Rozdział 8 – Zdawane relacje najbliższych osób

Za naszymi plecami umierała noc,

w naszych przekrwionych oczach dogorywał dzień

Nieustannie wypalając do cna mrok,

na ślepo marnowaliśmy każdy dzień...

Rozbójnik Alibaba – Byliśmy

Nadchodził ranek, za oknem świtało, więc nie pozostawało mi nic innego, jak wziąć szybki prysznic, ubrać się i ruszyć do szkoły Niny, a tam podpytać o nią jej przyjaciółkę – Malwinę oraz innych kolegów, i także nauczycieli.

Podjechałam pod liceum plastyczne i dowiedziałam się, która to Malwina. Dziewczyna stała i nerwowo paliła papierosa w zaułku, między dwoma kamienicami, naprzeciwko szkoły. Podeszłam do niej i zagadnęłam. Oczywiście, przedstawiłam się. Ucieszyło mnie, że nie usłyszałam z policją nie rozmawiam, a jedynie:

– Byle szybko, bo to krótka przerwa. Wie pani, nie mogę się co chwile spóźniać. – Brunetka uśmiechnęła się do mnie uroczo.

Malwina była z kategorii kobiet, które ciężko było określić – nie była ani gruba, ani chuda. Po prostu nabita. Taka jakby to niektórzy faceci powiedzieli, z dupą i cyckiem, na swoim miejscu.

– Chodzi mi o Ninę Malicką – zaczęłam.

– Nadal pani nie wie, gdzie ona jest? – Dziewczyna wytrzeszczyła oczy i była pełna zdziwienia, ale także zmartwiona. Nie udawała. Ta reakcja była w pełni szczera i odzwierciedlała jej prawdziwe odczucia.

– Nie – przyznałam z lekkim zawstydzeniem, zażenowaniem i poczuciem źle wypełnionego obowiązku. – Myślisz, że ktoś mógł jej coś zrobić? Kręcił się ktoś może pod szkołą? Nie czuła się obserwowana?

– Nie. Raczej nie. – Malwina wykrzywiła usta i zmarszczyła czoło. – Może uciekła.

– Uciekła? Miała powód?

– Nie wiem, ale ja na jej miejscu bym dała nogę. Lubię mieć luz, a jej na niewiele pozwalano. Co z tego, że ma super dom, własny pokój i parę gadżetów, skoro tak naprawdę, to jak we więzieniu było?

– Jak w więzieniu? – dopytywałam, bo zastanawiało mnie czy Malwina nie wyolbrzymia.

– No tak. Punkt dziewiętnasta w domu, najpierw lekcje. potem dwór. A wiadomo, że jak tyle zadają, to do dziewiętnastej się nawet człowiek nie wyrobi. Poza tym, życie to się po północy zaczyna, sama pani rozumie. – Malwina zaciągnęła się papierosem i spojrzała na mnie, wyczekując, aż jej przytaknę.

Nie miałam zamiaru tego robić. Te dziewczyny były nieletnie. Ja wiem, że chciały się bawić i sztachnąć życiem, ale wolnością bardzo prosto było się zachłysnąć i miałam wrażenie, że ta trzecia z ich paczki – siostra Patryka, doświadczyła właśnie takiego zachłyśnięcia, w postaci samotnego, wczesnego macierzyństwa. Jak się okazuje, jej los nie był przestrogą dla Malwiny.

– Ona jest jednak nieletnia – pozwoliłam sobie na głos zauważyć.

– Ale bez przesady. Podstawówkę już dawno skończyła. Nawet mojego młodszego brata tak nie pilnują, jak jej – porównała, zapewne dla zobrazowania. – Z jej mamą to się jeszcze dało coś ugrać, przegadać, podlizać się jakimś zmywaniem czy gotowaniem, ale to też tylko jak Robert pojechał po towar czy akurat dłużej był w pracy, by się potem nie czepiał.

– Czyli to Robert jej tak pilnował? – Przy wypowiadaniu tych słów, na myśl mi przyszło, że być może chorobliwie się o nią troszczył, jakby była nie tylko jego córką, ale kobietą. Może był o nią zazdrosny i nie chciał, by mu się szlajała Bóg wie gdzie? Zadając sobie takie właśnie pytania, docierało do mnie, że chyba znowu zaczynałam tego przyjemnego, zwykłego faceta z nagrań, demonizować.

– Tak, z wyjątkiem Patryka. Z nim jej pozwalał chodzić, nawet czasami na imprezę puścił, na nocny maraton kinowy. Z kolei jej mama, to najchętniej by Patryka z domu wyrzuciła, ale mąż go lubił, to nie mogła.

– Sylwia nie lubiła Stemplewskiego?

– Ani jego, ani jego siostry. Zresztą za mną też nie przepadała. Kiedyś tak, ale potem nie. Rodzinka męża poprzewracała jej w głowie i chciała, by jej córeczka miała znajomych z wyższej półki, niż najniższa warstwa społeczna. Pan Robert podchodził do tego inaczej. Dla niego nie liczy się pochodzenie, tylko człowiek. Ale, by nie było i tak go nie lubię – dodała ostatnie zdanie szybko i upuściła wypalonego papierosa na ziemie, wprost do pobliskiej kałuży.

– Dlatego, że nie miałaś przez niego z kim balować?

– To też, ale nie tylko. Przesadzał, jest taki za ostry. Jak Nina w drugiej gim nie zaliczyła historii, to praktycznie całe wakacje, aż do poprawki, siedziała w domu. A jak ja i Martyna poszłyśmy ją odwiedzić, to ten typek nas wyprosił.

– Typek, to jej ojczym?

– No. – Malwina się uśmiechnęła, ale w taki ironiczny sposób. – Powiedział regułkę, że mamy się zbierać, bo Nina ma szlaban i ma się uczyć, a nie przyjmować gości, choć naprawdę, to chyba miał wtedy ochotę powiedzieć wypierdalać z mojego domu. Nie w humorze był, remontowali się wtedy. Spieszył się, bo matka Niny groziła, że wyląduje w psychiatryku, jeśli jeszcze choćby tydzień będzie musiała spędzić w towarzystwie jego ojca. – I w ten oto sposób, nagle Malwina okazała się być księgą wiedzy, na temat rodziny Malickich.

– Nie lubiła teścia?

– Ani ona jego, ani on jej, ale Nina nic do tego starego pryka nie miała. Czasami tam chodziłyśmy dorabiać.

– Dorabiać?

– Maliccy mają restauracje i dom, taki gdzie organizuje się wesela, komunie, i tak dalej. Szłyśmy czasami pokelnerować albo pomóc na kuchni. Rozumie pani?

