Rozdział 10 – Czuć czyjś oddech za plecami

Mówią „chcę iść tą drogą, zanim nadzieję stracę,

by móc spojrzeć w twarz bogom, potem odejść jak facet”..

Małpa – Ponad horyzont

Robert był z tego typu mężczyzn, którzy naprawdę mało czasu spędzali w domu. Większość dnia, a czasami nawet i część nocy, zabierała mu praca. Pojawiał się zwykle na posiłki, choć czasami w innych porach, niż były one serwowane dla pozostałej części rodziny, do tego dochodziło miejsce do spania, czyli łóżko, co także znajdował w domu oraz oczywiście seks, który był potrzebą każdego, zdrowego mężczyzny, co nie przywdział sutanny. Tego dnia jednak wrócił wcześniej. Zajrzał do kuchni, gdzie Piotrek kreślił coś w swoim szkolnym zeszycie, Majka kroiła banany w plasterki, a Anna smażyła naleśniki, które średnio jej się udawały, bywały nieforemne, poprzedzierane albo pozlepiane.

– Daj, ja to zrobię – zaoferował i szybko pozbył się marynarki, odrzucając ją na oparcie pobliskiego, wolnego krzesła.

Chwycił w lewą dłoń rączkę patelni, a prawą – wyposażoną w łopatkę, zaczął operować i podważać. Wyszło mu to jeszcze gorzej niż jego nastoletniej córce.

– Nigdy nie byłem w tym dobry – wytłumaczył z lekkim, wymuszonym uśmiechem, bo że nie miał nastroju do żartu, to było pewne. – Może jednak ty to rób, a ja... nie wiem... kakao wam może zrobię – zaproponował i nie czekając na odpowiedź, zaczął poszukiwać mleka w nowoczesnej, trzydrzwiowej lodówce.

– Ostatnie wzięłam na naleśniki – rzuciła informacją, jakby od niechcenia, Anna. – Nikt nie był na zakupach – wytknęła.

Malicki zrobił zaskoczoną minę, na co wskazywały ściągnięte z sobą brwi tak mocno, iż sprawiały wrażenie niemal złączonych. Wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby i odparł:

– Mogliście zamówić pizzę albo coś.

– Za friko? – odpowiedziała mu pytaniem i zaczesała kruczoczarne, ciemniejsze niż dotąd włosy do tyłu, a potem kilka niesfornych kosmyków założyła za ucho. Powróciła do smażenia naleśników i wyraźnie gniewnie ignorowała ojca.

– Było trzeba powiedzieć, to bym wam zostawił pieniądze – rozpoczął podawanie instrukcji, lekko podniesionym tonem.

– Było trzeba takie rzeczy wiedzieć.

– Skąd? Przecież zawsze Sylwia się tym zajmuje. – Wzruszył ramionami i dopiero wtedy zainteresował się tym, gdzie jest jego żona w tej chwili.

– Na górze – otrzymał odpowiedź od Piotrusia, który szybko dodał, że nie umie zrobić takiego znaczka jak pani, więc narobił jej kresek, tak jak wuja Hubert w krzyżówkach, gdy ma za dużo kratek, a słowo przez niego wpisane, okazuje się mieć za mało liter.

