Rozdział 16 – Krwawe ślady

Budzą lęki w środku dnia

Przy nich bieg swój zwalnia czas

W głębi duszy ciążą niczym głaz

To co boli boleć będzie...

Popiół – Złe myśli

Sylwia i Robert siedzieli w milczeniu nad kubkami pełnymi herbaty. Gdyby nie dziesięcioletnia Maja, która im te napoje przygotowała, pewnie nawet nie mieliby czym rąk zająć, w efekcie czego – on wyszedłby na papierosa, a ona zajęła się czymś innym, co pozwoliłoby nie myśleć. Piotr siedział pośrodku, na tej samej kanapie co ojciec, obok fotela, na którym siedziała matka, także milczał, choć pięty jego bucików postukiwały o skórzaną, żółtą kanapę. Dziecko zaczęło bujać się w przód i w tył, nieco przy tym obijając główką o oparcie, jakby miało chorobę sierocą.

– Przestań! – uniósł się Robert, nie mogąc tego dłużej znieść. – Idź gdzieś na moment, pobawić się.

– Nina nie wróciła, a Ani tes nie ma – uświadomił ojca, jakby tym chciał mu pokazać, że jego obecność w salonie i niechęć do zabawy jest czymś spowodowana.

– Dlatego muszę z mamą porozmawiać – wyjaśnił. – Możesz iść nam zrobić łóżko, jeśli chcesz pomóc i być potrzebny – dodał.

Sylwia na wzmiankę o łóżku podniosła wzrok na męża. Wcześniej była zajęta zdzieraniem skórek przy paznokciach i to tak mocno, że teraz krew ciekła po jej palcach.

– Łóżko? Nam? – zapytała nie dowierzając. – Śpisz na kanapie, jeśli tu zostajesz – dodała, bo szczerze nie wiedziała już sama czego ma się po Robercie spodziewać. Był jej mężem, wyszła za niego z miłości, a nie konieczności, choć wielu uważało inaczej. Teraz jednak odnosiła wrażenie, jakby siedział przed nią obcy, zupełnie jej nieznany człowiek.

– Nie zdradziłem cię! – niemal krzyknął, z pewnością podniósł głos na tyle, by zatrzymać Piotrusia w pokoju. – Nigdy nie spałem z inną kobietą – sprostował i tak naprawdę już wcale nie obchodziło go czy dzieci są świadkami ich rozmowy, czy też nie. – Jakaś głupia policjantka, co gówno wie o życiu i wszystkim, wpadła do naszego życia z butami i narobiła bajzlu! – wrzasnął, wstając na równe nogi i zaczął nadmiernie gestykulować jedną dłonią. – Gdyby wiedział, że tak to się skończy, to wcale byśmy nie zgłaszali tego zaginięcia na policję, przecież ona i tak Niny nie odnalazła, i minęło tyle czasu, że raczej już jej nie znajdzie! – wyrzucił w końcu z siebie, a potem zdając sobie sprawę z tego jak brzmiały jego słowa, które dotarły w bolesny sposób nie tylko do jego żony, ale także do niego samego, wdzierając się głęboko w duszę i uświadamiając, że mogą być prawdziwe, dodał – ja pierdolę – i siadając ponownie na kanapie, ukrył twarz w dłoniach, przetarł ją, a słone krople zamigotały w jego oczach.

– Naprawdę myślisz, że ona się nie znajdzie? – załkała.

– Nie wiem – warknął, kręcąc przy tym głową. – Jeśli ktoś jej coś zrobił, zabił, zgwałcił, porwał i wywiózł do burdelu, to tak, ona już się nie znajdzie i nie mogę w kółko przed tobą udawać, że wszystko będzie dobrze, bo już... już nie potrafię, rozumiesz? – zapytał ze łzami w oczach. – Mam pierdolone bycie silnym w dupie, bo nie umiem być silny, rozumiesz to? – Spojrzał na żonę i nie krył już łez. – To nie była tylko twoja córka. Była też moja, choć... bywało różnie – wyjawił w końcu, a Sylwia podchwyciła jego słowa.

– Co to znaczy bywało różnie?

Robert zamilkł. Zaczął się bawić obrączką na palcu. Piotruś podszedł bliżej jakby chciał lepiej wszystko słyszeć, ale matka na niego wrzasnęła:

– Wyjdź! Idź do siebie!

– Ale...

– Natychmiast!

Brunecik z burzą loków na głowię pobiegł czym prędzej na górę, a Sylwia powtórzyła swoje pytanie skierowane do męża:

– Co to znaczy, że bywało różnie?

Robert dalej milczał, tym razem już nie tylko kręcił obrączką, ale też zsuwał ją ze swojego palca i nakładał na niego z powrotem.