– Tak, rozumiem. – Uśmiechnęłam się do niej w taki sposób, by i ona zrozumiała, że nie jestem tępa. – Czyli twoim zdaniem, Nina miała powód, by uciec z domu, tak?

– Tak, ale sądziłam, że prędzej się na to Anka odważy, a nie ona. No i oczywiście myślałam, że da mi wtedy znać i razem pobalujemy, ale jak widać... dała dyla z kim innym. Trochę szkoda, chętnie bym się zerwała na kilka dni, gdyby było dokąd. – W tym właśnie momencie, jej szczerość mnie rozbroiła.

– Czyli twoim zdaniem, po kilku dniach wróci? – dopytywałam.

– No jasne, że tak. Pewnie chce dać ojczymowi nauczkę i pokazać tym matce, że powinna czasami stanąć po jej stronie, a nie zawsze po Roberta.

– Było aż tak źle? On naprawdę jest aż taki zły? – nie dowierzałam albo raczej udawałam niedowierzanie, by ciągnąć dziewczynę za język.

– Jasne, że tak. Choć z drugiej strony, to się starał. Jeździł z nami na wycieczki, gdy byłyśmy jeszcze w gimnazjum. Jedną nawet zorganizował tak, że mieliśmy nocleg w Karpaczu za frajer, bo jego brat ma tam szwagierkę. No i w sumie byłby spoko, bo nieźle zarabiał i dużo kupował, podwoził nas do sklepów i kin, ale... on wszystkich tam krótko trzymał, a jak coś komuś nie pasowało, to pasem przeciągnął i koniec tematu.

– Znęcał się nad rodziną? – zapytałam wprost. – Mnie możesz powiedzieć, to nie wyjdzie poza nas – zachęcałam ją do szczerości.

– Czy nad rodziną, to nie wiem, ale Ninie przyłożył. I temu małemu raz, to nawet na moich oczach natrzaskał.

– Piotrusiowi?

– Eche, ale jeszcze młodszy wtedy był. Do przedszkola chodził. Poza tym, Robert o każdej złej ocenie zawsze wiedział, bo często w szkole bywał albo on, albo żona. Częściej on.

– Lubił się z wychowawczynią Niny? – postanowiłam zapytać, bo na myśl mi przyszedł różowy stanik, który wciąż spoczywał na dnie mojej torebki.

– Z tą to nie aż tak, a z tą z gimnazjum, to się znali.

– Znali się?

– To małe miasto. Chodziła z nim, za czasów szkolnych. Nina przeklinała, że przez to powinna mieć jakieś specjalne względy, a nie ta baba ją jeszcze udupiała, tylko dlatego, że gdy już został wdowcem, to wybrał jej matkę, a nie pierwszą miłość. Jak na złość, ta baba uczyła historii.

Zaśmiałam się, rozumiejąc, że to jest jeden z przedmiotów, których Ninka nie trawi. Jednak ponowiłam pytanie o nauczycielkę oraz dałam do zrozumienia, że chodzi mi o relacje Malickiego z innymi kobietami.

– No jest jeszcze ta nowa, co Piotrka i Filipa uczy.

– Filipa?

– Filip, to mój brat. Chodzą razem do klasy, bo rok nie zdał. Mieliśmy problemy rodzinne.

Zrozumiałam, że brat Malwiny chodzi do klasy z synem Malickich. Dopytałam jednak o tę nauczycielkę.

– Robert jeździ we wtorki na basen z klasą chłopców. Zgłosił się na ochotnika.

– Czyli taki wielce zaangażowany? – wywnioskowałam.

– Chyba lubi pływać, choć niekoniecznie, bo czasami my go wyręczałyśmy. To we wtorki, gdy my mamy na dziewiątą, a basen jest o siódmej trzydzieści. Gówniarze się za wolno przebierają i stąd ta grupka rodziców, co jeździ z nimi. – Malwina wzruszyła ramionami.

– Zasugerowałaś jednak, że pana Malickiego i nauczycielkę jego syna, łączyło coś więcej, tak? Dobrze ciebie zrozumiałam?

– Przychodził do szkoły, gdy Piotrek chorował. Wiem to od brata. Pani wtedy kazała takiej kujonce pilnować klasy i jakby co po nią przyjść do palarni albo zapukać do klasy obok, bo tam uczy jej koleżanka.

– Wychodziła z ojcem ucznia?

– Z tego, co Filip mówił, to tak. Raz ponoć mój brat i taki jeden ich podejrzeli. Nie było tej kujonki, bo poszła naskarżyć i jak chłopcy wyszli polukać przez okno od strony boiska. Robert był nagi od pasa w górę. Tak wynika z ich relacji, ale nie wiem czy nie koloryzują.

– Powiedzieli Ninie? Ona o tym wie? Piotrek wie?

– Nie. Poprosiłam Filipa, by milczał, a jego kolegę nastraszyłam. Nie chciałam, by Niny rodzina się rozpadła, bo w końcu zawsze mogło być gorzej, a jakby jej starsi się rozwiedli, to jej matka przestałaby istnieć, przecież to on tam na wszystko zarabia. Ona ledwie wiązała koniec z końcem, zanim za niego wyszła. My czasami zostawałyśmy z roczną Majką, gdy ona szła do pracy, bo nie było komu jej podrzucić, a żłobek za drogi. Nina nie do końca lubiła Roberta, potem się w sumie do niego przekonała, ale tak naprawdę, to nie chciała niszczyć matce życia, dlatego się nie skarżyła. Ta kobieta dopiero przy nim odżyła, przestała martwić się długami i na chleb pożyczać. Rozumie pani?

– Tak, rozumiem, aż za dobrze – syknęłam i w ostatniej chwili, zanim Malwina mnie opuściła, wyjęłam kilka kartek ksero z mojej torebki, w której zmieściłoby się chyba wszystko z wyjątkiem samochodu. Pokazałam jedną z nich Malwinie. – Mówiłaś Martynie, że jakiś mężczyzna podjeżdżał po Ninę do szkoły. Czy to ten facet?

– Nie – odpowiedziała od razu, bez zastanowienia, ale też bez zawahania.

– Na pewno? Może lepiej się przyjrzyj? – zachęcałam, bo byłam pewna, że tym tajemniczym szoferem będzie nikt inny, jak właśnie tajemniczy Ivan.

– Nie, to naprawdę nie on. Tamten przyjechał po nią też po imprezie u Patryka.

– Tym firmowym wozem? – wywnioskowałam, ale z powodu lekkiej niepewności, zadałam pytanie.

