśl, że pewnie leży gdzieś pijana, bo zwyczajnie przeciągnęła sobie weekend.

Nie wiedziałam jeszcze wtedy, jak bardzo się myliłam...

Postanowiłam podążyć najprostszym schematem i po niteczce dotrzeć do kłębka. Najpierw więc pojechałam na miejsce tej piątkowej imprezy. Było to stare i wyniszczone osiedle. Nie było tam ani jednego muru, na którym nie gościłby jakiś wulgarny napis czy też prostacka rymowanka albo gówniarska, pseudo-kozacka sentencja. Na drzwiach klatki schodowej, która prowadziła do mieszkania organizatora imprezy było napisane mamy prawo do szczęścia, nie mamy szczęścia do prawa. Napis ten gościł na zabawnym graffiti Barta Simsona wystawiającego pupę na widok publiczny. Malunek ten musiał być uważany przez wykonawce za dzieło sztuki, gdyż nawet był podpisany. Nie zrażona takim widokiem, ruszyłam dalej. Na dworze było już szarawo, a przez małe okna wpadało niewiele światła, więc odnalazłam włącznik, by nieco oświetlić sobie drogę przez równe, betonowe schody. Jak nie trudno się domyślić – światło nie działało. Zapewne ktoś powykręcał wszystkie żarówki. W końcu dotarłam na drugie piętro, gdzie przy drzwiach z numerem 28 stał dziecięcy, głęboki wózek. Nie był z kategorii nowoczesnych i modnych, ale czysty i zadbany. Walało się w nim kilka zabawek. Już miałam położyć dwa palce na dzwonku, gdy drzwi otworzyły się i stanęła w nich młoda, na oko około szesnastoletnia, dziewczyna o farbowanych rudych, choć może bardziej kasztanowych czy też ciemno mahoniowych, włosach. Na rękach trzymała dziecko, prawdopodobnie chłopca – na to przynajmniej wskazywał ubiór około półrocznego niemowlęcia.

– Do Patryka? – warknęła niemiło i wyminęła mnie, by włożyć dzieciaczka do wózka. Nakryła mu nóżki niebieskim kocykiem w czerwone samochody i zapukała do sąsiednich drzwi. – Znieście mi wózek – poleciła jakiemuś dzieciakowi, który skrzyknął innego dzieciaka i w ten oto sposób malucha wraz z wózkiem znosili jacyś... chyba nawet nie gimnazjaliści.

Nie odpowiedziałam jej czy ja do Patryka, bo gdy już otworzyłam usta, by potwierdzić, to jakaś kobieta, zapewne matka tej nieletniej matki, stanęła w drzwiach, z ustami ułożonymi w grymas i marsem na czole.

– Mogłabyś choć raz coś w tym domu zrobić, a nie tylko ubrać się i wyjść! – uniosła się.

– Jak coś robię, to udajesz, że tego nie widzisz i zawsze znajdziesz powód, by się doczepić. Poza tym z dzieckiem wychodzę, nie!? – odkrzyknęła Ruda i wyjęła z kieszeni jesiennej kurtki papierosy. Cienkie, chyba miętowe. Odpaliła jednego.

– Na taką pogodę!? Oszalałaś!? Zaziębi się.

– Od odrobiny deszczu jeszcze nikt nie umarł! Zahartuje się, poza tym mam folie.

W tej dyskusji byłam skora poprzeć Rudą. Też uważałam, że skoro już nie leje, a tylko kropi, to nie ma żadnych przeciwwskazań, by wyjść na powietrze, które po deszczu zresztą, było takie lekkie i pachnące rosą. Kobieta z grymasem jednak czepiała się dalej, na co Ruda wrzasnęła:

– Z tobą, to nikt, kurwa, nie wytrzyma! Patryk też myśli, by się wyprowadzić. W łeb się pierdolnij, bo chłop cię zostawił i ci odbija. Z resztą nic dziwnego, że cię zostawił, jak jesteś popierdolona.

– Ja przynajmniej miałam męża i z nim dzieci, a ty się puściłaś z żonatym.

