Rozdział 1 – Zaginięcie córki

Gdyby zgasły wszystkie gwiazdy, gdyby księżyc nagle zgasł.

Czy chciałbyś jeszcze żyć, czy odważyłbyś się śnić? Bo ja nie bardzo.

Universe - Byle było

Polska to miejsce, w którym dni są zazwyczaj męczące, noce przychodzą za szybko i trwają za krótko. Ludziom brakuje czasu, czasu na wszystko i tego na nic, poświęconego na błogie lenistwo. Życie toczy się szybko. Człowiek ledwie wstanie, nie zdąży poleżeć i kilkakrotnie przetrzeć oczu, a już zaciąga na siebie spodnie, w biegu je kanapkę, ewentualnie jajecznice, którą ktoś uprzednio przygotował i wybiega, tylko po to by wrócić się po zapomniane kluczyki i lecieć do roboty, wcześniej odwożąc dzieci do szkoły. Podczas odwózki jedno z dzieciaków pisze SMS-y, drugie likuje na Facebooku, a młodsze wykłócają się o jakieś zawody sportowo-szkolne, o których dorośli nawet nie słyszeli wcześniej wzmianki. – Czytając ten opis widzicie rodzinę jakich wiele, prawda? Tę jednak coś odróżniało od innych. Burzowe chmury zwiastowały kłopoty i to takie, od których nie da się uciec, bo zawsze doganiają.

– Wysadź mnie tutaj. To wstyd byś mnie podwoził pod samą bramę – powiedziała czternastolatka, przeczesała swoje długie, czarne włosy palcami i ponownie wbiła wzrok w ekran Noki Lumi.

– Jakoś, gdy dzięki temu możesz pół godziny dłużej pospać, to nie mówisz, że to wstyd – wypomniał ojciec i zerknął w boczne lusterko, by się upewnić, czy może zmienić pas ruchu. – Ciebie też wysadzić wcześniej? – zapytał szybko Ninę.

– Znaczy jeśli chodzi o to, czy mi wstyd, że podwozi mnie facet matki, to nie, zupełnie nie o to chodzi, ale mnie normalnie powinieneś wysadzić wcześniej. – Usłyszała sygnał przychodzącego SMS-a i zaczęła odczytywać wiadomość, podczas gdy mężczyzna za kierownicą klął jak szewc.

– To czemu nic nie powiedziałaś!? – warknął.

– Myślałam, że o mnie pamiętasz. W ogóle jak mogłeś o mnie zapomnieć? Siedzę przecież obok ciebie. – Udawanie pretensji wychodziło jej zazwyczaj bardzo dobrze.

– Nina, nie przeginaj! Ja mam dzisiaj kontrolę z urzędu i nie mam czasu by po kilka razy miasto objeżdżać, bo ty zamiast się zainteresować swoim przystankiem jesteś zainteresowana telefonem.

– A ja mam sprawdzian z całego roku na pierwszej lekcji. Skąd mogłam wiedzieć, że o mnie zapomnisz!?

– Nie podnoś głosu!

– A ty możesz!? – ani trochę nie spuściła z tonu, na dodatek wbiła w ojczyma takie spojrzenie jakby rzucała mu jawne wyzwanie.

– Tak, ja mogę! – ryknął.

Nastąpiło zderzenie spojrzeń i to Nina pierwsza odpuściła, zerkając w boczną szybę. Robert natomiast omal nie wjechał w tył innemu uczestnikowi ruchu, tylko dlatego, że ten się wlekł jakby był anemikiem, a ruszał jeszcze wolniej. Uderzył pięścią w środek kierownicy i zatrąbił na tego zawalidrogę krzycząc na niego no kurwa szybciej!.

– Ale mnie to mogłeś wysadzić tam gdzie mówiłam, skoro teraz się wracasz – stwierdziła Anna bez żadnego entuzjazmu. – Ja bym sobie już przeszła.

– To trzeba było mówić – syknął.

– Mówiłam! – Anka nie chcąc słuchać wywodu ojca, ani jego krzyku, wsunęła słuchawki do uszu i spojrzała w boczną szybę. Westchnęła jakby ją coś bolało.

– Wolałbym by mama nas odwoziła – stwierdził Piotruś. – Niech zlobi prawo jazdy.

– Ale mama ma prawo jazdy – odpowiedział Robert i zatrzymał się przed bramą liceum plastycznego.

