Rozdział 9 – Przemytnicy dla zysku

Grzech za grzechem, uciechę kolejną sobie dostarczasz

Gdy jednak czeka cię wpadka, to uciekasz do półświatka

Twoja ratunkowa tratwa, to, to kolejny grzech

Wiesz jak jest, chciałbyś dobrze, niestety to znowu pech...

Kaen – Grzech za grzechem

Robert Malicki wsiadł do samochodu i ruszył powoli spod domu. Cały czas spoglądał do tyłu i w lusterka. Wiedział, że pani policjant może deptać mu po piętach. Jej się nie obawiał, bo z doświadczenia wiedział, jak łatwo jest ją zgubić. Bał się, że skorzysta ona z pomocy bardziej doświadczonego policjanta, a przynajmniej lepszego kierowcy, dlatego nieustannie, w stresie, nie tracił na czujności. W końcu, kilkoma okrężnymi drogami, stosując wszelkie uniki oraz zmyłki, udało mu się dojechać pod magazyn. Nie zaparkował tam gdzie zawsze, a nieco dalej. Drogę do swojego miejsca pracy pokonywał więc pieszo. Przystanął. Nałóg rządził się swoimi prawami. Nie umiał powstrzymać samego siebie, przed wyjęciem paczki papierosów z kieszeni ciemnoszarego swetra na zamek. Ręce mu z początku drżały, a potem trzęsły się już na całego. Wmawiał samemu sobie, że to z zimna, że jak zwykle nie wziął kurtki, że po prostu zmarzł. Kłamał. Oszukiwał samego siebie i czynił to całe lata. W rzeczywistości, w ostatnich dniach, atmosfera w domu i stan jego żony, która na przemian płakała i udawała twardą dla pozostałych dzieci, wykańczały go na tyle, że nie potrzebował sięgać po alkohol, by zamknąć powieki i odpłynąć w senny niebyt. Tak naprawdę nie miał w ostatnich dniach czasu na to, by sięgnąć choćby po jedno piwo albo szklaneczkę whisky. Ciągle prowadził. Jeśli nie odwoził dzieci do szkół ani ich nie odbierał, to akurat jechał do pracy, a po nie,j na poszukiwania nastolatki. W końcu, jakimś cudem, udało mu się wydobyć z paszki jednego papierosa i objąć go swoimi wargami. Mocował się z zapalniczką, która, jak na złość, nie chciała odpalić. Powstrzymywał samego siebie, by nie rzucić jej o podłogę i pewnie by to uczynił, gdyby nie przypomniał sobie momentu, w którym ową zapalniczkę otrzymał.

To było na kilka dni, przed zaginięciem Niny. Siedział przy laptopie i uzupełniał sprzedaż internetową własnego sklepu. Obok niego siedziała dziesięcioletnia Majka i czytała na głos szkolną lekturę, naprzemiennie z marudzeniem, jak to ona nie ma ochoty na czytanie czegokolwiek w tym dniu. Nagle zgasło światło. Wystrzeliły korki. Za oknami było już ciemno, jak to zimą, gdy noc przychodziła wcześniej i zlewała się z wieczorem, a czasami nawet popołudniem. Robert odłożył laptop na szklaną ławę i wrzasnął na Piotrusia, który z piętra darł się jak opętany, głosząc przy tym, że bardzo boi się ciemności. Nina chciała go uspokoić, ale chłopiec cały czas miał jej za złe, że pół roku wcześnie,j odkręciła przednie koło jego starego, niskiego rowerku. Potrzebowała koła, jako element martwej natury. Nie dokręciła go potem, a maluch uległ wypadkowi, na skutek którego skręcił kostkę. Wynikła z tego wtedy karczemna awantura, bo Nina uznała, że to wina tego smarkacza, bo po cholerę mu dwa rowery. Uważała, że skoro jej brat dostał nowy rower, to powinien jeździć na nowym, a staremu pozwolić się kurzyć w garażu. Jej zdaniem każde normalne dziecko by tak zrobiło, co też nie omieszkała powiedzieć, a tym samym dała Piotrowi do zrozumienia, że nie jest on normalny. Chłopiec wtedy się bardzo oburzył i pomimo łez cieknących po policzkach oraz bolącej nogi, wymierzył siostrze porządnego kopniaka w piszczel, po czym rozpłakał się jeszcze mocniej.