– Ta policjantka ciągle sugerowała, że wykorzystywałeś Ninę! – wywrzeszczała. – Muszę wiedzieć jak było! – dodała jeszcze głośniej, wstała przy tym i zawisła nad mężem niczym gilotyna.

Malicki westchnął, potem mocno zaczerpnął powietrza i przez jakiś czas zdawał się zupełnie nie oddychać. W końcu wypuścił powietrze ponownie i wyznał:

– Nina mnie prowokowała.

Gdy wypowiadał te słowa, to nie patrzył na żonę, wzrok miał utkwiony w podłodze, w jej poklejonej, zabrudzonej tafli, która wciąż w kilku miejscach odbijała światło.

– Co? – Sylwia zdawała się nie dowierzać.

Podniósł wzrok, ale na krótką chwilę. Zazgrzytał zębami.

– Nie wiem co sobie myślała i wiem, że powinienem powiedzieć ci wcześniej, ale sądziłem, że jej minie. – Wstał i udał się do lodówki, by wziąć z niej coś mocniejszego. Było tylko piwo, więc zdecydował się na nie, ale ręce trzęsły mu się tak mocno, że dwa razy upuścił otwieracz. Napił się gazowanej cieczy i powrócił do salonu. – Zaczęło się niewinnie. – Usiadł naprzeciw żony i odłożył butelkę na szklaną ławę. – To były przypadki i ja tak je odbierałem, choć było ich sporo. Potem stawała się coraz bardziej śmiała, a ja jak tylko mogłem, unikałem z nią bycia sam na sam. Uciekałem.

– Co ty do mnie mówisz? – zapytała szeptem.

– Mówię prawdę i nie zamierzam niczego pomijać. – Chwycił za butelkę i opróżnił ją niemal całą w kilka łyków, jakby potrzebował się ochłodzić albo upić, bo inaczej prawda nie byłaby w stanie mu przejść przez gardło. – Jej towarzystwo mnie bolało, bo nie czułem się przy niej normalnie.

– Wychowałeś ją – przypomniała.

– Tak, ale nie była moją biologiczną córką i wiedziałem o tym. Wiedziałem i ja, i ona, i to nam nie ułatwiało! – uniósł się.

– Nie ułatwiało?

– Od początku... – Otworzył usta i poruszył żuchwą na boki. Pochylił głowę i potarł palcem wskazującym oraz kciukiem swój niegęsty, siwiejący zarost. – To był dziwny magnetyzm, Sylwia. Od początku czułem do twojej córki dziwną sympatię, inną niż do młodszej.

– Od początku? – dopytywała zszokowana.

– Tak, ale potem, gdy dorastała...

Brunetka nie wytrzymała. Energicznie wstała i podchodząc do męża, zamachnęła się tak mocno, że uderzenie wbiło go w oparcie, a przy tym o mało co, nie przewróciło fotela.

– Przecież jej nie zgwałciłem – warknął boleśnie, bo uderzenie naprawdę sromotnie go zapiekło. Przy wypowiadaniu słów patrzył pewnie na żonę, pomimo że z dołu i pomimo że ciągle zbierał się po ciosie jaki mu zadała.

– Może mi powiesz, że sama tego chciała!? – oburzyła się.

– Wyprzedzasz fakty! – odwrzasnął i wstał.

Cofnęła się, jakby w obawie przed tym co jej zrobi.

– Ja cię nie uderzę. Myślę, że o tym wiesz. – Odstąpił na tyle, by znaleźć się przy parapecie. Spojrzał w okno, a potem odwrócił ponownie w stronę żony, podpierając o ten parapet dłońmi.

– Do czegoś między wami doszło? – bardziej wywnioskowała niż zapytała. Sądziła, że ma racje, bo Robert dziwnie się wahał, by dokończyć rozmowę, jakby pomijał pewien temat, chcąc wcześniej delikatnie przyszykować jego nadejściu grunt.

– Raz – odpowiedział całkiem szczerze. – I nie do tego co myślisz.

Przed oczami mężczyzny stanął obraz sprzed kilku miesięcy, gdy on wyszedł z sypialni. Chciał napić się wody, ale nie chciało mu się w tym celu iść do kuchni. Nie lubił pokonywać schodów nocami. Zdecydował się na udanie do łazienki i napełnieniu małej butelki po mineralnej wodą z kranu. Był wtedy niemal nagi, jedynie w luźnych spodenkach, które zdawały się ociekać potem zupełnie tak jak całe jego ciało. Włosy miał czarniejsze niż zazwyczaj, ale z drugiej strony takie same jak zwykle miewał po kąpieli. Nie spodziewał się zastać Niny na korytarzu, a już zwłaszcza zastać jej w samej bieliźnie. Pomimo tego jednak starał się trzymać fason. Wszedł do łazienki jakby nigdy nic, mijając ją. Napełnił butelkę, napił się, a potem przemył twarz, ale nie trudził się tym, by przetrzeć ją ręcznikiem. Wolał pozostać mokry, bo zimno wody pomagało mu zachować trzeźwy umysł, nawet w chwili, gdy był tak mocno nietrzeźwy jak tamtego dnia.