Nina wysiadła rzucając krótkie dzięki za podwózkę, facecie mojej matki. Zanim trzasnęła drzwiami uśmiechnęła się jeszcze do Roberta, a on o dziwo odpowiedział jej takim samym, szczerym i promiennym uśmiechem.

– To cemu nas nie odwozi? – dopytywał dalej Piotrek.

– Bo mamy jeden samochód, debilu! – krzyknęła Majka i pchnęła młodszego o trzy lata brata w ramie.

– No ale mi się nie bijcie w samochodzie! – ryknął na tyle donośnie, że aż Ankę to zaciekawiło.

Nastolatka wyjęła słuchawki z uszu i spojrzała na ojca, a potem na rodzeństwo.

– Co mu się znowu stało? – zapytała wprost.

Robert postanowił puścić to mimo uszu, a Piotruś odpowiedział:

– Nie chce powiedzieć dlacego mama nie jezdzi samochodem z nami.

– Sama też nie jeździ – poprawiła go Majka, na co zdenerwowany Piotrek wymierzył jej kopniaka w łydkę, a potem zerknął na przednie siedzenie, czy ojciec czasem tego nie zauważył.

Robert był jednak za bardzo skoncentrowany na wyborze możliwie jak najkrótszej i jak najmniej zakorkowanej trasy, by zerkać w lusterko. Piotruś wykorzystał więc ten moment i kopnął siostrę jeszcze raz, tym razem mocniej.

– Ała! Wujek on mnie kopie!

– Tato, ona skarży!

Anka się uśmiechnęła i nie chcąc słuchać gróźb ojca, których się spodziewała ponownie wsunęła słuchawki w uszy. Okazuje się, że czternastolatka miała rację, bo już po chwili mężczyzna podniósł głos, krzycząc, że jeszcze jeden głupi pomysł, a wprowadzi całe towarzystwo do pierwszej mijanej bramy, a potem to już tylko płacz będzie.

Poskutkowało, bo wszyscy usiedli prosto i ponownie zajęli się swoimi gadżetami – Piotrek grał na najnowszej konsoli PSP, którą dostał jako wcześniejszy prezent na dzień dziecka, no bo przecież tak bardzo prosił o nią mamę, że ta nie potrafiła mu odmówić i czekać do pierwszego czerwca, dziewczyny natomiast bawiły się telefonami komórkowymi. W końcu zaczęły dyskusję, która przemieniła się w sprzeczkę o tym, który system jest najlepszy.

– Tato, a ty wolisz Windowsa czy Androida? – zapytała Anna informując przy okazji, że tutaj już może przystanąć i ją wysadzić.

– Dla mnie to najważniejsze żeby dzwonił, i wiadomości wysyłał, i e-maila miał – odpowiedział rzeczowo zjeżdżając na pobocze.

– Jak on ma Apple, bo ma iPhone – wtrąciła Majka.

– To się system inaczej nazywa niż Apple – warknęła Anka wysiadając z samochodu.

– To my też tutaj wysiądziemy, tato – zadecydowała Majka. Dziesięciolatka tak naprawdę nigdy nie była konsekwentna i w ten sposób niekiedy na Roberta mówiła tato, innymi razy wujek, a czasami nawet po imieniu.

– Okay – zgodził się mężczyzna, a Maja już się zabrała do otwierania drzwi od swojej strony. – Ale wyjdźcie z drugiej! – krzyknął szybko. – By nie na ulice, a od razu na chodnik. I tylko Piotrka nie zgubcie.

– Spoko, nie zgubi się – starając się go uspokoić, zaraz po tym jak Piotrek założył plecak, położyła bratu dłoń na karku.

Chłopiec cały czas był wpatrzony w ekran miniaturowej konsoli. Robert odjechał w kierunku swojej pracy, a Majka ponownie zapytała Anki:

– To dlaczego mama nie prowadzi?

– Bo miała wypadek – odburknęła nieuprzejmie i szarpnęła Piotrka za żółtą koszulkę, bo ten zaczął przyspieszać. – Tu skręcamy – wskazała na starą i zaniedbaną klatkę schodową. – Zapalić muszę – wyjaśniła.

– To ty palisz? – zdziwiła się Majka.

– Eche – odpowiedziała pomrukiem, ale widać było, że jest niezwykle z siebie dumna.

