Rozdział 2 – Między bólem a niepewnością

Życie biegnie wahadłowym ruchem między bólem i nudą,

a są to faktycznie jego ostateczne składniki.

Arthur Schopenhauer

Robert Malicki – trzydziestoośmioletni brunet o piwnych oczach, rzadko kiedy zatapiał się w przeszłości. Nie miał czasu na gdybanie, nie rozpamiętywał błędów, nie spisywał porażek ani nie chwalił się sukcesami sprzed lat. Nie był więc człowiekiem szczególnie sentymentalnym. Dla niego ważne było tu i teraz, plus przyszłość, bo jak wiadomo, jutrzejsze dni, kształtują się przez to, co zrobimy dzisiaj. Pomimo tego, Robert Malicki, jednak pstrykał fotki na wszelakich wycieczkach i imprezach rodzinnych, były też nagrania, z początku rejestrowane na VHS, potem na płytach DVD, aż w końcu, gdy technika poszła w górę, można było to wszystko skatalogować i zapisać na zewnętrznym, przenośnym dysku, aby przyszłe pokolenia miały się z czego ponabijać. W końcu już nieraz tak było, choćby wtedy, gdy Piotrek oglądał zdjęcia swoich sióstr, gdy te były małe.

– Ale wiocha, ktoś wam załozył takie same sukienki. Tlagedia! – Złapał się teatralnie za głowę. – Jeszcze w wiejskie kwiatki – dodał, z udawanym załamaniem tym faktem.

– Nie takie same, tylko podobne! – warknęła Majka i wyłączyła nagranie, na którym ona, nie mająca więcej niż dwa latka oraz Nina i Anka, bawiły się w chowanego, na podwórku, przed restauracją rodziców Roberta. Wiedziała, że na tym nagraniu dalej jest przedstawione jak ona i jej siostry tańczą nieudanego kankana i bardzo nie chciała, by jej młodszy brat to zobaczył. Była pewna, że wtedy ten szczyl nabijałby się z tego po wsze czasy.

Dziewięcioletnia wtedy Majka, przełączyła więc nagranie na inne. Na takie, które przedstawiało półrocznego Piotrusia w drewnianej huśtawce przymocowanej do górnej części futryny.

– Masz różowe skarpetki! – zawołała.

– Nie plawda, to takie...

– Różowe! – upierała się.

– Łosośnowe! – Tupnął teatralnie nóżką i zaprzestał przeglądanie pamiątek rodzinnych. Wystarczyły jedne, różowe skarpetki, a już miał sentymentów po same dziurki w nosie. Czy to znaczyło, że był podobny do swojego ojca? Nie, po prostu nikt z nas nie lubi oglądać fotografii i nagrań, które nas ośmieszają, a rodzice i dziadkowie, kiedy takie zdjęcia i filmy tworzyli, nawet nie zdawali sobie sprawy z tego, jakie żenujące będzie ich oglądanie na forum po latach.

Bywały jednak momenty, gdy zatrzymanie ulotnych chwil w kadrze okazywało się być zbawienne, konieczne albo pomocne, tak jak teraz, w przypadku Roberta, który wyjął ze schowka samochodowego portfel, a z niego lekko wyniszczone i niezwykle stare zdjęcie, ze śladem składania na pół. W fotografii nie było nic nadzwyczajnego, po prostu on, siedzący na krześle, nieopodal stołu kuchennego i siedmioletnia, roześmiana dziewczynka na jego kolanach, której robił na złość, łaskocząc ją po żebrach i biodrach, by nie miała ponurej miny. W tym właśnie były pomocne zdjęcia – pomagały pamiętać. Dzięki jednemu wejrzeniu na tę wyniszczoną fotografię, Robert przypomniał sobie słowa szczerbatej blondyneczki, o lekko falowanych włosach... słowa, które kierowała do niego, gdy pewnego ranka wyszła ze swojego pokoju, do tego, który zajmowała jej matka, by się przywitać. Nie przywitała się. Zamiast tego zapytała:

– A ty nie masz swojego domku? Czemu ciągle tu przyłazisz?

Teraz, na te wspomnienia, sam uśmiechał się do siebie, ale wtedy, te dziesięć lat temu, czuł się co najmniej niezręcznie. Oczywiście wtedy Sylwia ruszyła mu z pomocą i powiedziała małej Ninie, że nie może się tak odzywać do dorosłych.