– A chuj cię obchodzi komu pizdy dałam, w końcu moja, a dzieciaka utrzymuje sama i sama się nim zajmuje, więc się odpierdol! – Na tym dyskusja się skończyła.

Byłam zaskoczona jej przebiegiem, a jeszcze bardziej zdziwiona tym, iż zapłatą za zniesienie wózka, było otrzymanie po jednym papierosie.

– Przepraszam, ja do Patryka – odezwałam się szybko, byleby zdążyć, zanim kobieta zamknie drzwi.

– Nie ma go. Pracuje – burknęła. Widocznie to był taki zwyczaj w tej rodzinie, by burczeć i warczeć na nieznajomych, a na siebie nawzajem się wydzierać, nie zważając nawet na tych nieznajomych.

– A zna pani Ninę Malicką?

– A znam. – Kobieta splotła ręce na piersi. – Ale ja nic nie wiem. Już jej matce mówiłam. Dzwoniła.

– Nie było pani wtedy w domu? Przepraszam, ale jestem z policji – poczułam się zobowiązana, by wyjawić swój zawód, ale jak się okazało, chyba niepotrzebnie, bo ta około czterdziestoletnia pani odpowiedziała mi z zagniewaniem:

– Z policją to ja nie rozmawiam! – Zatrzasnęła drzwi przed moim nosem i tyle ją widziałam.

Nieco zrażona do tego środowiska zeszłam na dół, gdzie przed blokiem spacerowała ta małolata z dzieckiem. Już nie kropiło, więc wózek nie był ofoliowany. Musiałam przyznać, że gdy za nią szłam jakiś czas i przyglądałam się jej zachowaniu oraz przysłuchiwałam wypowiadanym słowom, to nawet ciepło mi się zrobiło na sercu. Tak ładnie, grzecznie i z miłością zwracała się do tego, już sztywno siedzącego, chłopca.

– Niko? – podchwyciłam, zagadując ją. Zrównałam z nią krok i uśmiechnęłam się do dziecka.

Mały chyba mnie nie polubił, bo odwrócił głowę w drugą stronę.

– Nikodem – odpowiedziała. – Po co szukasz Patryka?

– Jestem z policji – zaczęłam, choć po chwili pomyślałam, że powinnam ugryźć się w język. W końcu ta małolata mogła zareagować dokładnie tak samo, jak jej matka.

– Z policji? – Przystanęła zdziwiona. – W takim razie przepraszam panią, myślałam, że pani jest młodsza i że Patryka... nieważne. Po co policja szuka mojego brata, przecież on już nie kradnie?

A więc Patryk ma kryminalną przeszłość – tyle się dowiedziałam po dwóch minutach rozmowy. Postanowiłam zaraz po dotarciu na komendę poszukać jego akt i prześwietlić go na wylot z każdej możliwej strony.

– Chodzi o Ninę. Była u was na piątkowej imprezie.

Ruda przystanęła, sięgnęła z chodnika maskotkę-piszczałkę, którą Nikoś wyrzucił.

– Była, ale mnie wtedy nie było w domu.

Dziwna rodzina – pomyślałam. – Ciekawe czy podczas trwania tej imprezy był ktokolwiek z domowników w domu? W końcu zaraz może się okazać, że nawet tego całego Patryka tam nie było.

Dziewczyna chyba czytała mi w myślach, bo szybko sprostowała:

– Ojciec Nikiego chciał go zobaczyć. Dlatego zmyłam się z imprezy zanim w ogóle się zaczęła. Z resztą nie chciałam, by mały przebywał wśród tego dymu, syfu i oparów. Wie pani, jak wyglądają dwudzieste urodziny, prawda?

– Patryk kończył dwadzieścia lat? – zgadywałam.

– Tak. Nina pomagała mu przygotowywać imprezkę.

– Z tego co wiem, pomagała mu też sprzątać – dorzuciłam od siebie, licząc, że wyciągnę z niej jeszcze choć odrobinkę więcej.

– Nie – odpowiedziała pewnie. – Na pewno nie. Ten syf, to ja z Patrykiem sprzątałam. On był przybity. W dniu jego urodzin laska go rzuciła.