– Wyglądasz jakbyś wrócił z siłowni – skomentowała małolata. Stała oparta o ścianę, co znaczyło, że czekała na to aż mężczyzna wyjdzie z łazienki.

– Uznam za komplement – burknął niewyraźnie i bardzo nieuprzejmie.

– Co jesteś taki spocony?

– Dorośli też czasami się pieprzą – postawił na szczerość, co pewnie, gdyby nie ilość wypitego z żoną malibu nie przeszłoby mu przez gardło.

– Tak? – zapytała, kładąc swoją drobną, nastoletnią dłoń na środek jego klatki piersiowej. Przycisnęła go do ściany i stanęła na palcach, by wcisnąć język między wargi.

Robert mimo szoku, albo może właśnie dzięki niemu, odwzajemnił ten pocałunek. Po chwili, to już ona była przyparta do ściany, jej ręce uwięzione w stalowym uścisku jego dłoni i dociśnięte do ściany wysoko nad jej głową. Obniżył się na tyle, by jego kolano wdarło się między jej uda i sprawiło, że usiadła na nim tym fragmentem ciała, który w tej chwili miała najmocniej rozgrzany. Nagle się opanował, oddalił na krok i bez słowa odszedł, zniknął za drzwiami sypialni.

On i Nina nigdy więcej nie wrócili do tego tematu. Nie rozstrzygali między sobą, które z nich było bardziej winne. Nie mówili nawet o tym ni słowa. Nagle między nimi postawiona została ściana, taka niewidzialna bariera, ale pełna rys. Oboje czuli się źle w swoim towarzystwie, oboje równie brudni i zdradzieccy. Oboje też wini tego co zrobili, przede wszystkim Sylwii, a w mniejszym stopniu sobie sami i sobie nawzajem. Z czasem zdawali się wyprzeć ten fragment życia ze swojego umysłu i wspomnień, jakby się nigdy nie wydarzył... jakby wcale nie miał miejsca.

– To tyle – dokończył Robert i zerknął na Sylwię, ale nie patrzył jej w oczy, nie potrafił tego uczynić. – Nie było nic więcej, nigdy – dodał, a potem wyminął ją i udał się do kuchni, po drugie piwo.

Nagle rozdzwonił się telefon i to domowy, na który rzadko ktoś dzwonił. Malicki nawet nie zamknął otwartej lodówki. Od razu podbiegł do aparatu leżącego na komodzie w salonie. Podniósł słuchawkę i powiedział standardowe Słucham. Zmieniony głos poinstruował go, by wyszedł na zewnątrz, przed dom. Nie zdążył nawet odpowiedzieć, że się na to zgadza, a już usłyszał sygnał odkładanej słuchawki.

Robert spojrzał na żonę. Dostrzegł w jej źrenicach odbicie własnego strachu. Polecił, że ma zostać z dziećmi w domu i zamknąć za nim drzwi. Z początku nie chciała się na to zgodzić, ale w końcu przytaknęła. Przez okno obserwowała jak jej mąż zbliża się do furtki i znika tuż za nią.

Długo nie wracał, obawiała się, że już nigdy do niej nie powróci, że zniknie tak samo jak Nina i Anna. Nagle jednak furtka ponownie się otworzyła, a Robert, niosąc jakąś sporych rozmiarów kopertę, zmierzał do domu.

Sylwia otworzyła mężowi drzwi i zażądała, by rozpakował wiadomość. Uczynił to, rozdzierając opakowanie kulkowej koperty. W środku znajdowała się bluzka Niny, którą dziewczyna miała na sobie w dniu, w którym wyszła na imprezę urodzinową swojego chłopaka – Patryka Stemplewskiego oraz wiadomość pisana wyraźnymi, drukowanymi literami. Ktoś żądał pieniędzy.

Małżonkowie ponownie usiedli, tym razem oboje na kanapie, a konkretniej to opadli z sił i poczuli się dokładnie tak jakby życie z nich uleciało. Tak naprawdę, to od samego początku nawet nie brali porwania pod uwagę, teraz jednak było ono jednocześnie przerażającą, jak i dobrą wiadomością. Wciąż była nadzieja, że Nina żyje, i że jeśli zapłacą porywaczowi, to nastolatka wróci do nich cała i zdrowa.

– Musimy powiadomić policję – stwierdziła Sylwia, bardzo słabym głosem, a łzy samoistnie spływały z oczu po jej twarzy.

– Żadnej policji! – warknął mężczyzna i od razu chwycił za telefon.