– Tak, ale tu podjeżdżał starą beemką. Taką, wie pani? Taką z klasą! – wykrzyknęła z zacięciem.

Zabrałam od niej wydrukowane zdjęcie z wizerunkiem Ivana i podałam kolejną kartkę, tym razem na niej znajdował się Hubert Malicki.

– To on – szepnęła. – To na pewno on – powtórzyła już znacznie pewniej, a ja wiedziałam, do kogo jeszcze dzisiaj powinnam była się udać. Albo do pani nauczycielki, albo do pana brata, albo do obydwóch po kolei.

Postanowiłam zacząć od nauczycielki.

Znalazłam się przed budynkiem szkoły podstawowej. Nie był jakiś szczególny. Ściany zewnętrzne, pomalowane tak, jak większość starych, ale odnowionych z kasy miasta blokowisk, były różowo-zielono-niebieskie. Okna natomiast były białe, plastikowe. W niektórych znajdowały się świąteczne gwiazdy i witraże, przygotowane przez dzieci. Odetchnęłam boleśnie na wspomnienie swoich szkolnych czasów. Lubiłam się uczyć, ale nie akceptowali mnie rówieśnicy. Nigdy więc nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek będę musiała przekroczyć próg jakieś placówki szkolnej. Nie było jednak wyjścia. Chwyciłam za klamkę i otworzyłam starą, skrzypiącą bramę, którą pokrywała rdza. Brama ta dopominała się o odnowienie, ale chyba nikt sobie nic z tego nie robił.

Główne wejście szkoły było zamknięte. Kartka z wydrukowaną wiadomością i strzałką wskazującą kierunek, poinformowała mnie – Wejście od boiska!. Po raz kolejny odetchnęłam, starając się pohamować irytacje, ale poczłapałam na to boisko. Było puste, jak to zimą, bo przecież o tej porze roku, wychowanie fizyczne, zazwyczaj odbywa się wewnątrz budynku, a nie na zewnątrz, co ani trochę mnie nie dziwiło. Chwyciłam za klamkę. Szarpnęłam, pchnęłam i nic. Drzwi były zamknięte.

– Toż to szkoła czy więzienie!? – zapytałam podniesionym głosem, jakbym była umysłowo chorą osobą, krzyczącą do samej siebie.

Odnalazłam dzwonek z kolejną karteczką informacyjną, na niej także widniała strzałka. Tym razem wiadomość brzmiała Tu dzwonić!. Niezmiernie irytowały mnie wszechobecne wykrzykniki i to wrażenie, jakby dyrektor owej placówki uwielbiał zabawę w podchody i jeszcze z niej nie wyrósł.

Od wciśnięcia przycisku minęło kilka minut. Niecierpliwiłam się już strasznie, ale postanowiłam być twarda i wytrwać na tym mrozie w samej bluzie, bo oczywiście nie pomyślałam, by wziąć z samochodu kurtkę, skoro tylko i wyłącznie miałam za zadanie przejść te trzy metry do głównych drzwi szkoły podstawowej. Nawet w snach nie przyszło mi do głowy, że będę podążała za jakimiś hieroglifami, którymi wyklejone były drzwi, ściany, dzwonki.

W końcu zauważyłam przez szybę postać starszą i grubszą, która ociężale szła po schodach, pomimo że kierowała się w dół, a nie do góry. Ta kobieta, moim zdaniem, dawno powinna być na emeryturze, a nie jeszcze pracować. Ale co ja tam mogłam wiedzieć o oświacie i przez nią zatrudnionych?

– Pani jest matką jakiegoś z uczniów? – zapytała się grubym barytonem, który zupełnie nie pasował do jej niskiego wzrostu i siwizny.

– Nie, jestem z policji – odpowiedziałam i wyciągnęłam odznakę z tylnej kieszeni dżinsów. – Klaudia Kasprzyk. Chciałabym porozmawiać z wychowawczynią jednego z uczniów.

Przesunęła się i pozwoliła mi przejść, ale kierunku, to już mi nie wskazała. Przyzwyczajona już do tych karteczek ze strzałkami, przyglądałam się wszystkim możliwym ścianom. Niestety, w tym wypadku się zawiodłam, bo żadnej wydrukowanej i przyklejonej taśmą wiadomości nie odnalazłam.

– Jakiej klasy pani poszukuje? – w końcu się nade mną zlitowała ta stara kobiecina, która zajęła krzesło i zaczęła rozpakowywać kanapkę z foliowej reklamówki.

– Piotra Malickiego.

– Nie ma tu takiego.

– Słucham? – zdziwiłam się.

– Nauczyciela takiego nie ma.

– Miałam na myśli ucznia – sprostowałam, wielce zirytowana i aż z tych nerwów poczułam, że dzisiaj moją dietę szlag trafi i po drodze do domu, zahaczę o McDonalda albo o KFC, albo o jedno i o drugie.

– Piotrów jest dużo.

Przewróciłam oczami, bo faktycznie Piotr było w Polsce i nie tylko tutaj, popularnym imieniem, które chyba w każdym z języków miało swój odpowiednik. Przypomniałam sobie wiek chłopca i zapytałam:

– Siedmiolatki, kto uczy siedmiolatki?

– Druga klasa – odpowiedziała. – Prosto korytarzem i na końcu w lewo, tam są wszystkie trzy klasy.

Już miałam jej usłuchać i tam iść, gdy usłyszałam:

– Ale dziś ich nie ma.

– Dlaczego? – postanowiłam dopytać. Właściwie to ledwie powstrzymałam się przed tym, by nie wykrzyknąć tego pytania.

– Do ZOO pojechali, wieczorem wrócą.

Przewróciłam oczami i otwierając drzwi warknęłam:

– Wrócę jutro!

No nic, postanowiłam się nie załamywać i skoro nie ma nauczycielki, to pogadam z tym całym bratem Roberta. Wsiadłam do samochodu i usiłowałam sobie przypomnieć jego imię. Sięgnęłam za SB-radio i podyktowałam dane:

– Hubert Malicki, wrzućcie mi takiego na bęben i powiedzcie, gdzie go znajdę.

Niedługo trwało, aż uzyskałam odpowiedź w postaci:

– Mamy trzech, jeden to notowany nastolatek, drugi to dwudziestotrzyletni facet, a trzeci sześć dych ma.

– Ten środkowy – odpowiedziałam.

– Porzeczkowa jeden.