– Też chcę! – krzyknął Piotruś i ożywił się na tyle by zdjąć swój wzrok z ekranu konsoli i spojrzeć na Anię. – Dasz mnie?

– Pewnie. – Dziewczyna wyciągnęła otwartą paczkę czekoladowych Black Devilów w kierunku siedmiolatka.

Piotruś ochoczo poczęstował się jednym, a Majka odmówiła, mówiąc, że po tym pryszcze jej wyjdą, a ona nie ma zamiaru tracić całego kieszonkowego na dobrej marki fluid. Dogryzła tym Ance, która miesiąc w miesiąc wydawała ponad czterdzieści złotych na dobry podkład.

Piotrek zaciągnął się odpalając papierosa jednocześnie. Widać było, że nie jest to jego pierwszy raz, choć zawsze na początku trochę pokaszliwał. Po trzech machach już jakoś szło i dalsze palenie nie było mordęgą, a nawet zaczynało sprawiać mu przyjemność. Czekoladowy posmak ustnika, zostawiający słodkawy smak na ustach dodatkowo mu się podobał.

– Takich jeszce nie paliłem – oznajmił.

– Kiedy mama miała wypadek? – uczepiła się tematu Majka.

– Gdy była w ciąży z Piotrem. Ty tego nie pamiętasz – odpowiedziała Anka zaciągając się mocno do płuc gryzącym, smakowym tytoniem.

Robert zaparkował przed dużym magazynem, który pełnił też funkcje sklepu. Od razu otrzymał od jednego z pracowników jakieś papiery do podpisania, a potem usłyszał:

– Jakiś chłopak do szefa przyszedł.

– Patryk? – zapytał dla upewnienia się.

– Chyba. – Zabrał dokumenty, zamknął je w teczce i odszedł w kierunku drzwi prowadzących na zaplecze.

Wspomniany wcześniej w rozmowie Patryk, przeczesał palcami swoje ciemne włosy, które nie były już tak całkiem wygolone po bokach. Wyjątkowo też nie postawił ich na żel tworząc coś na wzór krótkiego, niechlujnego irokeza. Chłopak pozbył się też spodni sięgających krokiem do kolan i za dużej koszulki. Zamiast tego dzisiejszego dnia przywdział na siebie granatową, cienką koszulę na długi rękaw i jasne spodnie sięgające nieco za kolana.

– Dzień dobry, panu. Nina mówiła, że może dać mi pan pracę.

– A do szkoły, to ci nie po drodze, chłopcze? – zapytał nieco zgryźliwie i nie do końca zwracał uwagę na dziewiętnastolatka, z którym rozmawiał. Chodził po magazynie z jedną z kartek i sprawdzał numery zamówień.

– Za szkołę nie płacą – odpowiedział tonem zbliżonym do tego Roberta. – Nina mówiła, że skoro jestem jej chłopakiem to na pewno mnie pan zatrudni.

– Nina, Nina, Nina. Zabiję ją kiedyś – oznajmił ciężko wzdychając. – Do dźwigania się nadajesz?

– Jasne. Mogę dźwigać, sprzątać, obsługiwać na sklepie. – Zaczął żywo gestykulować czując się nieco nieswojo, że mężczyzna skupił na nim swój wzrok. Robert zawsze go ignorował, nawet w domu, gdy wpadał do Niny albo po nią. Patryk nawet odniósł wrażenie, że ojczym jego dziewczyny go nie lubi, a nawet z trudem toleruje.

– Skąd u ciebie taka nagła chęć do pracy? Wcześniej to się raczej wolałeś obijać – wypomniał.

– Ojciec odszedł – odpowiedział szczerze nastolatek. – Będzie krucho z kasą, siostra jest w ciąży, a matka ma tylko pół etatu.

Robert wyraźnie się zmieszał, na co wskazywał spuszczony nagle ku dołowi wzrok.

– Przykro mi – szepnął.

– Niepotrzebnie. Bez niego będzie nam lepiej.

Mężczyzna poruszył nerwowo brwiami i wskazał głową na zaplecze.

– Idź do Mariusza, to ten w pomarańczowej bluzce. On ci wszystko wyjaśni.

– Czyli mam pracę? – ucieszył się.

– Jeszcze nie wiem. Na razie jesteś na okresie próbnym. – Oddalił się od nastolatka, który chwile potem zakręcił się na pięcie i ruszył w kierunku Mariusza.