Robert z rezygnacją oparł się o pokaźny, niegdyś śnieżnobiały, a teraz w wielu miejscach zaplamiony, blat. Omiótł wzrokiem całe towarzystwo; rozczochraną Majkę, brudnego na buzi, w wygniecionej koszuli Piotrusia oraz wyraźnie zmęczoną na twarzy Ankę. Potem zerknął w przestrzeń przed sobą i zaczął rozglądać się po pomieszczeniu – nie tylko po kuchni, ale także sięgnął salonu. Na stole walały się niepotrzebne rzeczy, takie jak opakowania po plakatówkach, nożyczki, a nawet podkoszulka najmłodszego członka rodziny. Na podłodze ciągle rozsypana była ziemia oraz stłuczona donica. Malicki więc wywnioskował, że kot musiał zrzucić kwiatka z parapetu, ale nikt nie kłopotał się tym, by po nim posprzątać. Cała kanapa zawalona była ubraniami, zeszytami i książkami. Pady nie zostały odłożone, a gra telewizyjna nie była wyłączona, tylko jedynie spauzowana. Miał ochotę wrzasnąć i zagnać wszystkich do roboty oraz zaprowadzenia należytego porządku w dziesięć minut, a jednocześnie nie miał dostatecznie dużo sił na to, by coś choćby powiedzieć, o krzyku już nawet nie wspominając. Przymknął powieki i odszedł. Zostawił zaniedbane dzieci i tonący w syfie dom na zaś, na kiedy indziej i udał się do żony. Z jednej strony był wściekły na samego siebie, że tak późno zauważył co się dzieje, wściekły na Sylwie, że nagle całymi dniami nic nie robiła i doprowadziła ich wspólny dom do takiego czegoś, a z drugiej, dopiero teraz zobaczył, jak wiele jego żona robi na co dzień, gdy nie jest zdołowana, wykończona psychicznie i nie ma najzwyczajniej w świecie dość całej egzystencji, która bez jej pierwszego dziecka, wydawała się być gówno warta.

Wszedł do sypialni i zamknął za sobą drzwi. Nie dokonał tego ani delikatnie, ani cicho. Nie chciał wstępować we własne progi niczym złodziej, po kryjomu, jednak mimo tego nie sprawił, że żona choćby na niego spojrzała. Leżała na łóżku, plecami do wejścia i zdawała się... martwa? Nie ruszała się. Robert przełknął ślinę, jakby spodziewał się najgorszego, choć dopiero potem dostrzegł szklankę i fiolkę po tabletkach nasennych.

– Ich nie łączy się z alkoholem – powiedział przerażony.

– Wiem, ale i tak nie pomagają – odpowiedział mu zmęczony, kobiecy głos i w tamtej chwili, wydawało się jemu, że jest to jeden z piękniejszych dźwięków, jakie w życiu słyszał, bo sprawił, że ciężki kamień spadł z jego serca.

O ile najpierw Malicki poczuł ulgę, o tyle chwilę później zastąpił ją równie mocną wściekłością. Szybko przemierzył sypialnie, by móc stanąć z drugiej strony łóżka. Jednym ruchem ręki zmiótł szklankę, butelkę, fiolkę i kilka luźno położonych na blacie tabletek. Sprawił, że ciecz się rozlała, a proszki nasenne rozsypały, szkło potłukło. Zrobił tylko tyle i aż tyle, bo nie trzeba mu było niczego więcej, by się opanować, takie rozładowanie gniewu w zupełności wystarczyło, by przytrzymać jego pozostałość za lejce, wbić w ramy i utrzymać w ryzach. Ostatnią rzeczą jakiej w tej chwili chciał, było to, by puściły mu nerwy. Nigdy przecież nie miał zamiaru traktować drugiej żony, tak jak traktował pierwszą. Julia jednak nie żyła, a Sylwia była tu i teraz. Tej pierwszej nigdy nie kochał, tylko chciał zachować się w porządku i skoro już zaszła w ciąże, to z łaski swojej, zgodził się na ślub, by ojciec nie suszył mu głowy i nie wywalił z domu na bruk. W dniu ślubu, jak i przez cały okres trwania małżeństwa, był pewny, iż miłość nie istnieje. Aż pewnego dnia pojawiła się Sylwia, była tą drugą i na tej drugiej nagle, i zupełnie niespodziewanie, zaczęło mu zależeć i zechciał spędzić z nią całe życie, mimo wszystko. Zapragnął ponownie wejść w tę chorą zabawę w dom, która wcale nie przypominała podwórkowych czasów i dziecięcych wyścigów z wózkami, w których wciśnięte były plastikowe czy też szmaciane lalki. W dorosłym życiu było inaczej, bo tej dorosłej zabawy w rodzinę nie dało się przerwać, gdy zaczynała nudzić, męczyć, denerwować lub po prostu przerastać. Oczywiście zawsze mógł odejść, spakować walizki i wnieść o rozwód, ale jakby wtedy spojrzał samemu sobie w oczy, w lustrze? Julii, nie opuścił, nawet gdy przepalała, przepijała i przebalowywała ostatnie ich pieniądze. Nawet kiedy pozostawiała dziecko bez opieki ani gdy dokonała potajemnej aborcji, bo nie chciała kolejnego. Dlaczego miał więc opuścić obecną rodzinę? Miał to uczynić, bo bolała go rutyna? Każdego faceta czasami boli, ale nie każdy zachowuje się jak palant i opuszcza, a on nie chciał być palantem i wolał zagryźć zęby, mówiąc samemu sobie, że to minie, i mijało, bo po każdym takim niżu, i spadku, przychodziły wzloty. Nie był jednak przygotowany na coś takiego, bo czy można przygotować się na zaginięcie jednego dziecka i wyobrazić sobie dalsze funkcjonowanie pozostałych członków rodziny? Czy dało się mieć na taką ewentualność jakiś... jakikolwiek plan?