Wiedziała gdzie znajduje się ulica Porzeczkowa. Jak na złość, właśnie nieopodal McDonalda. I już wiedziałam, że moją dietę prawdopodobnie szlag trafi, jeszcze przed powrotem do domu. No nic, nie miałam innego wyjścia, jak tylko cieszyć się z tego, że tym razem zapędzam się w pozytywne rejony, a nie w jakieś szemrane blokowiska. Ruszyłam więc ulicami niemal zupełnie pustymi, bo o tej godzinie korki były rzadkością i chwile potem mogłam już parkować przed dużym domem jednorodzinnym, który z powodzeniem mógłby pomieścić kilka rodzin. Na dole znajdował się bar, choć, gdy uważniej się przyjrzałam, to doszłam do wniosku, iż była to taka bardziej restauracja, a na tyłach był kolejny budynek, tym razem z salami przeznaczonymi na wesela i komunie oraz na inne okoliczności.

– Ci Maliccy to się umieją ustawić – powiedziałam sama do siebie, będąc pod dużym wrażeniem, obłożonych jasnym klinkierem ścian i ozdób świątecznych, okalających każdy z możliwych balkonów, filarów, kolumienek, a nawet klamek, bo to na nich były zawieszone czerwone skarpety, które w filmach amerykańskich wiesza się nad kominkiem, po to, by wyimaginowany święty, wepchnął do nich cukierki.

Sama nie wiedziałam dlaczego, ale to miejsce jakoś nijak pasowało mi do Huberta i jego żony, której wesele miałam możliwość obejrzeć, bo znajdowało się na dysku, który otrzymałam od Sylwii – żony Roberta Malickiego i matki zaginionej Niny. No ale niezrażona tym faktem, uznałam, że pozory mogą mylić. Weszłam do restauracji i zapytałam starszego, postawnego mężczyznę z włosami mocno już przyprószonymi siwizną, o właściciela.

– Rozmawia pani z nim – burknął nieuprzejmie, ale jego uśmiech załagodził ten ton. O dziwo zadziałało to na tyle skutecznie, iż nie miałam mu za złe pierwotnego warknięcia.

– Pan Malicki? – zdziwiłam się i już miałam zamiar przeprosić, i pobiec do samochodu, a potem opieprzyć tego, co mi podał nieprawidłowy adres. Przecież wyraźnie mówiłam iż chce meldunek tego środkowego, a nie sześćdziesięciolatka.

– Tak, Henryk Malicki.

– Niemożliwe, by pomylili Henryka z Hubertem, bo aż takich osłów, to chyba do policji nie biorą – powiedziałam w myślach sama do siebie i uśmiechnęłam się do tego człowieka. Przedstawiłam i powiedziałam, że szukam Huberta.

– Mojego syna? A cóż on znowu nawywijał?

– Czyli jednak trafiłam pod dobry adres? – zdziwiłam się.

– I tak i nie. Hubert tu nie mieszka już od... uuu, dużo już czasu minęło. – Mężczyzna machnął ścierką, wytarł blat i gdy zauważył, że nigdzie sobie nie poszłam, ponownie skupił na mnie swoją uwagę, i się uśmiechnął.

Teraz już wiedziałam, dlaczego wydał mi się znajomy. Uśmiechał się dokładnie tak samo, jak jego środkowy syn, dokładnie tak samo, jak Robert. To był uśmiech wyższości, mówiący: I czego ty jeszcze ode mnie chcesz, kobieto?. Nie lubiłam go niemal tak samo mocno, jak jego syna.

– Wyprowadził się gdy miał dziewiętnaście lat, potem czasami tu bywał, ale teraz to już poszedł na swoje.

I wtedy, prawdopodobnie z zaplecza, wyłoniła się starsza, ale zadbana kobieta, pomimo, że gdzieś w jej twarzy, oczach, kilku zmarszczkach, dało się wybadać przepracowanie, ale i troskę. Polubiłam ją z miejsca, a gdy się odezwała:

– Pani w sprawie Ninki?

To po prostu z miejsca mi się jakoś tak cieplej zrobiło. Miała taki dobroduszny głos.

Nagle zaczęłam się zastanawiać, co takie kobiety widzą w Malickich? Czego szukają przy tak gburowatych i surowych już z samego wyrazu twarzy, mężczyznach?

– A ta gówniara, to się jeszcze nie znalazła?

Spojrzałam na pana Henryka, zacisnęłam szczęki, by nimi zazgrzytać i gdy ponownie otworzyłam usta, to wydarło się z nich warknięcie:

– Ładnie pan się wyraża o wnuczce.

– To nie jest moja wnuczka – obruszył się.

– Henryk – starała się delikatnie pouczyć go kobieta, której imienia jeszcze nie znałam.

– No co? Prawdę przecież mówię. To córka żony Roberta, a nie Roberta.

– Robert się ożenił z tą kobietą, zaakceptował jej dzieci, więc też powinieneś...

– Akceptuje jej dzieci – warknął. – Mówię tylko, że to nie moja wnuczka, a Robert słynie z głupich decyzji. – Odwrócił się do mnie plecami i zaczął wypakowywać wina z kartonu, i układać je na specjalnym, drewnianym stojaku, długim, jak cały blat.

– Przepraszam za męża, ale...

– Nie musisz tej pani przepraszać. Ona w sprawie Huberta, a nie Niny.

– Jak to Huberta!? Stało mu się coś!?

– Nie, nie, jest cały – starałam się ją uspokoić, bo przecież wątpiłam, by najmłodszy z synów Malickich, uległ jakiemuś śmiertelnemu wypadkowi w ciągu doby. Szczerze miałam nadzieję, że tak się nie stało, bo obecnie on i ten cały Ivan byli moim jedynym punktem zaczepienia.

– Dzięki Bogu. – Kobieta odetchnęła z ulgą i przyłożyła dłoń do klatki piersiowej. – Bo wie pani, on tymi motorami jeździ.

– Niech się pani nie martwi. – Odruchowo nakryłam dłoń, którą położyła na blacie. – Dlaczego pan powiedział, że pański syn, Robert, słynie z głupich decyzji?

– A kto normalny, szanowna pani, wiąże się z kobietą, która ma dwójkę dzieci, na dodatek każde z innym, a to pierwsze to nawet nie wiadomo z kim? Zresztą pierwsza jego żona nie była lepsza... ech, szkoda gadać. – Machnął ręką i sobie polazł.

Całe szczęście, że sobie poszedł, bo normalnie miałam ochotę strzelić mu w plecy. Nagle zaczęłam go nie lubić jeszcze bardziej, niż jego synalka.

– Przepraszam za męża, on...

– Nieważne – ucięłam temat niesympatycznego pana i postanowiłam najpierw wypytać kobietę o Ninę.