Robert natomiast dalej przechadzał się po magazynie i sprawdzał odebrane zamówienia. Przedzierał się więc przez rzędy pralek, lodówek, zmywarek i innych tego typu urządzeń. Trwało to tak długo dopóki nie wybiła dwunasta, a od natłoku numerków i literek nie zaczęło kręcić mu się w głowie. Już miał udać się na przerwę, by potem sięgnąć po laptopa i zaktualizować stronę internetową, czyli wklepać nowy asortyment do systemu i zmienić liczby dostępnych produktów, gdy w magazynie zjawił się kurier.

– Robert Malicki to pan? – zapytał siwy jak gołąb facet około pięćdziesiątki.

– Tak, ja.

– Przywiozłem jakiś motor. Pokwitować pan musi. – W ten oto sposób kolejne dokumenty wylądowały w dłoniach Roberta.

Mężczyzna zanim złożył podpis na dokumencie odbioru najpierw chciał sprawdzić zamówionego crossa, na którym mogła jeździć każda osoba pełnoletnia posiadająca dowód osobisty lub nastolatek mający kartę motorowerową.

Wszystko się zgadzało – kolor, model, cena. Robert więc pokwitował odbiór, udał się do kasy po pieniądze, a w tym czasie siwy mężczyzna wypakował sprzęt na chodnik i nawet wprowadził do magazynu. Brunet zapłacił kwotę zbliżoną do dwóch tysięcy złotych, podziękował i powrócił do pracy, tylko po to by po osiemnastej w końcu wrócić do domu i usłyszeć rozkrzyczanego Piotrusia.

– Będzie tort, będzie tort! Z mamą zamawiałem! – chwalił się siedmiolatek i podskakiwał przy ojcu czekając aż ten weźmie go na ręce i jak zwykle usadzi na komodzie, która pełniła funkcje szafki na buty.

– Tort? – dopytywał udając wielce zaciekawionego. W rzeczywistości wiedział o czym Piotrek mówi. Jednak zdejmując granatową marynarkę i odwieszając ją na wieszak udawał jakby o owym torcie słyszał po raz pierwszy.

– Marynarka do polówki to wiocha – rzuciła komentarzem Anna. Dziewczyna właśnie schodziła schodami do salonu połączonego z obszernym holem, kuchnią i z jadalnią. Pomieszczeń tych nie oddzielały żadne ściany, tylko podłogi miały inni wzór.

Zanim Robert zdążył cokolwiek odpowiedzieć, to nastolatki już nie było bo wyszła na ogród, gdzie zasiadła na wygodnym leżaku z laptopem na kolanach.

– Ładnie cię skrytykowała – powiedziała Sylwia do męża, jednocześnie wycierając dłonie w kuchenną ścierkę.

– Przyzwyczaiłem się już – odpowiedział zdejmując Piotrusia z komody, ale po chwili musiał go posadzić na niej z powrotem, bo chłopczyk uparcie trwał przy swoim ja sam, ja sam, bo mam już prawie siedem lat.

– Ziemniaki czy frytki? – standardowe pytanie dotyczące obiadu. Oczywiście zdarzały się od tego wyjątki, gdy na obiad były pierogi, albo spaghetti, ale nie ma co ukrywać, że przygotowanie innych dań zajmowało więcej czasu, a Sylwia jako kobieta mająca w domu męża i czwórkę dzieci, dodatkowo pracę na pół etatu w recepcji jedynego w mieście motelu, wybierała wszystko co gotowe i ograniczała się do podsmażania. Nie lubiła gotować i zresztą nigdy tego nie ukrywała. O wiele bardziej lubiła piec, tyle, że jej rodzina jakby nie doceniała tych starań i dzieci zamiast placków wolały czekoladę i chipsy, a Robert to w ogóle nie przepadał za słodyczami. Dla Malickiego rajem było zimne piwo i słone orzeszki.

– Wszystko mi jedno – odpowiedział i wpadł do łazienki by przemyć twarz zimną wodą i się rozbudzić. Po kilku godzinach wykonywania w kółko tych samych czynności może nie czuł większego zmęczenia niż rano, ale stawał się na tyle ospały, że mógłby się od razu położyć i zasnąć, nawet na głodniaka.