– Dzieci są na dole – powiedział zupełnie zwyczajnie, nieco przygaszonym głosem.

– Wiem – odpowiedziała i podniosła się do siadu. – Ania obiecała, że się nimi...

– Nie Ania jest od tego! – wrzasnął, o wiele za głośno, niż miał w zamiarze.

On odniósł wrażenie, że pod jego krzykiem ściany się zatrzęsły, Sylwie jednak ani trochę to nie przeraziło. Właściwie, to wcale nie zrobiło na niej wrażenia.

– Nie mam siły. – Tyle miało wystarczyć jako usprawiedliwienie albo wyjaśnić stan domu, całej rodziny i tego wszystkiego, czego był świadkiem po przekroczeniu progu.

– Ja też, kurwa, nie! – ciągle krzyczał, ale nieco ciszej niż poprzednim razem... jakby spokojniej. – Ale zrozum, że mamy jeszcze troję dzieci, dlatego ja nie siedzę na dupie z założonymi rękoma, tylko chodzę do pracy, a ty powinnaś się nimi zająć! – dodał ze łzami w oczach i oparł się o ścianę. Powstrzymał samego siebie, by się po niej nie osunąć.

– Moje dziecko zaginęło... – zaczęła.

– Moje także! – odwrzasnął. – Ale co, gdy Nina nigdy się nie znajdzie? Brałaś taką ewentualność w ogóle pod uwagę? Co wtedy? Olejemy wszystko, zatopimy się w tym? Mamy, kurwa, jeszcze dla kogo żyć! – Chwilę po wypowiedzeniu tych słów, już ich niebotycznie żałował. – Ona się znajdzie – szepnął, zaprzeczając samemu sobie i temu, co przed kilkoma sekundami powiedział.

– Albo nie – stwierdziła Sylwia, przyłożyła dłoń do ust i zapłakała, jakby dopiero teraz sobie uświadomiła, że taki scenariusz może być prawdopodobny. – Może już nie żyje – dodała przerażona własnymi myślami.

– Nie – zaprzeczył szybko. – Nie mów tak. – Przyklęknął i zamknął jedną dłoń żony w swoich własnych. – Odnajdzie się, musi. Będzie cała i zdrowa. – Nie był tego pewny, zdawał się majaczyć jak pijany albo ktoś niespełna zdrowy na umyśle. Nawet wzrok miał rozbiegany, dziki. – Ona musi się odnaleźć. Ja też... też potrzebuję w to wierzyć.