– Skoro jest dorosły, powinien mieć własny domek! – upierała się dziewczynka.

Robert zbył wtedy temat, niekoniecznie chciał się przywiązywać do nieswojego dziecka, zwłaszcza, że nieszczególnie przepadał za dziećmi. Pocałował w policzek kobietę, u której spędził noc, pożegnał się, w biegu zakładając koszulkę i wyszedł. Nie myślał wracać. Jednak zbiegiem okoliczności ponownie się spotkali, a po tym spotkaniu nastąpiło kilka kolejnych, setna wypita wspólnie kawa, zbyt długie telefoniczne rozmowy do późnych godzin nocnych i parę wizyt, a w tym wszystkim mała Majka, stawiająca swoje pierwsze kroki i uśmiechająca się w jego stronę. Nie umiał być obojętny na dziecko, które samo wyciągało do niego rączki. Z Niną było gorzej. Ta ani myślała wyciągać do niego swoich rąk. Przyjaciel matki właściwie jej przeszkadzał, bo śmiał oglądać mecze i wiadomości na telewizorze, na którym zazwyczaj to ona oglądała kanały bajkowe i muzyczne. Lubiła teledyski, a nie zieloną murawę albo nudnego pana w garniturze, gadającego o jakimś kryzysie ekonomicznym.

– Nie lubię piłki – oznajmiła pewnego dnia i chwyciła małą rączką za pilot leżący na kanapie. Złośliwie przełączyła, bo choć „Bolek i Lolek” to nie była jej ulubiona bajka, to wolała się męczyć udawaniem wielce zainteresowanej przygodami głównych bohaterów, niż dać kochankowi swojej matki obejrzeć mecz do końca.

Mała Nina sądziła, że Robert będzie wtedy jak każdy przed nim. Wydawało jej się, że mężczyzna tak szybko jak się pojawił, tak szybko też zniknie, ale on ani myślał się ulotnić, a wręcz przeciwnie – przychodził coraz częściej i przesiadywał coraz dłużej. Czasami bywało tak, że Nina wychodziła do szkoły i go widziała, przychodziła z niej, a on wciąż był, ona zasypiała, a on jeszcze nie wychodził. W końcu, wbrew swoim pierwszym uprzedzeniom, Nina zaczęła dostrzegać pozytywy takiej sytuacji. Malicki nigdy nie przychodził do niej z pustymi rękoma. Dawał czekolady i batoniki, od czasu do czasu kupował też jakąś zabawkę, i to taką z górnej półki, której zazdrościły jej wszystkie koleżanki z klasy, a na którą jej mamę nigdy nie byłoby stać. Rytuałem stało się więc pytanie co mi przyniosłeś?, gdy Robert tylko stawał w progu skromnego, wynajętego mieszkania, na drugim piętrze jednego z szarych bloków. Mężczyzna także widział pozytywy tej sytuacji. W tamtych czasach starał się przychodzić do Sylwii głównie wieczorami, gdy mała Majka już spała, a że była dzieckiem przesypiającym co najmniej kilka godzin pod rząd, to Ninie wystarczyło zapchać czas jakimś nowym gadżetem, kolejną zabaweczką albo grą na Pegazusa czy PlayStation, gdy tak postępował, to matkę dwójki córek miał tylko dla siebie, a więc było w jego poczynaniach coś iście wyrachowanego, choć z boku, to mogło wyglądać zupełnie inaczej. Postępował więc według planu – wejść, zostawić zakupy, zjeść kolacje, dać dziecku zabawkę i zaliczyć jej matkę na rozłożonej kanapie w puchowej pierzynie. Nie spodziewał się tylko, że jego postępowanie będzie miało skutki i tu skutkiem nie było poczęcie małego Piotrusia, a nagłe przywiązanie Niny, która potrafiła obudzić go w środku nocy i oznajmić:

– Zjadłabym coś.

– Obudź mamę – warczał przez zęby i nawet nie raczył otworzyć oczu.

Mała Nina wtedy naciskała swoimi małymi rączkami na jego nagą klatkę piersiową i szeptała:

– Mama ciężko pracuje żeby nas utrzymać i jest zmęczona. Zrób mi ty kanapkę. Chcę z czekoladą.

– Rano.

– Teraz.

– W nocy się śpi, a nie je.

– Ja jestem głodna! – uniosła się i uderzyła kilkakrotnie w jego ramie.

Nina skutecznie rozbudziła go swoim zachowaniem, ale wprawiła w aktywność też irytacje i zagniewanie.