Wyszedł z łazienki umiejscowionej na parterze nieopodal kuchni i jadalni. Stanął za żoną, która z założonym na siebie w kolorowe paski fartuszkiem operowała przy patelni.

– Daj mi spróbować – zagadnął, kładąc lewą dłoń na jej brzuchu, a prawą chwytając za drewnianą łopatkę.

– Przecież ty nie gotujesz. – Uśmiechnęła się czując pocałunek w okolicy policzka.

– Wiem, że nie, ale nie rób ze mnie sieroty. Obrócić kotlety na drugą stronę jeszcze potrafię. Wystarczy, że już moja własna córka zrobiła ze mnie wieśniaka.

– Nie powiedziała na ciebie wieśniak, tylko, że polówka do marynarki to wiocha.

– A czy nie oznacza to tego samego? – zapytał starając się po raz kolejny wsunąć łopatkę pod schabowego. W końcu gdy mu się to udało dumny z siebie odwrócił kotlet na drugą stronę.

– Zanim doszedłbyś do szóstego, to pierwszy by ci się już spalił – stwierdziła opalona brunetka o dużych ciemnych oczach i wyrwała łopatkę z dłoni męża, zanim ten zdążył jej wszystko popsuć.

Sylwia nie lubiła gotować – to fakt, ale jeszcze bardziej nie lubiła, gdy osoby trzecie jej się do tego gotowania wtrącały. Robert to pojął bez zbędnych słów, więc usiadł przy stole i zerknął na Majkę jak ta odrabia lekcje.

– Mamo, prostopadłe to te obok siebie czy te co się przecinają?

– Nie wiem. Roberta pytaj, ja nienawidzę dziecko drogie matematyki.

– Te co się przecinają, ale tylko i wyłącznie pod kątem prostym – odpowiedział jeszcze zanim Majka zdążyła skierować pytanie do niego.

– Kątem prostym, to znaczy jakim?

– Takim co ma dziewięćdziesiąt stopni – odparł i wstał z krzesła by stanąć za dziewczynką. Nachylił się sięgając po kątomierz i przyłożył go do linii narysowanych w ćwiczeniu. Zaczął objaśniać co to są stopnie i jak je mierzyć. Wyjaśnił nawet, że gdy linia jest za krótka i nie przechodzi przez cyferki umiejscowione na plastiku, to można ją przedłużyć za pomocą linijki i ołówka.

Majka zadawała więc pytania, siedziała i obserwowała jak Robert bazgroli jej po ćwiczeniu. Co jakiś czas sama zaznaczyła właściwą odpowiedź, i dalej siedziała, i czekała aż mężczyzna skończy kolejne zadanie.

– Jak fajnie, że odrobiłeś za mnie pracę domową – powiedziała, gdy już skończyli i mogła wreszcie zamknąć ćwiczenie od znienawidzonej matematyki. Jeszcze zanim wstała z krzesła, w chwili gdy Robert ciągle był pochylony sięgnęła lewą dłonią do jego karku by uniemożliwić mu wyprostowanie się. Musnęła w policzek mówiąc – dzięki.

– Proszę bardzo – odpowiedział uśmiechając się. Uśmiech znikł z jego twarzy gdy się wyprostował i poczuł nieprzyjemne strzyknięcie. – W ramach podziękowań możesz zrobić mi masaż – zaproponował.

– Nie, raczej nie – stwierdziła Majka zabierając swoje ćwiczenia i piórnik. – Niech cię mama masuje – dodała idąc w kierunku schodów.

– Sami niewdzięcznicy – stwierdził brunet i spojrzał w bok.

Po poręczy szedł na chwiejnych łapkach czarny kociak o seledynowych oczach. Zwierzątko należało do Niny i nazywało się jak jej ulubiony członek sławnego zespołu – Luis. Robert nigdy nie potrafił spamiętać tego imienia i przy którymś razie, gdy dziewczyna zbulwersowała się, o to, że ojczym nazywa jej pupila Lukas, mężczyzna zmienił sposób i zaczął nazywać kotka Lulu. To imię chyba bardziej przypadło czworonogowi do gustu, bo na nie ochoczo i niezwykle szybko reagował. Być może dlatego, że kojarzył je z jedzeniem, gdyż Robert zazwyczaj wołał kota wtedy kiedy zamierzał go czymś nakarmić. Anka też miała swojego pupila – psa rady bigle o imieniu Koks. Tego dnia, podczas obiadokolacji te zwierzątka, albo raczej ich imiona stały się kością niezgody i rozpoczęły karczemną awanturę między nastolatkami.