– Nina?

Przytaknęła ruchem głowy.

– Dlaczego? – szepnęłam, zdziwiona tymi nowościami. Pomyślałam wtedy, że chłopak może się spił albo coś wziął na tej imprezie, ona go rzuciła, a on mógł jej w gniewie nawet coś zrobić.

– Miała już kogoś. – Ruda wydawała się być zamyślona. – Patryk o tym nie wiedział, ale ja się domyślałam. – Zwilżyła usta językiem i wyjęła paczkę papierosów z kieszeni. Odpaliła jednego, a wózek odwróciła tak, by nie dmuchać na syna.

– Po czym się domyśliłaś, że ma innego?

– Mój brat i Nina nie sypiali z sobą – zaczęła nieco zmieszana. – On jest dziwny. Niby luzak i ulicznik, ale ministrant. – Uśmiechnęła się kpiąco. – Chciał poczekać do ślubu, dla niego to było bardzo ważne. Mieli plany, że gdy tylko Nina skończy osiemnaście lat, to się pobiorą. Długo mu się podobała, ale byli na stopie kumpelskiej od początku gimnazjum.

– Nie chodzili do jednej klasy – zauważyłam, zwracając uwagę na wiek Patryka i Niny.

– Nie. – Pokręciła głową na boki. – Ja rok nie zdałam. To ja chodziłam z nią do jednej klasy.

Teraz wszystko układało mi się w całość. Już miałam ponowić temat tego domyślenia się, że Nina miała kogoś innego, ale Ruda sama kontynuowała:

– Pożyczyłam od niej bluzę. Po prostu zrobiło się chłodno, a chciałam wyjść zapalić na balkon. U nich w domu się nie pali. Ona była w toalecie. Ubrałam bluzę na siebie bez pytania i... w kieszeni było opakowanie po prezerwatywie. Ta folia.

– To o niczym nie świadczy.

– W drugiej była chusteczka z kondonem – dodała.

Musiałam przyznać, że to już o czymś świadczyło.

– Rozmawiałyście o tym?

– Nie. – Ruda pokręciła głową na boki. – Zdjęłam bluzę i odłożyłam na miejsce zanim wróciła do pokoju. Zmarzłam wtedy cholernie, bo zależało mi na dokończeniu palenia. Ale potem w tematach takich typowo babskich i nastoletnich... Nina uznała, że woli dojrzałych mężczyzn.

– Starszych?

– Tak, wychodzi na to, że tak. Z początku myślałam, że chodzi jej o to, by Patryk ogarnął swoje życie, bo skoro nie chodził do szkoły, to mógł iść do pracy, ale... nic to nie dało. On się postarał, nawet za mieszkaniem rozglądał do wynajęcia. Pierścionek już kupił, ale... Zresztą koleżanka mówiła, że podjeżdżał po nią pod szkołę taki z brodą.

– Może ojciec? – zgadywałam.

– Nie – odpowiedziała. – Młodszy. Dłuższe włosy i lekki zarost. Przystojny, około trzydziestu lat, może dwa mniej. Tak Malwina mówiła. Przepraszam, ale mały jest zmęczony, muszę go uśpić, a on zasypia tylko na dworze – wytłumaczyła, uśmiechnęła się ciepło i oddaliła z granatowym wózkiem i chłopczykiem, który pocierał oczka piąsteczkami.

– Do widzenia – powiedziałam do niej, wyjęłam kluczyki z kieszeni i chciałam wrócić do samochodu, ale zanim to uczyniłam, dogoniłam jeszcze Rudą i zapytałam się, gdzie teraz jest jej brat. Odpowiedziała, że w pracy i to właśnie tam postanowiłam się udać, czyli działałam tak, jak planowałam na samym początku... po nitce do kłębka.