– Debil – przezwała go Nina i trąciła, swoim zdaniem, lekko, w bok głowy.

Dla Piotrusia wcale to nie było lekko. Przyłożył dłoń do bolącego i wykrzywił usta w bolesnym grymasie.

– Co ty mu znowu robisz!? – uniósł się Robert, który właśnie schodził po schodach. Udał się do pokoju chłopca po jakąś bluzkę dla niego, bo maluch miał nawyk jeżdżenia na rowerze bez koszulki. Nie chciał go takiego roznegliżowanego wieźć na pogotowie, a że wizyta tam będzie konieczna, w to akurat nie wątpił.

– Nic, lekko to było. – Wzruszyła ramionami, ciągle zła za to, że przez Piotra zamiłowanie do starego roweru, ona usłyszała wyrok: szlaban na dwa tygodnie, na wszystko. Może wtedy oduczysz się ruszać nieswoje rzeczy bez pytania!

– Ty patrz, żebym ja cię tak lekko nie pierdolnął – zagroził, jednocześnie pomagając się synowi ubrać.

– Pierdolnął – zadrwiła. – Ładnie mówisz do dziecka.

– Tak, jak dziecko na to zasługuje.

– Niby czym? Ja tylko malowałam, to nie moja wina...

– Nina, skończ ze mną dyskutować.

– Mógłbyś mnie...

– Zamknij się, powiedziałem! – ryknął.

– Oczywiście. – Splotła ręce pod piersiami, czym uniosła swój biust nieco do góry, a przy tym też przybliżyła go do sporych rozmiarów dekoltu. – Kochany synalek, zawsze jest najważniejszy.

– Mam dość, wiesz? – przyznał przed nią, ale też sam przed sobą. – Anka nieustannie zarzuca mi, że faworyzuje ciebie, ty uważasz, że Piotra i jedynie jedna Maja nie ma o nic pretensji. – Wzruszył ramionami.

– A ja? – upomniał się Piotrek, siedząc na krześle, z jedną nóżką uniesioną do góry, gdyż nie mógł na niej nawet stąpnąć, bo wtedy bardzo mocno go bolała.

– A ty to jesteś miungwa, beksa i maminsynek – podsumował, nie zważając na to, że rani tym uczucia syna. Oddalił się do salonu, gdzie pozostawił bluzę wraz z kluczykami do samochodu.

Piotrek wtedy przywołał siostrę do siebie i ruchem czterech palców dał jej do zrozumienia, że ma się do niego nachylić. Nina uczyniła tak jak chciał, a wtedy jej młodszy braciszek spojrzał na nią oczyma ciemniejszymi niż dotąd, wzrokiem niemal samego diabła i przemówił powoli, statecznie i groźnie:

– Zemszczę się, ty suko.

Nina go wtedy wyśmiała, Robert wrócił, zabrał smarkacza ze sobą, a sama zemsta zdawała się mieć nigdy nie nadejść. W końcu minęło sporo czasu, po lecie nie było już ani śladu, nastała późna jesień, spadł pierwszy śnieg i zgasł po raz pierwszy prąd w domu Malickich.

Robert jeszcze raz spojrzał na zapalniczkę. W dniu, w którym zgasł prąd, potrzebował czymś podpalić ozdobne świece, by Piotr choć na moment przestał marudzić i histeryzować. Nie miał przy sobie ognia i Nina służyła mu pomocą. Podała mu wtedy właśnie tę różową zapalniczkę, w którą teraz intensywnie się wgapiał. Bowiem widniało na niej dobrze mu znane logo kobiety kota, z czerwonymi rogami.

– Burdel – wywnioskował i otworzył szeroko oczy. Rozchylił usta, przez co papieros wypadł mu z ust i opadł na białą, śnieżną pierzynę.

Zacisnął mocniej dłoń na różowym przedmiocie, ponownie umieścił go w kieszeni swojego swetra i zapominając o ochocie sięgnięcia po kieliszek czegoś mocniejszego, nie chcąc już tej ochoty pokrywać mgłą nikotynową, po prostu udał się do magazynu, na spotkanie z młodszym bratem.

Hubert już na niego czekał i przywitał pytaniem:

– Nie masz ogona?

– Odciąłem przy samej dupie – odpowiedział nieuprzejmie i szybko zaczął foliować jedną z zamrażalek. – Trzeba się tego pozbyć – warknął, zabezpieczając towar styropianem.