– Idź spać do jasnej cholery, bo ci zaraz przyleję! – wrzasnął i spojrzał, już od pewnej chwili, szeroko otwartymi oczami na wystraszoną dziewczynkę, na której policzkach zabłysnęło kilka łez.

– Nie lubię cię – usłyszał i to wystarczyło do pobudzenia jego wyrzutów sumienia na tyle, by zwlec się z łóżka.

– Przepraszam, już nie płacz. Chodź, zrobię ci tą kanapkę.

– Wolę płatki – odpowiedziała, natychmiast się rozpromieniając.

Robert wtedy ledwie pomyślał tym lepiej, mniej roboty, a już usłyszał:

– Chcę na ciepło.

Przewrócił oczami i zazgrzytał zębami, ale w końcu przelał mleko z folii, które znalazł w lodówce, do niewielkiego rondla i wsypał płatki do różowej miski.

– Jadam w niebieskiej – pouczyła go dziewczynka. – Mleko trzeba mieszać, bo się przypali i zmniejsz palnik.

– Co zmniejsz?

– Ogień! – Podeszła do kuchenki i wskazała palcem, a potem nie czekając na reakcje mężczyzny sama przyciszyła płomień. – Jesteś jeszcze gorszy w kuchni, niż był ojciec Majki.

– Twój był lepszy? – zagadnął, wykonując polecenie siedmiolatki i mieszając łyżką mleko w rondelku.

– Nie wiem. – Wzruszyła ramionkami i ponownie zajęła miejsce przy stole. – Nigdy nie miałam tatusia. Mama urodziła mnie panną, a potem musiała rzucić studia i pracować, a potem był inny pan i inny, i ojciec Majki, i żaden się do niczego nie nadawał. Ty też się do niczego nie nadajesz, tylko zrobisz trzeciego dzieciaka i uciekniesz.

– Skąd taki pomysł? – zapytał i syknął, bo sparzył dłoń chcąc zdjąć rondel z kuchenki.

– Trzeba przez ściereczkę albo tą taką rękawiczkę co tam wisi. – Wskazała palcem.

– Rękawiczkę – powtórzył i rozejrzał się w poszukiwaniu wspomnianego przedmiotu. Założył rękawicę kuchenną na dłoń i przelał mleko z rondelka do miseczki z płatkami. – Zadowolona? – zapytał, opierając się łokciami o blat stołu i patrząc dziewczynce prosto w twarz. Jego zdaniem miała ładne, granatowe oczy.

– To kiedy odejdziesz? – zapytała i wstała, by wyjąć z szuflady łyżkę. – Babcia mówi, że odejdziesz, bo nie jesteś debilem.

– Miło wiedzieć, że ktoś nie uważa mnie za debila – szepnął, jakby sam do siebie. – Twoja babcia myśli przeciwnie do mojego ojca – wyznał Ninie, zajmując miejsce dokładnie naprzeciwko niej.

Dziewczynka nic nie rozumiała ze słów Roberta, ale uznała, że skoro mężczyzna już usiadł do stołu, to wypadałoby się z nim podzielić.

– Chcesz troszeczkę? – Nabrała na łyżkę płatków z mlekiem i wysunęła w jego stronę.

– Nie, dziękuję.

– W takim razie chociaż podmuchaj, tak jak mama zawsze dmucha, bo nie schłodziłeś.

– Przecież chciałaś z ciepłym mlekiem – przypomniał, ale posłusznie dmuchał.

– To nie jest ciepłe, to jest wrzątek, a wrzątka się nie je!

– Myślałem, że trzeba zagotować – wytłumaczył się.

– Nie trzeba, gdybyś się zapytał, to byś wiedział. – Ostrożnie skosztowała czubkiem języka, a potem przełknęła pierwszą łyżkę płatków. – Nie osłodziłeś – wypomniała.

Malicki nic nie odpowiedział, tylko przysunął dziewczynce cukiernice.

– Trzy poproszę.

– Rąk nie masz?! – warknął.

– Jedną trzymam miseczkę, by nie spadła, a drugą łyżkę. Trzeciej nie mam.

Przewrócił oczami i osłodził trzy łyżeczki, tylko po to, by usłyszeć dziecięce dziękuję. Sądził, że dziewczynka przy jedzeniu nie będzie go zagadywała i nie będzie zmuszony odpowiadać na zadawane pytania, ale Nina ani myślała zamilknąć. Jadła i pytała.