Pojechałam pod wskazany przez dziewczynę adres. Był tam duży, parterowy magazyn, w większości blaszany, z wielkimi, dwuskrzydłowymi drzwiami, przypominającymi trochę garażowe. Zapukałam, ale nikt mi nie otworzył. Moich uszu doszły awantury, jakieś krzyki. Weszłam do środka. Po prostu wtargnęłam. Trzech mężczyzn stało niemal na środku, każdy zasapany, wszyscy poddenerwowani. Z kącików ust jednego płynęła krew, drugi nerwowo pocierał szczękę, a trzeci pięść.

– Ładnie panowie, bardzo ładnie, pięknie wręcz – chciałam powiedzieć, a potem zwyczajnie zapytać o co im poszło, ale nim zdążyłam się odezwać jeden z nich grzecznie zapytał czego potrzebuje i czy mi czasami w czymś nie pomóc.

Otworzyłam szeroko oczy i w zadumie obserwowałam mężczyznę, który sięgnął z wysokiej lodówki marynarkę, która niechlujnie na niej leżała. Założył to czarne ubranie na bordową polówkę i powtórnie się do mnie zwrócił. Pokazałam odznakę i przedstawiłam się.

– Chciałabym porozmawiać z Patrykiem Stemplewskim – powiedziałam na wstępie.

– To ja – zgłosił się młody chłopak, który wcześniej pocierał policzek. Miejsce było wyraźnie zasinione.

Zerknęłam na dwóch starszych od Patryka mężczyzn. Obaj bruneci, obaj z zarostem, jeden wyższy i szczuplejszy, a drugi niższy, bardziej misiowaty, ale nie gruby. To ten drugi podawał chusteczkę temu pierwszemu. Wskazywał palcem na kącik swoich ust i szeptał:

– Wytrzyj się.

Ten, który się wytarł przejął inicjatywę.

– Robert Malicki – przedstawił się i wyciągnął dłoń w moim kierunku. Uścisnęłam ją.

– Malicki? – szepnęłam zszokowana. – Ojciec Niny?

Przytaknął ruchem głowy, dopiero potem odpowiedział słownie.

– Ja właśnie w jej sprawie – oznajmiłam, a z mężczyzny jakby nagle upłynęło całe życie. Pobladł i oparł się o pralkę stojącą nieopodal. Wzrok miał rozbiegany i nabierał powietrza jakby się starał uspokoić oddech.

– Znaleźliście ją? – pytał ten drugi, który w mojej głowię już dostał ksywkę Misiek. – Jest już w domu?

Pokręciłam głową na boki.

– Nie, jeszcze jej nie znalazłam. Staram się ustalić, co robiła Nina, zanim zaginęła i jak się okazuje, nie pomagała swojemu chłopakowi sprzątać.

– No nie – przyznał ten złodziej i ministrant w jednym. Przynajmniej takie informacje na jego temat miałam od jego siostry.

Szczerze, to wyobrażałam go sobie inaczej. Na pewno nie w ściągniętych w okolicy łydek, zielonych dresach, których krok był niemal w kolanach. Do tego bluza w kolorach reggae i czapka z daszkiem, odwrócona do tyłu.

Patryk spojrzał w dół, potem na pana Malickiego i na tego drugiego.

– Wyszła ode mnie o czwartej nad ranem. – Zamyślił się. – Zaraz po imprezie, gdy już się goście rozeszli.

– Czyli byliście sami?

– Nie. – Pokręcił szybko głową na boki, a ja spojrzałam na jego posiniaczone kostki prawej ręki. – Wkurzyłem się po tym co mi powiedziała, przypieprzyłem w ścianę – wyjaśnił, jakby od razu usprawiedliwiał stan swoich dłoni. – Wyszła z Malwiną na papierosa – dodał. – Do mieszkania już nie wróciła, a ja pijany poszedłem spać. Nawet nie wiedziałem, że nie wróciła do mieszkania, to rano mi brat Malwiny powiedział, a Malwiny już nie było, na msze poszła, znaczy próbę, bo w chórze śpiewa.