– Jak mogłaś kota nazwać imieniem tego spedalonego kolesia łażącego w rurkach? – zapytała Anka. – Szkoda mi tego kota, nosi imię po takim frajerze.

– A twój ma nazwę narkotyków, albo tych koksiarzy z siłowni – broniła swego Nina, jednocześnie dmuchając w kawałek schabowego by po chwili podsunąć go pod nos pupilowi, który aż stawał na dwóch łapkach by szybciej chapsnąć smakowity kąsek.

– Przecież temu zwierzakowi wszystko jedno jak ma na imię – odezwała się Sylwia. – Poza tym nie jeden Luis jest na świecie – dodała jednocześnie pomagając synkowi przy krojeniu kotleta.

– Bronisz ją bo jest twoją córką, dlatego zawsze stajesz po jej stronie, a prawda jest taka, że tobie też się to imię nie podoba – stwierdziła Anka i wbiła natarczywe spojrzenie w macochę.

– Faktycznie, wolałam by nazwała go jakoś normalnie...

– On jest nazwany normalnie, mamo – przerwała Nina i wzięła swojego własnego, małego, słodkiego i puszystego Lu na kolana.

– Normalnie to dla mnie Czaruś, albo Mruczek – odpowiedziała kobieta.

– Właśnie, Czarek o wiele bardziej mi się podoba, to jest imię dla kota – poparła Sylwie Anka.

– To sobie kup własnego i sobie go tak nazwij! – uniosła się już bardzo zirytowana siedemnastolatka.

– Ty tego pchlarza nie kupiłaś. Patryk go tutaj przywlókł!

– A co zazdrosna? – zapytała uszczypliwie i spojrzała w prawą stronę, na siedzącą obok niej czternastolatkę.

– Dziewczyny przestańcie się kłócić – zwróciła spokojnie, delikatnym tonem uwagę Sylwia.

– Cemu, mamo? Ciekawie jest – wtrącił się Piotruś, którego nikt i tak nie zrozumiał, bo chłopiec mówił z pełną buzią i aż podskakiwał z podekscytowania pupą na krześle.

– Ona się kłóci, ja tylko odpowiadam – warknęła Nina. – Czepiła się imienia kota. A co ją to kurwa obchodzi?

– Ale nie takim tonem, Nina i nie takimi słowami – zwrócił ostro uwagę Robert, który pierwszy raz wtrącił się do tej całej dyskusji.

– O co ci chodzi? – Spojrzała szeroko otwartymi oczami na ojczyma. – O kurwa? Przecież ty też bluzgasz.

– Ale ja dziecko kochane jestem dorosły, ty nie.

– Mam prawie osiemnaście lat – trwała dalej przy swoim.

– Kończysz siedemnaście za tydzień. Do osiemnastki to ci jeszcze rok brakuje – zaczął niezwykle spokojnie. – Poza tym jeśli myślisz, że po ukończeniu pełnoletności będziesz mi rzucała kurwami i chujami z progu, to jesteś w błędzie! – zaczął się unosić. – Jeśli tak uważasz, że tak będzie, to uwierz, że będziesz mogła się od razu spakować i wypieprzać nawet na dworzec. Może tam bezdomni ci pozwolą na takie zachowanie, bo ja nie. Póki mieszkasz w tym domu i póki jesteś na moim utrzymaniu, to przestrzegasz zasad, które ja wyznaczam, a jeśli się nie podoba, to tam są drzwi. – Pokazał na wyjście. – Kończysz osiemnastkę, śmiało możesz przez nie przejść nawet nie pytając nas o zdanie.

– Robert, przestań – wtrąciła się Sylwia.

Mężczyzna spojrzał na żonę pytająco, jakby chciał się zapytać co mam przestać?.

– Nie będziesz wywalał mojej córki.

– Nie wywalam jej – odpowiedział szybko, coraz bardziej zdradzając swoje zirytowanie. – Mówię tylko jak jest, wybór należy do niej, ale jeśli myśli, że po ukończeniu pełnoletności będzie skakała nam po głowach to jest w błędzie. – Przeniósł swoje spojrzenie z żony na pasierbicę.