Nigdy nie wiedział, co robić w takich sytuacjach, nie umiał pocieszać, jakby nie został do tego stworzony albo nie nabył takowych zdolności w domu rodzinnym. Nawet kiedyś, gdy Majka płakała, po którejś z kolei sobocie, gdy biologiczny ojciec miał ją odwiedzić i znów nawalił, nawet nie odbierając telefonów od własnego dziecka, on nie wiedział co robić, jak zareagować, jakie słowa skierować do dziewczynki. Zawsze tym zajmowała się jego żona, tamtego dnia jednak, Paweł obiecywał, że na sto procent będzie, więc kobieta wyszła do pracy, a Robert miał jedynie przekazać dziecko mężczyźnie. Paweł się jednak nie zjawił, zaufanie po raz kolejny zostało złamane, a on został z beczącą dziesięciolatką i dwiema lewymi rękoma, jeśli chodziło o podejście do dzieci. Tworzył cuda, wymieniał wszystkie możliwe zabawy na poczekaniu, a nawet proponował zamówienie pizzy czy wyjście do McDonalda. Mała jednak była na nie i z pomocą przyszła mu Nina, mówiąc, że ona nie ma ojca i jakoś z tym żyje, nawet go nie znając. Potem, gdy przyszła do Roberta do kuchni, stwierdziła na głos, że dla Majki byłoby o wiele lepiej, gdyby swojego także nie znała, bo jej zdaniem ten człowiek nie był złamanego grosza wart. To wszystko miało miejsce jeszcze zanim Nina się zmieniła, zanim zobaczyła Roberta z pewną kobietą, czyli przed podejrzeniami o zdradę, przed szantażem... przed jej zaginięciem.

Klaudia Kasprzyk czuła się winna... winna tego, że jeszcze nie odnalazła zaginionej Niny Malickiej. Tak naprawdę, nie miała żadnych dowodów, zero pewności, jedynie kilka niepewnych poszlak, które pozwalały jej dalej, w tak stricte nieumiejętny sposób, prowadzić sprawę. Czy jednak to była jej wina? Ona była nowa, a to było jej pierwsze, tak ważne, zadanie. Nie otrzymała żadnego partnera ani nawet dochodzącego pomocnika, który w wolnych chwilach, pytałby ją o to, ile się dowiedziała i pomagał rozsupłać ten gordyjski węzeł. Była zdana tylko na samą siebie i nie miała żadnego doświadczenia.

Teraz policjantka stała pod domem, w którym pokój wynajmował niejaki Iwan, a przynajmniej takich informacji nazbierała. Wydawało jej się, że nikogo nie ma w środku. Światła się bowiem nie świeciły, a po naciśnięciu dzwonka, nikt jej nie otworzył. Prawdą jednak było, iż dzwonek ten, od lat nie działał, ale tego Klaudia przecież nie mogła wiedzieć. Już miała się wrócić do samochodu i odjechać, gdy przypomniała sobie o blondynce ze zdjęcia, jej oczach, ustach, uśmiechu oraz smutku, jaki wymalowany był na twarzy jej matki, gdy opowiadała jej o córce, mężu, rodzinie. Obiecała tej kobiecie, że odnajdzie jej dziecko i bardzo mocno nie chciała zawieść, dlatego zdecydowała się na złamanie prawa, które sama powinna była reprezentować. Postanowiła się dostać do środka.

Miała szczęście, bo niewielkie, piwniczne okienko było uchylone, a jej udało się wcisnąć w tę szparę rękę i dosięgnąć klamki, a potem tak nią operować, by otworzyć okno w krzywy sposób, jednocześnie sprawiając, że o mały włos, a wypadłoby z zawiasów.

Klaudia była szczupła, więc wcisnęła się do środka i oświetlając sobie drogę telefonem komórkowym, dotarła do drzwi. Wyszła do przedpokoju. Minęła mężczyznę ukrytego w skrytej w mroku wnęce, ale nawet go nie dostrzegła, a on szedł za nią, nieustannie deptał jej po piętach, znikając z pola widzenia za każdym razem, gdy zerkała przez ramie albo w pełni się odwracała. Wiedział więc, że musi go wyczuwać jednym ze swych zmysłów, a potem zapewne wpierać samej sobie, że to jej się tylko tak wydaje, że naprawdę nie słyszy cudzego oddechu za swoimi plecami, a on oddychał, ciężko, bo w zakurzonych pomieszczeniach, od pewnego czasu, trudno mu było nabrać powietrza.