– Przychodziła tu dorabiać do kieszonkowego. Czasami obsługiwała wesela, czasami tutaj pomagała.

– Pani mąż nie miał nic przeciwko? – wcisnęło mi się samo na usta.

– Nie. Wbrew pozorom, on ją bardzo lubi i chyba nawet żałuje, że Anka taka nie jest.

– Chodzi o córkę Roberta?

– Tak, Ania jest... trudna.

No proszę i nagle z rozmowy wynikło równanie, w którym otrzymałam trudną Anie. To ta, o której miałam takie dobre zdanie, bo jako jedyna z trójki dzieci Malickich, które miałam okazje poznać, powiedziała mi dzień dobry. I teraz okazało się, że ona jest trudna, na dodatek, że mogła być zazdrosna o starszą, przybraną siostrę. Dlaczego wcześniej nie przyszło mi to do głowy? Przecież powinnam sprawdzić ten trop, dostrzec go!

Postanowiłam więc porozmawiać jeszcze z Anią na osobności, ale zanim to uczynię, chciałam zajechać do Huberta i z nim pogadać. Zapytałam więc o adres najmłodszego syna panią Malicką. Ta miła kobiecina spisała mi go na kartce i od razu uprzedziła:

– Nina i Hubert byli blisko.

– W jakim sensie?

– Jak przyjaciele. Z resztą Nina i Sandra też się przyjaźniły. Gdy nieraz odwiedzałam syna, to Nina tam była, pomagała im w remoncie, gotowaniu lub po prostu we dwie oglądały filmy. Huberta często nie ma w domu.

– A więc liczę na to, że dziś będę miała szczęście i akurat go zastanę. – Uśmiechnęłam się ciepło, wzięłam kartkę, rozczytałam adres i czym prędzej wsiadłam do mojego starego grata, który drzwi miał innego koloru, niż pozostałą karoserię. Śnieg prószył.

Zanim dojechałam do Huberta, to zima już rozpanoszyła się na całego. Tym bardziej martwiłam się o tę nastolatkę. W końcu jeśli uciekła z domu, to może szlajać się po jakiś dworcach i być narażona na zimno, chorobę, gwałt. Co prawda, szukały jej wszystkie patrole w województwie, ale pomimo tego, zawsze mogła się gdzieś ukryć, w jakimś opuszczonym budynku lub skłocie. W końcu nigdy nie wiadomo, na jaki pomysł wpadnie niezrozumiana i niechroniona przez matkę nastolatka. Pomału zaczęłam obwiniać Sylwię, że pozwalała Robertowi na to, by tak ograniczał dzieci na każdym kroku, za to że on aż tyle od nich wymagał, a ona się nie sprzeciwiła, ale z drugiej strony niejedno dziecko ma gorsze dzieciństwo i jest za nie wdzięczne i z domu nie ucieka. Tylko, że to niejedno to akurat nie Nina Malicka. Ona gdzieś wsiąknęła, motor porzuciła. Jeśli nikt ją nie porwał, to by znaczyło, że miała jakiś plan.

Wysiadłam z samochodu i ruszyłam w kierunku starej, zniszczonej kamienicy. W bramie unosił się nieprzyjemny odór moczu i taniego alkoholu. Co prawda, do pięknej rezydencji, nijako pasowała mi osoba Huberta, ale do takiego patologicznego miejsca zamieszkania, również bym go nie przypisywała.

Oczywiście, jak to zwykle bywało w takich starych, podwórkowych kamienicach, klatki były ponumerowane jak się komu przypodobało. Musiałam więc zapytać bandę wymoczków, pijących tanie piwska, gdzie znajdę Malickiego.

– Nie znamy takiego – burknął jeden z nich. Miał czarną, zimową czapkę na głowie, ale za to był w bluzce na krótki rękaw. Tłumaczył kolegom, że swojej starej powiedział, że tylko do sklepu po pampersy idzie i że to dlatego taki nieubrany jest, bo nawet butów mu nie dała założyć w obawie, że nie wróci, bo wypije.

– I co jej z tego przyszło, przecież facet i tak pił, pomimo tego, że na tym mrozie trząsł się jak osika? – pytałam w niemy sposób samą siebie.

– Jeszcze czegoś pani chce? – zwrócił się do mnie, bo zauważył, że nie odeszłam nawet na krok i ciągle się im przyglądam.

– Tak, skoro nie znacie Huberta, to może Sandrę kojarzycie?

– Tam. – Wskazał mi kierunek, pokazując palcem na okna.

Ruszyłam więc, starając się nie zwracać uwagi na wulgarne napisy i zboczone rymowanki, którymi ktoś śmiał okaleczyć ściany tego budynku. Zastukałam do ładnych drzwi, które pomimo, że były stare, to ktoś je odnowił i namalował na nich czerwoną, londyńską budkę telefoniczną, która wyglądała niemal jak żywa. Zerknęłam w dół na datę i podpis, ale nijak nie umiałam niczego z niego rozczytać. Mogłam się tylko domyślić, iż autorką tego malunku była Nina Malicka.

Drzwi otworzyła dziewczyna w krótkich spodenkach, które były częścią całego kompletu na ramiączkach. Musiałam przyznać, że w moro było jej do twarzy. Wyglądała tak... młodo i przebojowo zarazem.

– Niczego nie kupujemy i nie planujemy zmieniać wiary – powiedziała jednym tchem i uśmiechnęła się ciepło, ukazując rząd równych, śnieżnobiałych zębów.

– Ja z policji! – krzyknęłam szybko, zanim przyszło jej do głowy zamknąć drzwi i uderzyć mnie nimi w nos.

– W takim razie zapraszam. – Odsunęła się, zrobiła mi przejście i zamknęła drzwi na klucz. – Inaczej nie chcą się zamykać, trzeba przekręcić – wyjaśniła, mocując się z zacinającym zamkiem.

Przy moich stopach pojawiło się stado małych, skorych do zabawy kociaków. Nachyliłam się po jednego i wzięłam na ręce, pomimo że nigdy jakoś szczególnie nie przepadałam za tymi zwierzakami, zwłaszcza w mieszkaniach. Ten jednak był taki słodki, śnieżnobiały z turkusowymi oczętami i czarną plamką na czubku ogona, który sterczał mu niczym antenka.

– To Ciapciak – uświadomiła mnie Sandra Malicka. – A ten koło pani nóg to Hipokryta.

Zerknęłam na Hipokrytę – czarnego, dużego i otyłego kocura, który nieprzyjemnie na mnie powarkiwał.

– A Hubert jest w pokoju. O tam, prosto. – Zamachała, by wskazać mi kierunek i powróciła do malowania.