– To kiedy odejdziesz?

– Nie wiem – odpowiedział zgodnie z prawdą.

– Chcę wiedzieć. – Wszamała kolejną łyżkę płatków i z pełną buzią kontynuowała – chcę się przygotować na to, że mama znowu będzie płakać.

– Nie powinny cię takie rzeczy interesować.

– Ale interesują. To kiedy to będzie?

– Nina, jedz i nie gadaj.

– Czyli odejdziesz?

– Nie wiem.

– Jakbyś nie odszedł, to byś powiedział, że nie odejdziesz.

– Nie odejdę. Zadowolona?! Zjedz i idź spać, a potem zgaś światło – Wstał i miał zamiar wyjść z kuchni, by ponownie wpakować się do łóżka.

– Obiecaj! – zażądała siedmiolatka.

– Co? – Z początku nie wiedział o co jej chodzi.

– Obiecaj, że nie odejdziesz.

Ich spojrzenia się zderzyły i to on pierwszy poległ. Spojrzał na swoje bose stopy i nogawki od popielatych, bazarowych dresów.

– Zjedz i idź spać – zbył temat. Wyszedł z kuchni, a rano Sylwia wykonała tą fotografię, którą teraz trzymał w dłoni. Było to pierwsze zdjęcie jego i Niny. Co prawda, nie obiecał dziewczynce wtedy, że nie odejdzie, ale poniekąd ta fotografia miała moc, by uwiecznić tamtą chwilę i zatrzymać go na zawsze, choćby w taki mizerny i nierealny sposób.

– Co robisz? – zapytała brunetka, wsiadając do samochodu męża. Wcześniej była w swoim miejscu pracy, by wziąć wolny tydzień. Chciała móc poświęcić jak najwięcej czasu na poszukiwanie córki albo zająć się młodszymi dziećmi w chwili, gdy to Robert będzie jej szukał.

Mężczyzna szybko włożył zdjęcie do portfela, a tego wrzucił do schowka. Nie zdążył jednak tego uczynić na tyle sprawnie, by jego żona nie dostrzegła fotografii, której się przyglądał.

– Tydzień później cię wywaliłam – wspomniała.

W głowie Malickiego zahuczały słowa sprzed dziesięciu lat – Nigdy więcej nie waż się podnieść ręki na moje dziecko.

– Pamiętam. – Uśmiechnął się niezwykle uroczo, ale jednocześnie też smutno w stronę kobiety, z którą złączył swoje życie. Przekręcił kluczyk w stacyjce i położył prawą dłoń na skrzyni biegów, by wycofać z parkingu i dołączyć do ruchu tej małej, pospolitej mieściny, w której przyszło im egzystować.

Robert wraz z żoną spędzili niemal cały dzień na odwiedzaniu wszystkich znajomych Niny oraz zawitali w miejsca, w których zwykle bywała po szkole i w czasie wolnym. Nie było jej w barze bilardowym ani w parku, ani na torze zorganizowanym specjalnie dla rolkarzy i deskarzy. Kobieta powoli traciła nadzieję, że jeszcze ujrzy kiedykolwiek córkę całą, żywą i zdrową, a Robert starał się ją pocieszać i jednocześnie prowadzić samochód tak, by nie spowodować wypadku. Był zdenerwowany i trzęsły mu się dłonie – wyraźnie było to widać, ale zdaniem Sylwii, to wszystko było spowodowane niepokojem, takim samym, który i ona odczuwała.

– Zobaczysz, że się znajdzie – zapewniał, gdy stali na światłach, ale wyraz jego twarzy nie był przekonywający.

– Jak się znajdzie, jak jej nigdzie nie ma!? – krzyknęła i przyłożyła dłoń do czoła. Pochyliła głowę i zapłakała. Nie dawała już sobie rady z tymi wszystkimi czarnymi wizjami, które nawiedzały jej wyobraźnie i niczym nieproszeni goście w drzwiach, stawały przed jej oczyma.

– Może gdzieś pojechała, do jakiegoś innego miasta... gdzieś po prostu?

– Z kim?! – wrzasnęła, a ktoś z tyłu zaczął trąbić.