– Dokąd dzwonisz?

– Do banku – odpowiedział, wstał i zaczął przechadzać się po pomieszczeniu. – Zlikwiduję lokaty dzieciaków, naszą też i dobiorę kredytu, pod hipotekę. Zapłacimy – zadecydował.

Malicka siedziała jak oniemiała, bo tak naprawdę nie wiedziała co ma powiedzieć. Z jednej strony wiedziała, że Robert dla niej i dzieci był gotowy zrobić wszystko, a z drugiej, nie spodziewała się, że w obliczu takiego nieszczęścia, pieniądze nie będą miały dla niego żadnego znaczenia i nawet nie będzie rozważał innych opcji.

W przypadku tych wszystkich zdarzeń, żądań porywacza, gotówki, której nie będą w stanie spłacić przez całe swoje życie, jeden pocałunek, który zaistniał między Niną a Robertem, stał się rozmytym, nieważnym, nic nieznaczącym tłem. Czymś co można pominąć, obok czego można przejść obojętnie... czymś niewartym rozpamiętywania, a wartym zapomnienia.

Klaudia odwiedziła tego wieczora wszystkich swoich sąsiadów. Poszukiwała ładowarki do starego modelu telefonu, który dzieciaki Malickich pozostawiły na tylnym siedzeniu jej samochodu. Już gdy traciła nadzieję, to na ostatnim piętrze, okazało się, że jedna rodzina gdzieś ma te stare kabelki. Młody mężczyzna wręczył jej całe pudełko, pełne takich kabelków. W domu odnalazła odpowiedzi, nawet nie trudziła się z rozplątaniem, tylko od razu podłączyła go do prądu.

Simens, który miał kształt bałwanka zaświecił niebieskim blaskiem. Młoda kobieta z początku zapomniała, że to nie tak zaawansowana technologia i z rozpędu zaczęła macać sprzęt po ekranie. Szybko jednak zaprzestała tak czynić i zaczęła kombinować, starając się sobie przypomnieć, jak odblokowuje się taki wehikuł czasu.

Telefon został odblokowany. Od razu udała się do SMS-ów, jednak przeszkodziło jej przychodzące połączenie. Odebrała jej, ale osoba po drugiej stronie milczała. Rozłączyła się więc i zaczęła studiować wiadomości. Była przerażona. Zrozumiała, że Ninę musiało porwać jej rodzeństwo, gdyż to oni odpisywali Iwanowi na SMS-y i czynili to jako nastolatka.

– O kurwa – wyszeptała, a potem czym prędzej odłączyła telefon od ładowarki, wsunęła go do kieszeni, a kabelki, ciągle poplątane wrzuciła do torebki, typu plażowej, bo innej nie miała pod ręką. Wybiegła z domu, wsiadła do samochodu i kierowała się w stronę domu Malickich.

Klaudia jednak w pewnym momencie zboczyła z trasy. Zatrzymała się na poboczu i wybrała numer do restauracji rodziców Malickiego, który odnalazła w internecie. Liczyła na to, że ktoś odbierze, modliła się o to. W końcu matka Roberta podniosła słuchawkę.

– Gdzie państwo mają działkę? – zapytała, wcześniej jedynie się przedstawiając. Pytała akurat o to, bo jedna wiadomość, która wysłana była ze starego Simensa, brzmiała Nie możemy jej ciągle trzymać na działce dziadków, tam jest zimno.

– Ale...

– Szybko! – krzyknęła.

– Na leśnej, tam gdzie ten parczek i pałacyk, pierwszy domek od tego pałacyku.

– Dziękuję. – Rozłączyła się i zawróciła. Dodała gazu i już po chwili dotarła pod wskazany adres.

Nie mogła jednak dostać się samochodem pod sam domek, gdyż nie miała klucza do otworzenia bramy. Przeszła przez płot i oświetlając sobie drogę latarką natrafiła na pałacyk, a obok niego był niewysoki domek, typowo działkowy. Dostanie się do środka nie było trudne, gdyż domek był otwarty. Wewnątrz przywitała ją brudna podłoga, a na niej ślady zaschniętej krwi.

Usłyszała hałas, jakby ktoś przebiegł za jej plecami. Odwróciła się. Nie zdążyła zobaczyć twarzy, jedynie buty z rażącymi, pomarańczowymi refleksami. Ktoś silnie uderzył ją w twarz i to jakimś ciężkim przedmiotem, upadła na ziemie, a potem jej ręce zostały skrępowane, oczy zasłonięte, a ona wylądowała w ciasnym pomieszczeniu. Z początku obawiała się, że jest to trumna, ale po chwili, gdy poczuła trzęsienie i każdy wybój, to zdała sobie sprawę, że oprawca wiezie ją w bagażniku. Nie wiedziała tylko dokąd.