Dopiero wtedy dostrzegłam, że kobieta miała umalowane jedynie jedno oko.

Przeszłam przez salon, pełen walających się pod nogami butelek. Śmieci w postaci pustych opakowań po pizzy, chińszczyźnie, chipsach, orzeszkach, paluszkach, krakersach, były dosłownie wszędzie. Podobnie jak puszki po piwie i butelki po takim lub też znacznie mocniejszym alkoholu. Rozejrzałam się po ścianach umalowany na mroczny – czarny i agresywny – czerwony, kolor. Na jednej z nich widniała plama. Zastanawiałam się czy po krwi, czy po wymiocinach? Ale przecież nie wypadało tak zapytać wprost. Wszędzie były też poustawiane porcelanowe miski z kocią karmą, a te sierściuchy walały się po parapetach, meblach i kanapach. Jeden nawet leżał na starym, takim jeszcze z napęczniałym ekranem, telewizorze.

Skręciłam w lewo do kolejnego pokoju. To pomieszczenie było małe i praktycznie nieumeblowane. W rogu znajdował się gruby materac, a na nim spał najmłodszy z braci Malickich. W jednej dłoni jeszcze trzymał browara, który rozlał się po ekstremalnie brudnym dywanie w panterkę. Podobny wzór też zdobił ściany, a za stolik i fotele robiły drewniane skrzynki po winach lub owocach. Skrzynki te obłożone były poduszkami, a na tej, co była stołem, nawet stał wazonik z różyczką. Musiałam przyznać, że młodzi małżonkowie byli pomysłowi. Utwierdziłam się w tym przekonaniu, gdy wejrzałam na kolejną ścianę, która cała była kolarzem zmontowanym ze zdjęć. I wszystko byłoby w porządku, gdyby te fotografie nie przedstawiały ludzi nagich, uprawiających seks. Korzystając z okazji, że pan domu śpi, przyjrzałam się zdjęciom uważniej. Na każdym był Hubert i jego żona.

Usłyszałam kobiece odchrząknięcie za plecami i już otwierałam usta, by przeprosić, gdy się okazało, że Sandra nie chrypi na mnie, a na swojego męża. Nie umknęło mojej uwadze, że tym razem miała już na obydwóch powiekach cienie i na każdej rzęsie tusz maskary. Blondynka bez cienia skrępowania zaczęła trącać bosą stopą w nagą łydkę swojego męża.

– Zaraz się obudzi – oznajmiła z łobuzerskim uśmiechem.

– Jeszcze pięć minut – zabełkotał Misiek i okręcił się na prawy bok w taki sposób, że się odkrył, a przed moimi oczami zaświecił jego nagi tyłek.

Sandra spojrzała w moim kierunku przepraszająco, a potem najzwyczajniej w świecie wymierzyła mężowi kopniaka w zadek i to na tyle mocnego, że mężczyzna natychmiast usiadł i ryknął:

– Bo ci, kurwo, oddam!

Bez wątpienia mówił do żony, bo gdy spojrzał na mnie i dostrzegł moją obecność, to przeprosił i nawet się nieco okrył, by nie było widać jego interesu.

– Obudził się.

– I wystraszył – dopełnił wypowiedź Hubert. – Nie budź mnie tak agresywnie, kochanie. – Uśmiechnął się złośliwie, w kierunku młodej, naprawdę młodziutkiej, żony i sięgnął spod poduszki jakieś spodenki. Nie prosił mnie bym wyszła, po prostu je naciągnął na siebie, niby się starał, to uczynić pod kołdrą i kocem, ale widać było, że się nie krępuje. – Co tu tak gorąco? – zapytał i musnął kobietę w policzek.

– Za dużo mi się do pieca nałożyło – wyjaśniła. – Daj mi samochód. – Wyciągnęła dłoń przed siebie.

– Po co ci...

– Bo mi, kurwa, potrzebny, debilu! – Spojrzała na mnie i wyjaśniła: – Ja bardzo panią przepraszam, ale on na kacu, to póki się nie ryknie, to świata nie kontaktuje.

– Rozumiem – odparłam, choć tak naprawdę nie rozumiałam, jak ludzie, którzy rzekomo się tak mocno kochali, że aż byli gotowi wziąć ślub, zwracają się do siebie w taki sposób. Moim zdaniem, nie mieli do siebie za grosz szacunku.

Hubert zaproponował mi przejście do kuchni, a wcześniej przeprosił za ten cały bałagan i wytłumaczył, że od kiedy wyprowadziła się mama Sandry, to co weekend mają imprezy, bo urządzają takie parapetówki i dopiero po walentynkach, gdy ta moda na imprezowanie u nich dobiegnie końca, zaczną się remontować.

– Kuchnie ogarnęłam, nie musisz się wstydzić. – Sandra wsadziła kluczyki do kieszeni swojej kurtki, która spoczywała na wieszaku i otworzyła przed nami drzwi do czystego, dosłownie aż sterylnego pomieszczenia.

Byłam w szoku i pozytywnie zaskoczona różowymi ścianami, bielą sprzętów i mebli oraz popielatymi dodatkami. Nawet obiad był wstawiony na gazie i jakieś ciasto w piekarniku. Być może to dziwne, ale poczułam się tak, jakbym nagle, za sprawą tylko i wyłącznie przestąpienia progu, wstąpiła do innego wymiaru. Jakbym się, kurwa, teleportowała!

– Żona uwielbia gotować i piec, i przez to... – Zajął miejsce i poklepał się po brzuszku. – Chyba muszę się zapisać na jakąś siłownie – zagadnął i wskazał mi miejsce przy białym stole, na różowym, puszystym krześle, identycznym jak to, na którym on siedział.

– Chodzi mi o Ninę, o pańską... mogę mówić bratanicę? – Wolałam się upewnić, bo jego ojciec najwyraźniej nie życzył sobie, by Ninę nazywać jego wnuczką, więc być może Hubert także sobie nie życzył, by określać dziewczynę mianem jego bratanicy.

– Jasne.

– A ona się jeszcze nie znalazła? – wtrąciła się Sandra i wygnała dwa kudłacze na korytarz, tłumacząc, że kuchnia to jej królestwo. – To dlaczego ty chlasz zamiast jej szukać!? – ryknęła na męża. – I Robert też tak siedzi z założonymi rękami!?

– Rękoma – poprawił ją, za co dostał ścierką przez łeb.

Drugi raz się uderzyć nie pozwolił, bo wyrwał narzędzie chłosty z jej dłoni i założył sobie na kark.

– Zimne – syknął i zdawał się aż rozpływać ze szczęścia, za sprawą kawałka mokrej szmaty.