Po wysłuchaniu chaotycznej wypowiedzi dwudziestoletniego Patryka, zaczęłam się zastanawiać, jakich ludzi przyjmuje się do posługi podczas mszy świętej. Malwina, która śpiewała w chórze i Patryk, który ministrował, oboje pili, palili i jak się okazało minutę później, mieli pod opieką siedmioletniego chłopca, którego Malwina idąc na próbę zostawiła z pijanym Patrykiem, bo jak sam chłopak powiedział:

– U mnie to raczej dom otwarty jest.

– Dobrze, że nie publiczny – rzucił Misio i poklepał Malickiego po ramieniu.

– Znaczy, niech pani nie zrozumie źle. Małemu nic nie groziło, on umie sobie radzić. Kanapkę sobie zrobił, najadł się rano. On by alkoholu ani papierosów nie tknął, bo nie chce być jak ojczym.

– Rozumiem – szepnęłam. Kłamałam, nie rozumiałam.

Zobaczyłam, że od Stemplewskiego nic więcej nie wyciągnę. On upierał się, że nic więcej nie wie. Postanowiłam więc później porozmawiać z tą chórzystką. Chłopak powiedział, że spisze mi jej adres, ale że szybciej niż w domu, to ją w szkole zastanę. Czyli robiło się coraz ciekawiej, a jeszcze miałam przed sobą rozmowę z szanownym panem tatą.

– To może przejdziemy do... na zaplecze – zaproponował i wskazał kierunek.

Zgodziłam się, bo szczerze to marzyłam o tym, by usiąść. Zresztą, nic dziwnego, że nawykłam do lekkiej pracy i nieporuszania się po mieście, skoro przez ostatnie kilka miesięcy ograniczano mnie do parzenia kawy i wypełniania papierków.

Mężczyzna przepuścił mnie kulturalnie w drzwiach. Weszłam do środka i zobaczyłam niewielkie, ale schludne pomieszczenie. Pod ścianą stały dwie ławki, jakby szkolne, krzesła zresztą podobne i każde z innej parafii. Do tego wersalka, bordowa. Koc przykładnie złożony, poduszki też były.

– Sypia pan tu? – zapytałam.

Pokręcił głową na boki i zajął miejsce na jednym z krzeseł. Ja usiadłam na kanapie.

– Mamy stróża. Dużo sprzętów, nie ufam ochronie, która nie jest na miejscu – wyjaśnił.

– Rozumiem. Nina wysłała matce SMS-a, tak?

– Tak, w sobotę rano... właściwie, to już w przedpołudnie. Napisała, że pomaga Patrykowi sprzątać i że jak nie wróci do wieczora, to znaczy, że zostanie jeszcze na jedną noc – mówił tak, jakby miał to wykute na blachę. Sztucznie.

– Nie próbowaliście się państwo z nią kontaktować?

– Żona jej ufała.

– A pan? – szybko zapytałam. Chciałam go zaskoczyć i udało mi się to.

Zmieszany odpowiedział:

– Zazwyczaj też.

– Zazwyczaj?

Poruszył brwiami i zaczął świdrować pomieszczenie wzrokiem.

– Brat był w pracy – powiedział szybko Misiek, stojący w progu.

– Tak, właśnie – odparł ojciec dziewczyny. – Wróciłem do domu po dwudziestej trzeciej i zapytałem żony czy Nina już jest w domu. Nie było jej i tu mi właśnie powiedziano o tej wiadomości, co wysłała.

– A w niedzielę? Gdy nie wróciła w niedzielę, nie zmartwili się państwo?

– Zmartwiliśmy. Pojechałem do Patryka, ale nie było go w domu. Od jego matki dowiedziałem się, że pojechał pociągiem nad taki most. Młodzi tam kłódki wieszają z inicjałami i innymi pierdołami. Sądziłem, że Nina jest z nim i ja prosiłem żonę, by jeszcze poczekała, że pewnie wróci wieczorem. – Wyraźnie posmutniał, jakby się obwiniał. – I wstyd się przyznać, ale...

– Ale? – dopytywałam, bo jego zawieszanie się budziło we mnie niepokój.

– Majka i Piotrek poszli wcześniej spać...

– To młodsze dzieci? – przerwałam mu.