– Ty zawsze mówisz jak jest – warknęła kobieta i zabrała Piotrowi solniczkę, bo ten znudzony potyczką słowną zaczął się bawić w sypanie soli na łyżeczkę do herbaty i ładowanie jej do buzi. – Brzuch cię rozboli – szepnęła do syna.

– Nieplawda – warknął cicho i chciał ponownie sięgnąć solniczki, ale natrafił na spojrzenie ojca i usłyszał:

– A ty co? Tobie też dzisiaj odbija?

– Nie – odpowiedział. – Chciałem posolić.

– Siedź normalnie i jedz normalnie. Już dosyć posoliłeś.

Piotruś chciał postawić na swoim, ale uznał, że nie warto, i że tym razem lepiej będzie odpuścić.

– A co ty mu soli żałujesz? – zapytała rozbawiona Majka, nawet nie patrząc na całe towarzystwo, tylko jedząc i jednocześnie bawiąc się telefonem komórkowym.

Robert niespodziewanie wyrwał jej komórkę z dłoni, co nie było trudne zważywszy na fakt, że siedziała obok niego.

– Jak jemy, to nie piszemy SMS-ów – pouczył i odłożył telefon na stół.

– Ale ja nie piszę SMS-ów – odparła Majka i ponownie chciała chwycić za telefon, ale ojczym ją ubiegł. Zabrał komórkę i schował do swojej kieszeni. – Jest moja, nie masz prawa...

– Po obiedzie ci oddam – uciął ostro dyskusję zanim ta się w ogóle zaczęła.

Majka chcąc jak najszybciej odzyskać swoją własność, naładowała do buzi ostatnie frytki, mięso sobie darowała i wyciągnęła rękę przed siebie, tak by ojczym ją zauważył.

– Już skończyłam – zakomunikowała ze złośliwym uśmiechem dziesięciolatka.

Robert co prawda się nie uśmiechnął, ale także okazał się być złośliwy.

– Powiedziałem, że oddam ci po obiedzie, a nie gdy zjesz i będziesz najedzona. Nie odejdziesz od tego stołu, dopóki ja nie skończę, a dopóki ja nie skończę jeść obiad trwa.

– Robert, przesadzasz – zwróciła mu uwagę Sylwia.

– Wcale. Po prostu ty ich rozpuszczasz i potem taki jest efekt – odparł bez krzyku, całkiem normalnym tonem. – Cała czwórka jest rozpuszczona jak dziadowski bicz. Ja już powiedziałem kiedyś, że w takiej sytuacji, to powinienem zdjąć pasek, przyrżnąć jednej i drugiej, i by się skończyły cyrki i kłótnie bez powodu – oznajmił ostro przenosząc spojrzenie z żony na Ankę i na Ninę, które siedziały dokładnie naprzeciw niego.

Sylwia już miała nagadać mężowi do słuchu, ale Nina ją ubiegła:

– Okay, nie kłóćcie się bez powodu. Robert przepraszam.

Na moment spojrzenia nastolatki i ojczyma się spotkały. To ona pierwsza spuściła wzrok, a potem podniosła go ponownie.

– Naprawdę sorry. Przyjmujesz, nie?

– Jasne, przyjmuję – odpowiedział bo co innego miał odpowiedzieć widząc jej uroczy i pełen wdzięku uśmieszek.

Robert przeniósł swój wzrok na żonę, a ta szybko zakomunikowała:

– Ja cię nie przeproszę.

– Nawet nie liczyłem – odparł z szerokim uśmiechem, ale Sylwia ani myślała podzielić jego radość. Dalej miała zaciętą minę.

– Dobra, mama, daj mu spokój. Przecież mnie nie wywalił.

– Nie powinien był tak mówić – trwała twardo przy swoim kobieta sięgająca po szklankę z herbatą, bo poczuła suchość w gardle spowodowaną chyba bardziej atmosferą niż słonym posiłkiem.

– Przecież dobrze wiesz, że jakbym miała osiemnaście lat i naprawdę wyszła z walizką, to on pierwszy by za mną pobiegł – broniła dalej Roberta Nina.

– Nie bądź tego taka pewna – szepnęła złośliwie Anka, ale w taki sposób by wszyscy słyszeli. – Nie jesteś jego córką, może tylko udaje, że cię lubi, a tak naprawdę to by się cieszył, gdyby się ciebie pozbył.