– Cholera – warknął Robert i pomimo przekleństwa pokazał przepraszający gest w stronę innego kierowcy. Skręcił w lewo, a następnie zjechał na pobocze. – Może z jakąś koleżanką z klasy – gdybał na głos i pochwycił dłoń żony w swoją. Przyłożył do ust, musnął, a potem gdy wyczuł jej lodowatość, to usiłował ją rozgrzać w swoich dłoniach. – Jutro pojawię się w jej szkole, wypytam jej koleżanki, może któreś też nie ma w domu...

– Nikt inny nie zgłosił zaginięcia – zauważyła i spojrzała na męża załzawionymi oczami.

– Ale Nina była jeszcze na imprezie. Gdzie indziej, z kimś innym, mogła pojechać po niej i tamci rodzice też czekają, tak jak my czekaliśmy – starał się myśleć racjonalnie. Przyłożył dłoń do policzka żony i przeciągnął delikatnie kciukiem po jej dolnej wardze, czym wywołał lekki, wymuszony uśmiech. – Zobaczysz, wszystko się dobrze skończy. Może się spiła, tak jak kiedyś, pamiętasz? Wtedy też jej szukaliśmy. Tym razem porządnie oberwie za nasze zmartwienia i sytuacja się więcej nie powtórzy – zapowiedział i położył dłoń na skrzyni biegów.

Robert ponownie tego dnia włączał pojazd do ruchu drogowego, a jego żona przypominała:

– Wtedy znalazła się nad ranem, a teraz nie ma...

– Teraz jest starsza – przerwał, aż w końcu wrzasnął pod wpływem irytacji – Twój płacz i zawodzenie nic nie da! Przepraszam – szepnął gdy się opamiętał. – Nie powinienem był krzyczeć, ale zrozum, ja też się o nią martwię. Jednak musimy wierzyć, że wszystko będzie dobrze. – Uderzył dłońmi o kierownice, a potem zacisnął na niej pięści i ruszył dalej, w kierunku zaniedbanego osiedla, na którym Nina często przesiadywała z Patrykiem i jego przyjaciółmi.

– Robert – szepnęła, kiedy mężczyzna parkował przy jednym z hipermarketów. – Ty naprawdę w to wierzysz, że ona się odnajdzie? Że tak po prostu wróci do domu i stanie w drzwiach?

– Tak, a jeśli nie wróci, a się dowiem gdzie jest, to osobiście ją przytargam, choćby za włosy – warknął ostatnie trzy słowa.

– Mówisz tak, jakby miała powód od nas uciekać – zauważyła Sylwia i spojrzała na męża takim wzrokiem, jakby nagle zapragnęła prześwietlić go na wylot.

Mężczyzna spuścił głowę, przełknął ślinę i wbił spojrzenie w znaczek Citroena, umiejscowiony na środku kierownicy.

– Bo miała – szepnął ledwie słyszalnie, a kobieta poczuła jakby gdzieś ulatywała jej cała krew z krwiobiegu, a mięśnie wiotczały.

– Jaki? – zapytała niemal niemo i doszukiwała się we własnym mężu odpowiedzi, ten jednak zamiast jej udzielić od razu, najpierw zaczął się bawić kluczykami przy stacyjce. – Robert! – wrzasnęła.

– Mogła chcieć dać mi nauczkę w ten sposób – wyznał w końcu i zanim Sylwia zaczęła wnikać o co tak naprawdę chodzi, dopowiedział – taka forma zemsty czy też kary, ale wymierzona we mnie, nie w ciebie.

Brunetka obgryzła paznokieć, który od dłuższej chwili trzymała między zębami. Szukała w głowie wspomnień, które mogłyby być powodem ucieczki Niny, ale nie znalazła ich, przynajmniej nie w ostatnim czasie.

– Przecież wy się ostatnio nawet nie pokłóciliście – stwierdziła. – Mało się kłóciliście. Ona cię uwielbia.

– Ostatnio nie. Nie lubi mnie, ale przed tobą udaje.

– Dlaczego? Co się stało? – dopytywała. – Co ty przede mną ukrywasz!? – wrzasnęła w końcu i chwyciła męża za materiał marynarki, którą ten miał na sobie. Potrząsnęła na tyle energicznie, że odbił się plecami od wewnętrznej strony drzwi pojazdu.

Robert przez moment czekał aż jego żona się opanuje, a kiedy to nie następowało, to chwycił za jej nadgarstki i przytrzymał.

– W zeszły weekend, gdy byłaś na wykładach – zaczął i dwukrotnie przełknął ślinę,, zanim kontynuował. – Ja musiałem jechać do magazynu, zrobić inwentarz, miejsce na nowy sprzęt i... zabrałem Piotra i Majkę z sobą, by spali na zapleczu, a dziewczynom pozwoliłem zrobić imprezę.