– Nina się jeszcze nie odnalazła. Sądziłam, że może państwo wiedzą, dokąd mogła się udać, bo mam podejrzenia, że mogła uciec z domu.

– Nina? – zdziwiła się Sandra.

– Uciec? – nie mniej się zdziwił Hubert.

Oboje, jak jeden mąż, pokręcili głowami i szepnęli niemożliwe.

– Jak to niemożliwe? – niemal krzyknęłam. – Sądziłam, że chciała dać nauczkę pana bratu i...

– Nina nie jest taka. Jasne, że czasami do nas przychodziła i skarżyła się czy też żaliła na Roberta albo na matkę, ale też na nauczycieli, rodzeństwo, rówieśników. Gdyby każdy z tak błahych powodów uciekał, to... ludzie, by byli szczęśliwi bo by gówniarzy na utrzymaniu już po ukończeniu trzynastego roku życia nie mieli. Taki joke – dodał szybko, bo jego żona wyraźnie się oburzyła na wspomnienie o wyprowadzkach dzieci.

Dopiero wtedy dostrzegłam, że na stole, przy którym siedziałam, znajdowała się broszura, zatytułowana bezskuteczne starania, czyli jak pomóc sobie zajść w ciąże. Nagle zrozumiałam dlaczego ci Maliccy tak imprezują, być może to jest dla nich taka odskocznia i zapomnienie o problemie, jakim jest bezskuteczne staranie się o potomstwo.

– Czyli uważa pan, że Nina nie miała powodów uciekać z domu?

– I tak i nie – odpowiedział i pstryknął palcami.

Sandra podała mężowi piwo z lodówki, a potem oznajmiła:

– Ty sprzątasz salon i mały pokój. – Mały pokój szczególnie wrył mi się w pamięć, gdyż normalnie ludzie nazywają takie pomieszczenie sypialnią. Dla niej to jednak najwidoczniej już był pokój jeszcze niepoczętego dziecka.

– I tak i nie? – dopytywałam.

– Sądzę, że mogła gdzieś, może nie uciec, ale pojechać i myślę, że sama wróci. No albo mogło jej się coś stać. – Wyraźnie posmutniał.

– Czyli jeśli nie wróci sama, to...

– Ja nie wiem, ale nie uciekłaby przez Roberta. Mój brat ma swoje chore zasady, przypomina ojca z tym, ale Nina go szanuje, to jedyny ojciec, jakiego ma.

Skacowany mężczyzna wsparł poliki na dłoniach, przetarł twarz i ponownie na mnie spojrzał mętnymi oczyma.

– A narkotyki? – zapytałam wprost.

– Hubert już nie pali – wtrąciła się Sandra.

– Pytałam o Ninę. – Uśmiechnęłam się do obojga.

– Raz zapaliła trawę, znaczy w sumie to Anka ją zapaliła, Nina od niej przejęła... matka je nakryła.

– Żona pańskiego brata?

– Tak, ale nie powiedziała o tym Robertowi. Obiecały, że więcej tego nie tkną. Ja ją przekonałem, by dała młodzieży szanse.

– Stary jak koń, a głupi jak źrebie – skomentowała Sandra. – Robert powinien wiedzieć. – Jej stanowisko było jasne. Widać było, że jest za szwagrem. Chwile później zburzyła moją teorię. – Tylko by nie było, ja tam szczególnie Roberta nie lubię. Jest bo jest.

– Nie lubi go pani?

– Jeśli mam być szczera, to nie. Ja widzę jego dobre strony, to że pracuje i zarabia, a nie to co niektórzy – przy wypowiadaniu tego zdania, znacząco spojrzała na swojego ślubnego. – Niby rozumiem też to, że czasami ryknąć musi, bo jednak tych dzieciaków tam jest czwórka, to jakby nie krzyknął, to by mu wszyscy na głowę weszli, ale jest w nim coś takiego, co mnie zwyczajnie odrzuca i sama nie umiem sprecyzować co to jest.

– A wie pani, że ja mam podobnie – już omal mi się nie wysmyknęło, ale się powstrzymałam. – Wiem, że to pan odbierał nieraz Ninę ze szkoły... – powróciłam spojrzeniem do Huberta.

– Tak, przywoziłem ją tutaj. Pomagałam nam malować albo grała z Sanderką na konsoli.

– Wiem też, że to pan ją odebrał z imprezy urodzinowej jej chłopaka, wtedy już byłego.

– No tak – przyznał Hubert i spuścił głowę.

– Przywiózł ją pan tutaj? – drążyłam dla jasności, ale wiedziałam, że odpowiedź będzie przecząca, bo postawa Sandry wskazywała na to, że oczekuje wyjaśnień.

Z irytacją przeczesała swoją długą grzywkę, jedyny znaczny element włosów, jaki miała na głowię, bo cała reszta była krótko wygolona.

– Nie.

– A więc, gdzie ją pan zawiózł? – nie ustępowałam.

– Była pijana. Zawiozłem ją do magazynu i powiadomiłem o tym jej ojca, bo Ivan nie odbierał, a chciałem ją do niego... zresztą nieważne.

– Bardzo ważne! – krzyknęła Sandra i coraz bardziej darzyłam ją sympatią.

Co prawda ani trochę jej nie przypominałam i nie wyobrażałam sobie mieć takiego usposobienia i podejścia do życia, ale była w niej jakaś taka... brutalna szczerość, agresywność prawdy i wulgarna bezpośredniość.

– Wiesz, że Robert mógł jej coś zrobić!?

– Dlaczego pani tak uważa?

– Bo on jest narwany. Znaczy jest nerwowy – poprawiła szybko.

– No i co z tego?! – Hubert zirytowany wstał. – Przecież jej nie zabił i nie pochował w ogródku! Położył ją po prostu spać i wysłał SMS-a, by Sylwia się nie martwiła, a rano Niny już nie było. Sądziliśmy, że pojechała po ten swój skuter.

– Zaraz, zaraz. Był pan przy tym obecny?

– Nie, on mówił, że jedzie po towar. Pojechał i wrócił do domu – odpowiedziała tleniona blondynka, której włosy były aż białe, co idealnie komponowało się z jej opaloną skórą. Sandra wbiła też pełne dezaprobaty spojrzenie w swojego męża.

– Robert został z nią sam – przyznał brunet.

– Ten stanik, który odnalazłam, był Niny?

– Nie – zaprzeczył szybko. – Miała na sobie czarny. Uparła się, że nie zaśnie w ubraniu. Robert ją przy mnie rozbierał.