– Wiem.

Panowie we dwóch położyli sprzęt na drewnianej palecie, a obok niego dwa kolejne. Robert chwycił za wózek ręczny paletowy. Uniósł towar i wyjechał z nim za magazyn. Zdyszał się przy tym co niemiara, oparł o ścianę i westchnął, co było bardziej oznaką bezsilności, niżeli zmęczenia.

– Ostatni raz to robimy – powiedział pewnie, mając świadomość, że ciągle gdzieś na dnie jego kieszeni znajduje się zapalniczka, otrzymana od Niny.

– Chcesz tak nagle skończyć? Przecież dobrze na tym zarabiasz? – Hubert był zdziwiony. Sięgnął po papierosa i jak na ironie, zapytał się o ognia.

– Nina zaginęła. Nie mam teraz głowy do przemytu – odparł cicho brunet. – Nie wiem Hubert, gdzie ona jest, ale... kilka dni zanim zniknęła, to dała mi to. – Wyjął zapalniczkę i rzucił ją dołem, w taki sposób, że wpadła wprost w dłonie jego młodszego brata.

Ten oczywiście najpierw odpalił, a dopiero potem przyjrzał się logu. Spojrzał na Roberta, którego oczy teraz zdawały się błyszczeć od nagromadzonych łez. Obserwował, jak jego brat przykłada pięść do ust i zagryza fragment skóry, a następnie osuwa się po ścianie aż do siadu i w końcu pozwala sobie na jawny, głośny płacz.

– Będzie dobrze. – Starał się dodać bratu otuchy. Przykląkł na jedno kolano i najzwyczajniej w świecie przytulił. – Teraz chcesz, to płacz. Tylko przy Sylwii się tak nie rozklejaj – oznajmił.

– Nie wiem gdzie chodziła, co robiła... uświadomiłem sobie, że tak naprawdę nic o niej nie wiem, a przecież była moją... jest moją córką – poprawił szybko i miał ochotę samemu sobie strzelić w pysk za to, że tak szybko odstawił Ninę do przeszłości i pozbawił teraźniejszości, a przecież ciągle miał nadzieję, że ona gdzieś jest, że żyje.

Minęło nieco więcej niż dwie minuty. Robert pozbierał się na tyle, by wstać na równe nogi. Jego oczy nadal były czerwone, twarz blada i wyglądał, jakby mu przybyło z dziesięć lat. Wtedy Hubert wyjął telefon komórkowy Niny z tylnej kieszeni dżinsów i wyciągnął dłoń ze sprzętem przed siebie.

– Miałeś go zniszczyć – przypomniał starszy Malicki, ale jego ton był bez cienie pretensji. Głos miał zwyczajnie przygaszony.

– Jest sens? – Zmarszczył brwi i czoło. Wpatrywał się w człowieka, którego znał całe swoje życie i nie dowierzał. – Chyba najważniejsze jest teraz to, by się znalazła, a to może pomóc. Powiedz tej policjantce prawdę! – uniósł się.

– Nie mogę! – wrzasnął i zaczął nerwowo chodzić, stawiając mocne kroki na betonie, na tyłach magazynu. Nawet ten cholerny cement przypominał mu Ninę, gdyż to ona i Patryk go wylewali, a on wtedy obserwował ich poczynania gdzieś z boku i śmiał się, nazywając dzieciakami, gdy odciskali swoje gołe stopy i dłonie zanim zaprawa zaschła w twardą niczym kamień masę. – Co jej powiem? – zapytał, a ciepła para leciała z jego ust. Temperatura zdawała się być coraz niższa.

– Prawdę.

– Jaką? Hubert, ty nie wiesz jak to jest? Ona już mnie podejrzewa, a gdy dowie się prawdy, to mnie wsadzi za kratki, nawet bez żadnych wyjaśnień. Jestem ojczymem Niny, gdybym był ojcem, byłoby inaczej. Tak, to zawsze ojczym jest winny, bo albo ich zdaniem się znęcał, albo molestował. Media tak to nakręciły – wyjaśnił i przyłożył pięścią o ścianę i to z taką siłą, że skóra dłoni pękła w kilku miejscach i potoczyły się z niej niewielkie stróżki czerwonej krwi.

– Wiesz, że ona mogła przez to uciec?