– Tak. Anka była u siebie. To moja córka, też młodsza od Niny – dodał szybko, zanim zdążyłam mu przerwać. – Poszliśmy z żoną do łóżka, zapomnieliśmy się i... my już myśleliśmy, że ona wróciła...

– Nie sprawdzili państwo?

– Po seksie zazwyczaj się śpi – warknął nieuprzejmie.

– Tak to zazwyczaj mają wyłącznie mężczyźni, proszę pana.

– W takim razie proszę iść zapytać mojej żony, ja zasnąłem – irytował się coraz mocniej. – Przepraszam, po prostu... – W jego oczach pojawiły się łzy. – Zginęło moje dziecko, a pani przesłuchuje mnie, jak jakiegoś przestępcę.

– Niech pan się cieszy, że tutaj, a nie na komisariacie – rzuciłam i wstając, wyjęłam klucze z kieszeni. Upadły.

Nachyliłam się po kluczyki samochodowe i podniosłam z podłogi nie tylko je, ale też różowy stanik.

– Waszym stróżem jest kobieta? – zapytałam, pokazując element kobiecej bielizny.

– Jego jeśli już. Ja tu nawet nie pracuje – odpowiedział Misiak i wsparł się o futrynę, splatając ręce na piersi. – Tłumacz się, brat – rzucił do Roberta.

Mężczyzna podrapał się pod nosem i stwierdził:

– Może mojej żony albo... może Mariusza jakieś dziewczyny, albo stróża.

– Świetna rymowanka – pochwaliłam z ironią.

– Przypadkowa. Naprawdę, nie wiem, czyje to.

– To pana firma, mówi pan, że stanik może być żony, a wcześniej pan powiedział, że tutaj nie sypia. Plączę się pan.

– To, że tu nie śpię, nie znaczy, że nigdy tutaj nie... z żoną...

– Byle nie moją – dorzucił rozbawiony młodszy brat Roberta. Z pewnością był młodszy. Dużo młodszy.

– Weź się też ode mnie odpierdol dzisiaj! – wrzasnął na Miśka. – W sumie, to ten stanik może być nawet Niny.

Zmrużyłam oczy i wyczekiwałam na konkrety.

– W końcu Patryk tu pracuje. Ma klucze, bo w tamten weekend żona była na uczelni i ja zajmowałem się domem. On otwierał magazyn i pakował zamówiony towar.

– Różowy i Niny? – rzekł pytająco Misiek i pokręcił głową na nie.

– Dlaczego pan uważa, że nie? – Wbiłam w niego pytające spojrzenie.

– Bo po prostu nie. – Wzruszył ramionami. – Nina to nie taka dziewczyna. Ona nie znosi różowego. Uważa go za tandetny – wyjaśnił. – Ja przepraszam, pogawędziłbym dłużej, ale już muszę iść. – Podał mi dłoń, powiedział do zobaczenia, a bratu, że małolata się znajdzie, że pewno zabalowała po zerwaniu z Trykiem.

– Pan pozwoli, że biustonosz...

– Niech pani bierze. – Spojrzał na mnie takim wzrokiem, jakby chciał mnie zamordować.

Patryk zajrzał na zaplecze i powiedział, że już wychodzi, bo skończył, co miał zrobić. Zmyłam się tak, by móc go dogonić, a jednocześnie, by Malicki nie podejrzewał, że mam w planach to zrobić. Zatrzymałam Patryka za rogiem. Biustonosz oczywiście włożyłam do torebki, by nie biec przez miasto jak jakaś idiotka, ze stanikiem w ręce.

– Zaczekaj! – krzyknęłam za chłopakiem.

Przystanął.

– O coś jeszcze chce pani zapytać? – Mocował się z zamkiem ciepłej, zimowej bluzy.

– Zanim weszłam do magazynu, ty i Maliccy się poszarpaliście, prawda?

– Nie – odpowiedział szybko.

– Nie kłam, Patryk – warknęłam.

– Dobrze, ale nie wie pani tego ode mnie, bo ja wiem od Malwiny, a nie wiem czy czegoś nie pomyliła, poza tym nie mogę stracić pracy.

– Dlaczego miałbyś stracić pracę?

