Prolog – Sześcioosobowa rodzina

Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne,

każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób.

Lew Mikołajewicz Tołstoj

Niewielki, skromnie urządzony pokoik o fioletowych ścianach, z kilkoma białymi motylami nad biurkiem. Biała komoda, biała narożnikowa szafa i takiego samego koloru łóżko, z pościelą i narzutą w różowo-popielate paski.

– Jakieś pomysły? – zapytał zmęczonym głosem mężczyzna i usadził wygodniej kilkuletniego chłopca na swoich kolanach, a potem rozpoczął walkę z opadającymi powiekami.

Piotruś odgarnął trzy loki ze swojego czoła i spojrzał na dwie starsze siostry. Wzruszył ramionkami i oparł się wygodniej o klatkę piersiową ojca.

– Może jej kupmy jakąś fajną płytę? – zaproponowała starsza z sióstr. – Jakąś rapową może, co?

– Przecież Nina nie słucha hip-hopu, ona woli One Direction – odezwała się ta młodsza piskliwym głosem i naciągnęła gumkę, którą związane były jej proste, blond włosy.

– Rap, a hip-hop to coś zupełnie innego.

– Nieprawda.

– Prawda, nie znasz się.

Piotrek patrzył chwile na swoje siostry, które właśnie chwytały za rogi poduszek, w celu uderzania się nimi. Potem podniósł głowę na ojca i zapytał:

– O cym one mówią?

– Nie wiem, synek. – Zacisnął mocniej powieki, po czym otworzył oczy i wykonał ten zabieg trzykrotnie, a dopiero potem zareagował. – Ale nie bijemy się.

Spokojnie zwrócona uwaga nie zdała rezultatu. Dziewczyny zaczęły się już popychać i przekrzykiwać na całego. W końcu zirytowany zachowaniem małolat lub może bardziej zirytowany bezsilnością wobec własnego zmęczenia, chwycił za jedną z poduszek, wyszarpnął ją z dłoni Ani i podniósł głos.

– Ona zaczęła – syknęła zdenerwowana Majka i teatralnie splotła ręce na piersi. Usiadła możliwie jak najdalej Anki i wlepiła niebieskie gały w siedmioletniego Piotra. – Może niech on rzuci jakimś pomysłem, zamiast tylko krytykować.

– Psecies ja nic nie mówiłem – odpowiedział szybko wielce zbulwersowany. – To tata ksycał – dodał i ponownie oparł się o klatkę piersiową rodzica.

– Ale jakiś pomysł mógłbyś mieć – poparła dziesięcioletnią Majkę, cztery lata starsza Anna.

– Właśnie, Piotruś – zachęcił go ojciec i połaskotał po żebrach.

Mały śmiał się, zginając w pół, a gdy tata przestał go łaskotać, powiedział:

– Kupmy jej cukielki i bobonielę.

– Dobry pomysł – poparła brata blondynka. – I kilka czekolad do tego! – dorzuciła entuzjastycznie.

Robert potarł palcami coraz bardziej zmęczone i zaczerwienione oczy. W myśli zlepił słowa i zanim na nowo rozpoczął walkę z opadającymi powiekami, rzekł pytająco:

– To ona się czasami nie odchudza?

– Odchudza – odpowiedziała Anka. – Ale co z tego? Oni się nie odchudzają – wskazała dwoma palcami na Piotrka i Majkę.

Brunet potaknął wyrozumiale głową, wypuścił powoli powietrze, podrapał się za uchem i po obolałym karku.

– Teraz rozumiem – stwierdził, patrząc na młodsze dzieci.

– No co? – zdziwił się Piotrek. – Patsę aby więksość była zadowolona.

– Ale urodziny są Niny – uświadomiła młodszemu bratu Ania.

– A cy to moja wina, ze się ulodziłem w gludniu!? – krzyknął Piotruś i był tak zagniewany na siostrę, że aż zeskoczył z kolan ojca i złapał się za biodra. Wydął usta i wytknął ukradkiem język, będąc pewnym, że ojciec tego nie widzi, bo ten, na krótki moment, zajęty był przeglądaniem maili w telefonie.

– Idź się schowaj, dziecko, bo seplenisz.

– Anka – syknął Robert.

– No, co? Przecież to prawda!

– Może i tak, ale on jest mały. – Schował telefon do kieszeni dżinsów i spojrzał na nastoletnią córkę. – Poza tym, w tym przypadku, to akurat przyganiał kocioł garnkowi. Też sepleniłaś, gdy byłaś w jego wieku.

– Tylko, że wtedy na mnie krzyczałeś, że mnie nie rozumiesz i mam mówić normalnie, a nie się wygłupiać – wypomniała, wstając z łóżka i podchodząc do okna.

– Nieprawda! – uniósł się.

– Prawda! – odpowiedziała takim samym tonem, ale nawet na niego nie spojrzała. – Tylko ty jesteś z tych rodziców... – już miała ciągnąć dalej swój wywód i wypomnieć swojemu rodzicielowi wszystkie z możliwych błędów, gdy do pokoju wkroczyła Nina.