Robert spojrzał na zadającego pytanie brata. Przytaknął ruchem głowy i nie powiedział nic więcej. Przypomniał sobie moment, gdy położył dłonie na blacie ławy, ogradzając tym samym Ninę swymi rękoma.

– Co się z tobą ostatnio dzieję? – zapytał przez zęby, wpatrując się głęboko w jej ciemne tęczówki. – Możesz się uspokoić czy chcesz mnie wkurwić? – uniósł się nieznacznie i poczuł, że albo się musi od niej odsunąć, albo w przeciwnym razie sieknie jej w twarz za bezczelność.

Nina go ubiegła. To on pierwszy otrzymał policzek i usłyszał:

– Kurwiarz nie będzie mi mówił, co mam robić.

Zanim zdążył ją zatrzymać, został wyminięty. Dogonił ją. Poszarpali się i wtedy Nina zagroziła mu, że wszystko powie matce. Wydarł się, że wtedy to ona zniszczy rodzicielce życie, a nie on. Poparł to stwierdzeniem, iż czasami, im mniej się wie, tym lepiej się śpi. Szarpanina trwała dalej. Nina podczas niej zgubiła tipsa. Został on w dłoni Roberta. Sylwia wróciła do domu. Oboje usłyszeli jej wesoły głos, oznajmiający, że kupiła lody oraz galaretkę i zrobi deser. Przestali się szarpać, przybrali teatralne maski i jak gdyby nigdy nic, zeszli na dół, a potem rozpoczął się szantaż. Nina ciągle czegoś żądała. Najpierw zgody na trzydniowy wyjazd w tygodniu szkolnym. Okłamał żonę, że młoda ma wycieczkę, a sam usprawiedliwił jej nieobecności na lekcjach. Potem chciała marihuany, a on jak gdyby nigdy nic, zakupił dla niej jeden gram. Kolejnym żądaniem była wolna chata i alkohol, by móc zorganizować imprezę. Udostępnił jej to wszystko, a potem okazało się, że na tej imprezie zginął telewizor. To przelało czarę goryczy. Zaczął mieć dość. Wymierzenie nastolatce siarczystego policzka i wyjęcie paska ze spodni, a następnie użycie go, było impulsem. Nie zważał na to jak mocno bije ani gdzie dokładnie uderza. Lał gdzie popadło, a potem nachylił się do zapłakanej dziewczyny i oznajmił:

– Nienawidzę cię. Wolałbym byś zniknęła. – Wtedy wyszedł, trzaskając drzwiami od jej pokoju, a teraz najbardziej ze wszystkich słów, jakie do Niny skierował, żałował właśnie tych.

Otrząsnął się z goryczy najcięższych wspomnień i zaczął przysłuchiwać telefonicznej rozmowie Huberta i jego żony.

Młodszy Malicki w końcu się rozłączył i wcisnął telefon do tylnej kieszeni dżinsów.

– Muszę iść. Sandra jest załamana – wyjaśnił, spuszczając wzrok na swoje buty. – Znowu chyba nic z tego, a już się nakręciła, że pewnie jest. Z resztą co ty możesz o tym wiedzieć? – zapytał z pretensją. – Nigdy nie miałeś takich problemów – warknął i chwycił brata za nadgarstek. Wcisnął w jego dłoń telefon komórkowy, należący do Niny i potrząsł nim znacząco. – Zrobisz z tym co uważasz za słuszne, ale powinieneś powiedzieć tej policjantce prawdę. Przyznać się, powiedzieć co Nina odkryła, a nawet to, że puściły ci nerwy. Może to ma związek z jej zaginięciem. To było na krótko po tym Robert, a ty jesteś niewinny.

– Może ty żonie też – zaczął Robert. – Może też powinieneś powiedzieć żonie prawdę! – dopowiedział, podniesionym tonem, kiedy Hubert już wychodził z pomieszczenia i zamykał za sobą blaszane drzwi.

Obaj przystanęli i obaj niemal z taką samą siłą, przywalili otwartą dłonią w ścianę, która ich dzieliła. W tamtej chwili, po równo czuli się przegrani, a porażka była o krok za nimi. Zdawali sobie sprawę, że tylko cudem udaje im się przed nią umykać, ale ona nie odpuszczała, goniła, przyśpieszała, rozpędzała się, a tym samym także ich zmuszała do wciśnięcia pedału gazu, pomimo świadomości, że przed nimi znajdowało się już tylko urwisko pełne kłamstw, niedomówień i sekretów.