Brunet o dłuższych, sięgających za uszy włosach, poczuł nieodpartą ochotę, by napić się herbatki. Pozwolił więc Klaudii na swobodne buszowanie na piętrze. Wiedział, że kobieta znajdzie tam damską sukienkę, jednorazową maszynkę do golenia, a nawet różową szczoteczkę do zębów, włożoną w żółty kubek, w turkusowe groszki.

On pozostał na parterze. Zapałkami odpalił palnik i napełnił wodą czajnik, poprzez czystą gąbkę, służącą do zmywania, by do uszu dziewczyny spacerującej na górze, nie dotarł szum odkręconej wody. Poczekał aż spod gwizdka zacznie wydobywać się para i nim przedpotopowy sprzęt kuchenny zacznie gwizdać, on zabrał się do pracy. Nigdy nie pił wrzątku, dlatego i tym razem zdecydował się na dolanie zimnej wody, wprost z kranu. Z tak przyrządzonym napojem, udał się schodami do góry.

Stojąc w progu, wyczuł przerażenie brunetki. Drgały jej plecy oraz ramiona, gdy oglądała rozdarte, zielone legginsy. Podeszła do zamkniętego laptopa, poobklejanego naklejkami, który spoczywał na niepościelonym łóżku. Musiała sądzić, że ktoś znajdował się pod przykryciem, dlatego odkryła kołdrę i mocno, głośno nabrała powietrza, odskakując w tył. Zupełnie niesłusznie, bo nikogo tam nie było. Usiadła na krześle, starając się samej uspokoić kołaczące serce. Iwan natomiast przysiadł na podłokietniku starej, przykrytej kocem, by nie było widać rozdarć, kanapy. Popijał herbatkę, wkładając w to nie lada trud, by ani razu nie siorbnąć. Zdawał się być ciekawy, a jednocześnie znudzony, co kłóciło się z sobą, ale i w nim. Nie wiedział kim jest ta kobieta ani czego od niego chce. Nie obawiał się jej jednak i pozwolił brnąć dalej, w kierunku łazienki. Nie świeciła światła, cały czas używała jedynie telefonu. Wygrzebała brudy z kosza na pranie, a on stał i patrzył, jak nakierowuje wbudowaną latarkę na czerwoną plamę krwi, mieszczącą się na środku jednego z pożółkłych prześcieradeł. Wypuściła materiał z dłoni i sięgnęła dłońmi do ust, wtedy światło padło na lustro i tym samym podświetliło też jego odbicie. Chciała wydobyć broń z kabury, ale ręce jej się trzęsły, a on spokojnie wycofał się w tył, z lekkim uśmiechem na ustach. Zniknął w mroku, a ona w tym czasie męczyła się, by przeładować broń. Na strzelnicy wychodziło jej to świetnie, szybko, sprawnie, niemal doskonale. Teraz jednak stres brał nad nią górę. W końcu jednak się z tym uporała i ruszyła w ciemność, celując przed siebie.

– Nie celuj we mnie! – warknął, gdy lufę skierowała w oparcie bujającego się fotela. – Nie celuj, powiedziałem! – wrzasnął donośniej.

– Wyjdź z rękoma do góry – poleciła, lekko się jąkając.

Wyśmiał ją.

– Nie strzelaj. Położę prawą dłoń na podłodze, szurnę czymś w twoją stronę. Obejrzyj to dokładnie – wydał instrukcje, ponownie ją powtórzył, upewniając się czy aby na pewno wszystko zrozumiała, a dopiero potem uczynił, jak zapowiedział.