– Co w tym złego? – dziwiła się. – Nie raz przecież przychodziły do nich koleżanki, gdy my byliśmy choćby u twojego brata, z młodszymi dziećmi, a one nie chciały jechać.

– Kupiłem im alkohol – przyznał.

– Co zrobiłeś!? – Nie wierzyła własnym uszom.

– To było tylko osiem piw – sprostował. – Miały przyjść do jednej dwie koleżanki, a do drugiej przyjaciółka. Nie upiłyby się taką ilością, poza tym lepiej by piły w domu, w normalnych proporcjach, niż chlały po bramach na umór – tłumaczył, chcąc przekonać do swoich racji samego siebie, aż w końcu przyznał. Na moment zamilkł, a potem wyznał jak było naprawdę – Chciałem być postępowy. Miałem dość, że zawsze to ja jestem ten zły, który tylko wszystkich karze, przychodzi do domu po pracy i rozstawia po kątach, więc się zgodziłem. Nina mnie urobiła. Obiecała, że jak coś będzie nie grało, to zadzwoni, a ja wtedy przyjadę.

– Dobrze. – Przyłożyła palce do brwi, a łokieć oparła o kolano. – Nie jestem z tego zadowolona, ale przeboleje. Co było dalej?

– Impreza wybyła im się spod kontroli – odpowiedział wprost. – Była z trzydziestka ludzi, wszyscy pili... zginął telewizor.

– Jak to zginął telewizor? – nie dowierzała. – Ten duży, z salonu?

– Chyba zauważyłaś, że mamy inny, to co się głupio pytasz!?

– Nie warcz na mnie, to ty pozwoliłeś dzieciom pić! – odkrzyknęła.

– Dobrze, masz racje. Przepraszam – przyznał się do winy, ale jego ton ani trochę nie był pokorny, bardziej zdenerwowany i wciąż podniesiony. – Nie sądziłem, że mnie oszukają. Miały przyjść do nich tylko koleżanki. Nawet tego całego Patryka miało nie być, bo przecież był ze mną w pracy.

– Gdzie się podział ten telewizor?

– Tego nie wiem – odparł i wbił spojrzenie w przednią szybę, o którą zaczęły dzwonić coraz częściej spadające z nieba krople deszczu. – Jedna zrzucała na drugą, druga na pierwszą. Wkurzyłem się.

– Nie pierwszy raz – skomentowała oburzona, a Robert rzucił jej spojrzenie kątem oka, jakby się zastanawiał, za co tak naprawdę go wini – czy za zezwolenie na małą, babską posiadówkę nastolatek z ośmioma piwami w tle, czy za całą przeszłość i metody wychowawcze, które stosował.

– Pierwszy raz aż tak – przyznał, bo czuł, że musi. Wiedział, że ta prawda i tak wyjdzie na jaw. – Nie patrz tak na mnie – rozkazał. – Co miałem zrobić? Rozmawiać się z nimi nie dało, bo było jak zwykle, a to jednak była plazma za kilka tysięcy.

– Tylko na pieniądzach ci zależy!? – Łzy ponownie stanęły w jej oczach, a Robert nawet nie zamierzał odpowiadać na tak beznadziejne i jego zdaniem, całkiem nie na miejscu pytanie. – Mogłeś zgłosić kradzież, nie musiałeś od razu nikogo bić.

– Nie musiały robić imprezy na trzydzieści osób! – wrzasnął i uderzył otwartą dłonią o kierownice samochodu i to z taką siłą, że aż klakson zawdzięczał. – Cholera! – przeklął.

– Kradzieży nie zgłosiłeś – zauważyła.

– A co, miałem się przyznać, że dałem nastolatkom po piwie!? – zapytał podniesionym głosem. – Aby mnie zamknęli za rozpijanie nieletnich!? Już mi kiedyś chcieli Ankę zabrać – przypomniał.

– Bo twoje dziecko się poparzyło, a ty byłeś pijany – wypomniała.