Siedemnastolatka była prawie naga. Miała na sobie jedynie obwiązany nad piersiami, sięgający do połowy ud, biały ręcznik. Jej włosy były mokre. Przecierała je drugim ręcznikiem, mniejszym i różowym. Spojrzała na zszokowane twarze całej czwórki. Jej wzrok zatrzymał się na spojrzeniu Roberta, który zdawał się walczyć sam ze sobą by koncentrować się tylko i wyłącznie na jej twarzy.

– Po suszarkę przyszłam – wyjaśniła. – Znowu ktoś ją buchnął z łazienki. – Nie wskazała winowajcy, wypowiadając wprost jego imię, ale to, jak cisnęła piorunami w kierunku Anki, było wręcz elektryzujące.

Nina nie czekała też na to, aż brunetka poda jej wspomniany ukradziony przedmiot. Sama podeszła do komody, otworzyła górną szufladę i wyjęła z niej kolorową suszarkę do włosów.

– Nie grzeb! Nie jesteś u siebie!

Uwagę Anki puściła mimo uszu. Spojrzała na bruneta przed czterdziestką i zapytała:

– O czym tak debatowaliście?

– O urodzinach mamy – skłamał na poczekaniu i wpatrywał się w to, jak nastolatka zwija kabel od sprzętu fryzjerskiego.

– A dlaczego akurat o jej urodzinach? Moje są pierwsze – przypomniała.

– Tobie kupię szlafrok – przemówił, sadząc Piotrka na swoich kolanach, gdyż ten miał trudności, aby się na nie samodzielnie wspiąć.

Kilka dni wcześniej uczył się jeździć na rowerze, boleśnie się wywalił i w efekcie skręcił kostkę.

– Obyś nie chodziła taka goła – wyjaśnił Robert i poczochrał syna po skręconych niczym spiralki włosach.

Anka przestała dręczyć kwiatka, odeszła od parapetu i usiadła na łóżku, biorąc w ręce jakieś czasopismo, które nawet ją nie interesowało. Uwadze Roberta nie uszło, iż trzymała gazetę do góry nogami. Już miał coś powiedzieć, ale niespodziewanie poczuł dotyk nastolatki na swoich ramionach.

– Jesteś zmęczony – zauważyła.

Miał ochotę się otrząsnąć, ale nie zrobił tego. Siedział niczym skamieniały.

– Idź się połóż. Ja przypilnuje dzieciaków – zaproponowała, sunąc dłońmi po jego czarnych, w kilku miejscach już przyprószonych nieznaczną siwizną, włosach.

Robert odchylił głowę do tyłu, by spojrzeć na Ninę. Ta szybko pochwyciła go za skronie i musnęła w czoło.

– Mamie to się zawsze studia marzyły – powiedziała szybko, odskakując w tył i ponownie sięgnęła po suszarkę, która tym razem spoczywała na blacie komody. – Tak sobie pomyślałam, że skoro już ma ciebie, a my jesteśmy w miarę duzi, to może niech na nie wróci.

– Ja jesce jestem mały – powiedział do siostry Piotruś, wychylając się przez ramie ojca, by móc na nią zerknąć.

Nina nic nie odpowiedziała, bo w unikaniu odpowiedzi i ignorowaniu pytań była prawdziwą mistrzynią, szczególnie, gdy chodziło o jej młodsze rodzeństwo.

– Wysuszę włosy i mogę na nich potem zerkać – poinformowała właściwie tylko Roberta. Wyszła z pokoju i zamknęła za sobą drzwi.

– To skoro już macie opiekę – zaczął, chwytając chłopca pod pachami i wstając z nim. – To ja się zdrzemnę. – Posadził syna na krześle, na którym wcześniej siedział i zaczął się wycofywać.

– Ja nie potrzebuję opieki – zauważyła Anka. – Poza tym mogłam się nimi zająć, ale nie prosiłeś.

– Niny nie musiałem prosić.

– Nina to, Nina tamto. To mnie powinieneś faworyzować, bo to ja jestem twoją córką! – uniosła się, a mały Piotruś oraz nieco starsza od niego Maja tylko ruszali głowami, przenosząc spojrzenia z ojca na siostrę i z siostry na ojca.

– Nikogo nie faworyzuje!

– Gówno prawda! – odkrzyknęła i teatralnie rzuciła gazetą o podłogę nieopodal łóżka, na którym siedziała.

– Zmień ton i nie takimi słowami!

Robert był zirytowany, na co wskazywała nadmierna gestykulacja jedną dłonią i stopa skierowana o krok do przodu.

– Bo co!?

– Bo ci za moment w ucho strzelę!

– Ninie sobie strzel – odpyskowała i nie czekając na jakikolwiek ruch ojca, słysząc otwieranie frontowych drzwi, wyminęła go i skierowała się schodami w dół. – Sylwia!? – krzyknęła. – Pomóc ci przy rozpakowywaniu? – zaproponowała macosze, będąc już w kuchni.