– Robert ją przy mnie rozbierał – powtórzyła dziewczyna. – Nie wierzę w to, co słyszę.

– Przecież jej nie molestował! Chciał ją zostawić w staniku, ale się rozebrała. Oddał jej swoją koszulkę. Była pijana w trzy dupy. Został z nią. Pewnie nad ranem, gdy już było lepiej, to wrócił do domu, a mnie kazał ją rano dostarczyć, ale jak tam dojechałem, to już nie miałem kogo dostarczać, bo jej ani jej ubrań już nie było.

– Pana brat często się przebiera?

– Tak?

– Ma ubrania zapasowe w pracy albo wozi w samochodzie?

– Nie, czasem jak w pracy dźwiga, to wciąga dres i śmiga z gołą klatą. Nie ma tam zapasowych ubrań.

– Czyli jeśli Ninie dał swoją koszulkę, to by znaczyło, że wrócił bez, tak?

– Tak – odparł po dłuższej chwili zastanowienia.

Wyjęłam telefon i zanotowałam sobie w nim, to że muszę zapytać Sylwię o strój w jakim powrócił jej mąż tamtejszej nocy. Niepokoił mnie też fakt, iż Nina była pijana i została sam na sam z ojczymem, który wcześniej ją rozbierał. Nie wiem dlaczego, ale nie mogłam od siebie odeprzeć tej myśli, że dziewczyna była przez niego molestowana albo została wykorzystana. Jednak miałam jeszcze jedną teorię. Otóż pijany jest szczery, a Robert bywał porywczy. Nina mogła mu wypomnieć kochankę, a on ją uderzyć, ona niefortunnie upaść i... tragedia gotowa.

– Pański brat ma kochankę?

– Nie! – niemal krzyknął Hubert. – Nigdy nie zdradziłby Sylwii. Pani nie rozumie tego, ale on ją nad życie kocha. Spotkali się w chwili, gdy życie im obojgu dało po dupie. Ona miała dziecko z gorączką i zapaleniem płuc w szpitalu, a drugie pomimo, że jeszcze całkiem małe, bo kilkuletnie, samo w domu. Anka też wtedy się poparzyła i... zaczęło się od rozmów na szpitalnym korytarzu i podzielenia się kawa, bo automat się zepsuł.

Nie potrafiłam nie unieść kącików ust w górę, po tym co usłyszałam. W końcu takie poznanie się, musiało być całkiem urocze.

– Pański ojciec się z ich zejścia nie ucieszył – nie umiałam sobie tego komentarza darować.

– Mój ojciec, to pani... niech pani go nie słucha. Żadna nie będzie wystarczająco dobra.

– Faktycznie. Każda jest skreślona, tylko Anetka na piedestale – wtrąciła Sandra. – Wie pani, Norbert wżenił się w bogatą i wykształconą rodzinę, sam jest lekarzem, a Sylwia czy ja... my nie sięgamy Anecie do pięt i jakoś nie jest nam z tym źle. Przynajmniej nie jesteśmy tak sztywne jak ona.

– Znaczy Sylwia to się jeszcze z Anetą dogaduje, ale ty to wcale – wtrącił Misiek, bo przecież taką ksywkę mu nadałam, gdy pierwszy raz zobaczyłam go na oczy.

– Podobnie jak z twoim ojcem, który ciągle wypomina mi zawód.

– A czym się pani zajmuje? – To nie ja się odezwałam, to była moja wścibskość, która jakimś cudem wyszła na prowadzenie.

– Jestem tancerką Go-Go – odpowiedziała bez skrępowania i wstydu. Z drugiej strony, czego się miała wstydzić, w końcu tańczyć to chyba nic złego.

– Poznaliśmy się gdy poszedłem tam z Robertem – wtrącił Hubert. – Ale to nieważne. Robert nic by Ninie nie zrobił i nie ma kochanki.

Spojrzałam na Sandrę, która z niedowierzaniem kręciła głową.

– Pani uważa inaczej? – wywnioskowałam.

– Wcześniej zgodziłabym się z mężem, ale ostatnio... wie pani, ja czasami chodzę po sklepach dla dzieci, oglądam śpioszki, wózeczki, zabaweczki i... spotkałam tam Roberta.

Hubert rzucił żonie pełne niewiedzy spojrzenie.

– No nie patrz tak! Ja go widziałam, ale on mnie nie widział. Ukryłam się za regałami.

– On ma dzieci, Piotr jest jeszcze mały, co dziwnego, że był...

– To był sklep dla niemowląt, ty ośle!

– Kupował coś? – dopytywałam.

– Kurteczkę i zabawkę. Taką grzechoczącą piłkę.

– Jaką tą kurtkę?

– Bo ja wiem? Nie znam się. Tak do roku czasu.

– Pytałam czy dziewczęca czy chłopięca?

– Nie wiem, miętowa była, ładny kolorek miała i wzór też. Taki modny, taka sama jak dorośli noszą.

– W takim razie to chyba wszystko. Dziękuję państwu za rozmowę. – Wstałam, a Hubert postanowił odprowadzić mnie do drzwi. – Mam jeszcze pytanie odnośnie Ivana... – przypomniałam sobie nagle, niemal w ostatniej chwili.

– On dziś wieczorem będzie u siebie w domu i mam nadzieję, że Nina będzie z nim – przerwał mi tym zdaniem, ale nie czuł się z tego powodu winny, ani ja nie miałam mu tego za złe. – On i Nina... Nina i on... Zresztą co będę mówił? On sam pani wszystko wytłumaczy, to taki człowiek jest. – Pokazał gestem, że z Ivanem to można nawet konie kraść. – I do tańca i do różańca – dodał i podał mi dłoń na pożegnanie, mówiąc ostatnie zdanie: – niech pani ją odnajdzie.

Spokojnie więc mogłam skreślić Sandrę i Huberta z listy podejrzanych. Roberta za to mogłam pogrubić i podkreślić, bo facet nie był ze mną od samego początku szczery. Zbliżał się jednak wieczór, więc najpierw postanowiłam odwiedzić słynnego Ivana, który gdzieś tam ciągle się pałętał w rozmowach ze świadkami, podejrzanymi i rodziną. No i została mi jeszcze Anka, ale dzieci postanowiłam sobie zostawić na deser, czyli na jutro rano. Zgłosiłam się przez SB-radio i poleciłam:

– Wyszukajcie mi wszystko co możecie na Roberta Malickiego. – Kierowała mną intuicja, instynkt. Nie byłam pewna, że ktokolwiek cokolwiek znajdzie, ale cóż... miałam nadzieję i wierzyłam w swoje szczęście.