– Super – syknął. – W końcu to powiedziałaś. – Chwycił za paczkę papierosów ze schowka, umiejscowionego w podłokietniku. Zamknął schowek z hukiem, a potem z jeszcze większym zatrzasnął drzwi, zaraz po tym gdy wysiadł. Oparł się o bok samochodu i odpalił zapalniczkę. Deszcz ciął we wszystkie strony, na dodatek wzbierał silny wiatr, ale jemu zdawało się to nie przeszkadzać. Wcisnął lewą, drżącą dłoń, do kieszeni dżinsów, a w prawej trzymał papierosa – kciukiem i palcem wskazującym, tak jak miał to w zwyczaju. Zaciągał się dymem, ale tym razem, wyjątkowo, nawet ta czynność nie przynosiła ulgi.

Sylwia przez dłuższy czas siedziała w samochodzie. Odchyliła głowę do tyłu, zamknęła oczy i starała się wyłączyć myśli albo po prostu stwardnieć na tyle, by móc się młodszym dzieciom pokazać na oczy i nie wzbudzać w nich ciekawości, okalanej pytaniami co się stało?, dlaczego płaczesz?. Nie umiałaby udzielić odpowiedzi na te pytania. Na dodatek musiała się przygotować na dodawanie otuchy innym, w postaci wszystko będzie dobrze i Ninka się na pewno odnajdzie. Jeszcze nie wiedziała czy to wszystko potrafi i jak sobie z tym poradzi. Teraz jednak nie było jej jeszcze za progiem domu, była tu i teraz, i czuła, że musi coś zrobić. Nigdy nie lubiła się kłócić, z nikim. Nienawidziła tego uczucia ciężkości na duszy i wyrzutów sumienia, spowodowanych tym, że zwyczajnie kogoś skrzywdziła słowem, że zadała ból, sprawiła przykrość. Na dobrą sprawę, ona nawet na dzieci nie potrafiła nakrzyczeć i ograniczała się właściwie do przytulania, pocieszania i tłumaczenia. W ich domu, to Robert był od podnoszenia głosu i wymierzania kar, to też on uważał, iż ona jest za miękka i wszyscy skaczą jej po głowie, robiąc na jej oczach, co tylko żywnie im się podoba. Nawet pies i kot zaczęli wykorzystywać jej dobroć i podkradać rzeczy z lodówki, gdy tylko ją otworzyła albo produkty z blatu przyszykowane do przygotowania obiadu czy te na kolacje. Na czworonogów też nie krzyczała, a jakby tego było mało, to jeszcze ich ukradkiem częstowała, aby było im miło i by czuli się pełnoprawnymi członkami rodziny, co w sumie Robert i Nina wymyślili, gdy ona dopytywała Luisa czy chce samą szynkę czy może taką kanapeczkę złożoną ze zwiniętego w ser i szynkę kabanosa.

W końcu kobieta zdecydowała się opuścić pojazd. Nie zapinała swojego płaszcza, tylko się nim mocniej opatuliła i przeszła przed maską samochodu. Podeszła do męża i dotknęła jego drgającego ramienia. Palił już chyba trzeciego papierosa pod rząd, ale i tak jeszcze nie dał rady się uspokoić. Szczerze wątpił, że taki moment w ogóle nadejdzie.

– Przepraszam – szepnęła. – Dobrze wiesz, że nie to chciałam powiedzieć – dodała już pewniej.

– Dobrze wiem, że to właśnie chciałaś powiedzieć – syknął, jakby pluł jadem i wyrzucił niedopałek. Nawet nie zadał sobie trudu, by przygnieść go podeszwą buta. – Zresztą nieważne, było, minęło – przyznał w końcu i przetarł zmęczoną, mokrą od deszczu twarz, otwartymi dłońmi. Odwrócił się tyłem do kobiety i wsparł łokcie na dachu samochodu.

– Robert. – Położyła dłoń na jego plecach. Marynarka była cała mokra i tak naprawdę, to pierwsze, co ją zmartwiło. Nawet w takiej chwili przeszło jej przez myśl, że mąż może się przeziębić.

– Jak jej się coś stanie, to nigdy sobie tego nie wybaczę – przyznał splatając dłonie na karku i przykładając czoło do zimnej blachy pojazdu.

– Nie mów tak.

– A co mam mówić!? – wrzasnął, odbijając się od auta, a potem z bezsilności oparł się o boczne drzwi plecami. – To ja cię prosiłem, byśmy jeszcze zaczekali, że wróci, że pewnie zabalowała. Gdyby nie ja, to policja szukałaby jej wcześniej. – Poczerwieniały mu oczy, a z ich kącików wypełzło kilka łez, które szybko zmieszały się z deszczem i pozwoliły w ten sposób się zakamuflować.