Klaudia się nachyliła i sięgnęła po srebrny łańcuszek, podniosła przedmiot, który był na niej zawieszony i w ten oto sposób w jej dłonie trafiła najprawdziwsza, policyjna odznaka. Otworzyła, by zerknąć na legitymacje.

– Dariusz Iwanicki – przeczytała, a potem wypowiedziała na głos. – Jesteś policjantem? – nie dowierzała.

Zaśmiał się, a potem nie wstając z fotela, tak mocno odbił się od brzegu ławy, że się na tych biegunach zakręcił i wciąż siedząc, wykonał piruet po większej części pokoju.

– Tak jakoś się złożyło – odparł z bezczelnym, cwaniackim uśmieszkiem. – Oddaj – polecił, wyciągając dłoń przed siebie. – Nie gryzę. – Puścił do niej oczko. – Połykam w całości – dopowiedział, siląc się na groźny ton.

W końcu jednak zirytował się zabawą i chciał wstać, by odebrać brunetce swoją własność. Udało mu się unieść tyłek z siedzenia, ale ustanie na obydwóch nogach już nie było takie proste, jak wcześniej. Nagle zawirowało mu w głowie i w ostatniej chwili dopadł do starej, zniszczonej, ciężkiej komody. Podtrzymał się obiema dłońmi o jej blat i wykrzywił twarz, zdradzając tym, że coś go niemiłosiernie mocno, bezlitośnie zabolało.

– To Niny rzeczy? – zapytała Klaudia, chcąc wykorzystać moment słabości swojego przeciwnika. Wskazała dłonią na laptopa, sukienkę, książki do nauki rysunku oraz biografie znanych malarzy. – Pytam!? – wrzasnęła.

– Tu jest pełno jej rzeczy – odpowiedział słabo, ale szybko. Mocno zacisnął powieki i niemal przyklęknął na podłodze. Wciąż walczył sam z sobą, by nie paść na kolana.

– Co tu się wydarzyło!? – drążyła.

– Bywała tu – odpowiedział, czując ulgę, bo fala bólu wyraźnie mijała, a jego najmocniejsza kumulacja, odchodziła w zapomnienie. Wydobył z kieszeni samarkę oraz fifkę. Naładował lufkę, opalił i zaciągnął się gęstym dymem marihuany, zmieszanej z niewielką ilością tytoniu.

Klaudia otworzyła szeroko oczy, gdy dotarł do niej słodkawo-kwaśny, nieco mdlący zapach, tak charakterystyczny dla trawy.

– Co ty robisz? – zdziwiła się.

– Znieczulam się – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Bez tego bym nie funkcjonował – wyjaśnił.

– Jesteś uzależniony?

– Myślę, że jeszcze nie, ale jak tak dalej pójdzie, to będę. – Podszedł do dużego, prostokątnego stołu na osiem miejsc i wysunął jedno z krzeseł. Zasiadł na nim. – Czemu pytasz o Ninę? – Zaciągnął się ponownie, a rozszerzone źrenice wbił w oczy policjantki.

– Zaginęła – udzieliła odpowiedzi zgodnie z prawdą.

– Niemożliwe – stwierdził. – Właśnie na nią czekam. – Wzruszył ramionami.

– Zaginęła – powtórzyła ostrzej. – A ty pewnie miałeś z tym coś wspólnego! – zarzuciła i ponownie nakierowała na niego lufę pistoletu.

– Nie zaginęła! – wrzasnął. – I nic bym jej nie zrobił! Nigdy! – warknął, niczym wściekły pies.

Klaudii nagle przypomniało się jak Iwan składał nastolatce życzenia w dniu jej siedemnastych urodzin. Te ich spojrzenia wtedy tak wiele jej powiedziały, choć jeszcze sama w to nie dowierzała.

– Skąd się znacie? Co was łączy?

Darek uśmiechnął się w nieco rozmarzony sposób.

– Ona... ona jest... jest moją żoną.