– Nina, gdy wyszła ode mnie na tego papierosa z Malwiną, to do kogoś zadzwoniła albo napisała. Ten ktoś po nią przyjechał.

– Kto?

– Nie wiem, ale to musiał być albo jej ojczym, albo jego brat.

– Dlaczego tak uważasz?

– Podjechał busem, srebrnym, z logo firmy.

– Tej firmy? – wskazałam głową w stronę magazynu, ale Patryk pokręcił przecząco swoją.

– Nie, chodzi o firmę remontową. Hubert zajmuje się wykończeniówką.

– Hubert?

– Brat szefa, ojczyma Niny. – I po tych słowach nagle do mnie dotarło słowo ojczym. Wcześniej każdy Malickiego nazywał ojcem, a nie ojczymem.

– Zaraz, zaraz. Robert Malicki nie jest ojcem Niny Malickiej? – zapytałam wprost.

Patryk pokręcił głową na nie, co było potwierdzeniem, bo szybko dodał.

– Jest mężem jej matki. – Wyciągnął paczkę papierosów z kieszeni i wcisnął papierosa do ust, ale nie odpalił. – Rzucam i tak się odzwyczajam – wyjaśnił.

Nałóg dwudziestoletniego bruneta średnio mnie obchodził. Zmieniłam więc temat na ten, którym zajmowaliśmy się poprzednio.

– Dlaczego Nina też nazywa się Malicka? To zbieg okoliczności?

– Nie. Robert ją uznał, to było jeszcze w gimnazjum. Dokuczał jej brak ojca, chciał jej zrobić przyjemność.

Chciał jej zrobić przyjemność brzmiało co najmniej dwuznacznie, ale w tym przypadku, na chwilę obecną, nie miałam żadnych dowodów na to, że Roberta łączą czy też, że łączyły jakieś stosunki, poza rodzinnymi i czysto ojcowskimi z Niną. Zapytałam więc, jakie pasierbica ma relacje z ojczymem.

– Nie mam pojęcia – odparł Patryk.

– Żartujesz? – zaśmiałam się. – Byłeś jej chłopakiem i nie masz pojęcia?

– Nie mówiła dużo o rodzinie – odpowiedział tak, jakby pragnął zakończyć ten temat. Odbił wzrokiem w bok, jakby coś ukrywał, a ja wiedziałam, że nie mogę go za mocno naciskać, bo jeszcze zamknie się w sobie. Dodał, że naprawdę nie ma pojęcia, gdzie ona jest i że jeśli komuś cokolwiek mówiła więcej niż jemu, to tylko Malwinie albo Martynie.

– Malwina chodzi z nią do jednej klasy, tak?

– Szkoły, są na innym profilu. To liceum plastyczne, ale dzieli się na renowacje, architekturę i dekoratornie. Są na innych profilach.

– A Martyna? – zapytałam.

– Moja siostra – odpowiedział i już miał się pożegnać, gdy zapytałam go jeszcze o Ivana, bo takie imię widniało w zgłoszeniu zaginięcia. Matka je podała. Utkwiło mi w pamięci.

– Jej sąsiad – wyjawił.

– Wiesz jak wygląda?

– Każdy wie. Na nagraniu z imprezy jest.

– Nagraniu?

– Tak, nagraniu. Musiałaby pani jej mamę poprosić, na pewno kamera jest w domu. Do widzenia i jak się pani czegoś dowie, to... – przerwał, wyjął telefon i podał mi swój numer.

Zapisałam go. Widać było, że się o nią martwił. Był szczery, miał tą szczerość aż wypisaną na twarzy, w mimice, w każdym nawet najdrobniejszym geście.

To z ojcem... ojczymem, było coś nie tak i nie sposób było gołym okiem tego nie zauważyć. Postanowiłam więc pojechać do rodzinnego domu Malickich, licząc na to, iż z matki wyciągnę więcej, a przy okazji, że zastanę też tego tajemniczego sąsiada o rosyjskich korzeniach. Kto wie, może to właśnie od niego powinnam była zacząć te poszukiwania?