– Nie możesz tak myśleć – stwierdziła i chwyciła się kurczowo przemokniętego materiału marynarki męża. Potrząsnęła, jakby chciała tym wstrząsem wykrzesać w nim siłę. Wolała, by to on był teraz twardy, wystarczyło już, że to ona się łamała, powątpiewała i traciła nadzieję. – Przejdziemy przez to razem – zapewniła, przykładając ręce do jego policzków. Poczuła znajomy zarost, który lekko drażnił wewnętrzną skórę dłoni. – Robert... – nie dokończyła, bo nie wiedziała już, jakich słów ma użyć, by choć trochę podnieść go na duchu, by był taki, jak jeszcze przed chwilą.

Niespodziewanie mężczyzna przygarnął ją ramieniem i przyłożył usta do jej włosów. Musnął w nie, szepcząc niewyraźnie, że wszystko będzie dobrze, że to się jakoś ułoży i będzie jak dawniej. Pozwolił się żonie wypłakać, a sam starał się powstrzymać łzy. Potem poprosił, by wróciła do samochodu. Była cała mokra, nie chciał, by się zaziębiła.

– A ty? – dopytywała.

– Pójdę sam na tyły sklepu, zobaczę czy ktoś jest i zapytam o Ninę, może ją widzieli. Jeździła tu zawsze na desce. Odwiedzę też pobliski blok – poinformował. – Do marketu też wejdę. Chleb trzeba kupić. Dzieciaki muszą coś zjeść, może pizzę zamówić. Nie wiem sam – dodał, zdejmując marynarkę i odrzucając ją na tylne siedzenie. Stamtąd też wyjął kurtkę. Nie lubił w niej chodzić, nawet późną jesienią i zimą, dlatego jeśli większość czasu miał spędzać w samochodzie, to często zostawała w domu.

Sylwia przytaknęła. Weszła do samochodu i zaniosła się płaczem. Wyraźnie traciła siły. Robert udał się za sklep i pod pobliski, ogromniasty, biały blok, wewnątrz którego znajdował się taki placyk, gdzie często przesiadywała młodzież. Nikogo tam nie zastał. W końcu postanowił zawrócić do sklepu, a po zrobieniu najpotrzebniejszych zakupów, wrócić do samochodu i jechać do domu.

Stojąc przy kasie, w niebotycznie długiej kolejce, wybrał numer swojego brata. Mężczyzna odebrał po dwóch sygnałach i zamiast jakiegoś przywitania, usłyszał jedynie:

– Czy komórka Niny jest w magazynie?

– Nie wiem, Robert, a co? – odpowiedział zmieszany, wyraźnie był zmęczony, bo dyszał, tak jakby przed chwilą uprawiał jakiś sport, na przykład bieganie albo seks.

– Sprawdź, a jeśli jest, to ani chwili się nie zastanawiaj, tylko ją zniszcz.

– Ale dlaczego? – zapytał nieświadomy, młodszy Malicki.

– Bo ja tak mówię – warknął Robert. – Sam bym tam pojechał i sprawdził, ale nie mogę zostawić Sylwii i dzieciaków samych. Chcę być przy nich.

– Ale co jest na tej komórce? Coś ważnego?

– Rób co mówię! – wrzasnął na tyle głośno, że aż ludzie w kolejce i pani kasjerka uraczyli go nieprzychylnym, pełnym dezaprobaty spojrzeniem. Przeprosił więc, bo tak wypadało i zawstydzony spuścił głowę na krótką chwilę. Za niewielkie zakupy zapłacił drobnymi, które walały się po kieszeni jego dżinsów i przy okazji natrafił na fragment paznokcia akrylowego, mieniącego się chyba wszystkimi kolorami tęczy.

– Powiem mamie – rozbrzmiało w jego głowie echo wspomnień. Natomiast oczy przywracały obraz tamtych wydarzeń, gdy siedemnastolatka siedziała na łóżku i zanosiła się płaczem. Dłonie miała przyciśnięte do ust i starała się zapanować nad szlochem.

– Mów! Wtedy to ty spieprzysz jej życie, a nie ja! – odwrzasnął, chwytając za klamkę białych drzwi i wychodząc z pokoju.

Pozdrawiam i czekam na wasze opinie. Kogo na obecną chwile podejrzewacie? Jakie wysuwacie wnioski? Czy macie już jakieś osądy i przypuszczenia?