Zirytowany mężczyzna przewrócił oczami i zauważył, jak Majka otwiera usta.

– Ani się waż coś powiedzieć – ostrzegł jasnowłosą dziewczynkę.

– Ale przecież ja nic...

– Bez słowa, powiedziałem! – uniósł się i położył dłoń na klamce.

– No ale nic nie mówiłam. – Majka wychyliła się, by podnieść czasopismo, a Piotrek zakręcił się powoli na obrotowym krześle.

Zatrzymał się akurat tak, że znajdował się dokładnie naprzeciw ojca.

– A ty chcesz coś powiedzieć? – zapytał się Robert syna.

Piotruś wzruszył ramionami i już miał przemilczeć całą sprawę, gdy usłyszał za plecami słowa siostry, mówiące on zawsze ma coś do powiedzenia.

– Wcale, ze nie! – krzyknął, wstając. – Nic telaz nie ciałem. Bo ja to nawet nie wiem, co to jest to fawolyzwanie. – Zirytowany poruszał rękoma, tylko po to, by potem wcisnąć je do kieszeni i wymaszerować z pokoju.

Robert oparł się o pobliską ścianę, wypuścił powoli powietrze przez lekko zaciśnięte zęby, a potem uderzył delikatnie potylicą, o pokryty miękką tapetą mur.

– Dom wariatów – szepnął.

– Robert, robię obiad! Będziesz z nami jadł!? – krzyknęła z parteru żona mężczyzny.

Brunet spojrzał na zegar w kształcie motyla, wiszący na ścianie dokładnie naprzeciw niego.

– O jedenastej godzinie obiad będzie robić? – zapytał cicho, jakby sam do siebie. – I to w sobotę? – dodał. – A nie mówiłem, że to istny dom wariatów? – zapytał Majkę i puścił w kierunku dziesięciolatki oczko.

– To będziesz jadł z nami czy idziesz spać, bo nie słyszałam!? – krzyczała dalej z parteru Sylwia.

– Jeśli szybko będzie ten obiad, to zjem z wami – mówił na tyle głośno, by go słyszała i schodził po schodach jednocześnie. – A potem się położę – dodał, sięgając po jedno jabłko, które Piotruś właśnie przekładał z siatki, do bambusowej miski, postawionej na białym, kuchennym blacie.

Oczywiście Piotrek nie sięgał do blatu, więc był zmuszony stać na drewnianym taborecie. Wykładał pojedynczo owoce i obserwował ojca, jak zagryza jeden z nich. Przyjemność jedzenia Roberta trwała tylko chwile, gdyż zaraz kobieta wyrwała mu jabłko z dłoni i zwróciła uwagę:

– Nie jedz przed obiadem. Chwila moment i będzie. – Sama zagryzła owoc i położyła go na pobliskim parapecie, gdzie stały metalowe mini wiadereczka ze świeżymi przyprawami. Oczywiście, każda roślinka była skrupulatnie opisana.

Brunetka powróciła na moment do męża, cmoknęła go w policzek, poklepała po nim i po drodze do patelni z rozgrzanym olejem, zsadziła Piotrusia z taboretu, bo ten właśnie oznajmił wszystkim, że skończył przekładanie tych pseklentych owoców.

Dziesięć minut później, cała sześcioosobowa rodzina zasiadła do stołu w przestronnej, nowocześnie i bogato urządzonej kuchni. Nina nadal nie była w pełni ubrana, ale tym razem przynajmniej zaciągnęła na siebie letni szlafrok, zakrywający to wszystko, co zakryć powinien.

– Przerzuciłam całą szafę, wiecie? I nadal nie znalazłam nic odpowiedniego – poskarżyła się, nakłuwając frytkę na widelec i mocząc ją w majonezie.

– Odpowiedniego na co? – zapytał Robert, unosząc się z niewygodnego krzesła o najnowszym designu, by móc dosięgnąć solniczki.

– Idę z Patrykiem do kina – odpowiedziała.

– Z tym z twojej szkoły? – Sylwia włączyła się do dyskusji.

– Już nie jest z mojej szkoły. – Zmieszana odgarnęła włosy za ucho. – Wywalili go. – Postawiła na szczerość, ale wzruszyła przy tym tak olewająco jednym ramieniem, jakby wspomniane kłopoty Patryka zupełnie ją nie obchodziły.

– Za fryzurę? – wtrąciła się Anka, doskonale wiedząc, iż Patryk, to ten chłopak o kruczoczarnych włosach, ściętych na niskiego irokeza, zakończonego czerwonymi refleksami.

I tak siedzieli w sześć osób przy wspólnym stole. Jedli i debatowali. Śmiali się z błahych rzeczy i wykłócali o drobnostki. Nie zdawali sobie jeszcze sprawy z tego, że za sześć miesięcy, będzie ich przy tym stole o dokładnie jedną osobę mniej, a ich życie zmieni się na zawsze i to nieodwracalnie.