– Może moja mama też by się chętnie ciebie pozbyła i szczerze wcale mnie to nie dziwi.

– Robert, zrobisz coś? – zapytała Sylwia męża.

– Ja? – zdziwił się i przyłożył dłoń do klatki piersiowej. – Jak usiłowałem to...

– Robert – syknęła.

Mężczyzna zmielił język w ustach i patrząc w swój niemal pusty talerz przez chwile przysłuchiwał się rozmowie nastolatek. Wyłapał kilka zdań, w tym dwa najważniejsze brzmiące:

Twoja matka wolała umrzeć niż cię wychowywać.

Ja przynajmniej miałam matkę, ty nigdy nie miałaś ojca, nie chciał cię.

Wkurzony jak rzadko Malicki, wstał z miejsca i warknął:

– Cisza! Obie się zamknąć!

Potem wskazał palcem na jedną i drugą, i rzucił krótkim rozkazem:

– Do pokoju, marsz.

Dziewczyny spojrzały po sobie z taką nienawiścią, jakby jedna drugą najchętniej w tej chwili chwyciła za włosy. Oczywiście żadna z nich nie widziała winy w sobie, tylko w tej drugiej osobie.

– Do pokoju, powiedziałem – powtórzył już nieco spokojniej, ale nadal ostro. Tym razem nawet wskazał dłonią kierunek.

Anka i Nina w końcu podniosły swoje cztery litery. Ta pierwsza jeszcze napiła się herbaty i dopiero potem zaczęła powłóczyć nogami w kierunku schodów.

– I każda niech siedzi w swoim pokoju. Ja tam za moment przyjdę i do jednej, i do drugiej, i się skończą raz na zawsze te bezsensowne, słowne przepychanki – zabrzmiało co najmniej jak groźba.

Robert oczywiście nie ruszył od razu za dziewczynami. Usiadł ponownie i zamierzał dokończyć posiłek. Jego żona wręcz przeciwnie. Ona już się zbierała do wstania.

– Nie idź do nich – nie polecił, a jedynie delikatnie szepnął. – Zjedz na spokojnie, ja tam zaraz pójdę.

– Jak mam jeść, gdy moje własne dziecko, zresztą swoje też, wyprosiłeś od stołu.

– Ale co ty sugerujesz w tej chwili? – zapytał i słychać było w jego głosie, że ponownie traci panowanie nad emocjami. – Przestań się tak nad nimi rozczulać. Jakby były takie głodne, to zabrałyby z sobą talerze, nikt im tego nie zabronił. Poza tym jeszcze mi nie odbiło na tyle by zamykać przed dziećmi lodówkę. Będą głodne, to sobie potem zrobią kanapkę. – Przełknął ostatni kawałek mięsa, połowę ziemniaków zostawił i wstał od stołu. Ruszył w kierunku schodów, ale zanim dotarł do pierwszego ze stopni, to zawrócił. – Telefon – powiedział kładąc gadżet należący do dziesięcioletniej Majki na stół. Komórka ta będąc w jego kieszeni niezwykle go denerwowała, bo nieustannie wibrowała.

– O dzięki, miło, że oddałeś. – Uśmiechnęła się w jego stronę, ale nie złośliwie, a całkiem normalnie.

– Proszę.

Zanim Robert odszedł, to Majka już zaczęła odczytywać zaległe SMS-y i jednocześnie zajadać się frytkami maczanymi w sosie czosnkowym. Piotrek z początku uklęknął na krześle, a potem na nim stanął i jednym kolanem już wszedł na stół by dosięgnąć solniczki. Sylwia była zbyt zajęta synem i pilnowaniem tego by nie spadł by koncentrować swoją uwagę na mężu, który idąc po schodach, jednocześnie wysuwał końcówkę pasa przez pierwszą szlufkę, a potem mocował się z klamrą.

Dokładnie pięć i pół miesiąca później do drzwi państwa Malickich ktoś zapukał. Robert szybko założył chabrową polówkę na nagi tors i zapiął jasne, najzwyklejsze dżinsy. Otworzył, a w jego progu stanęła policja, na dodatek umundurowana.

– Pan Robert Malicki? – zapytał rosły mężczyzna. Kobieta stojąca obok niego była szczupła, niska i drobna. Ona milczała.

– Tak – odpowiedział, jednocześnie potakując głową i patrząc pytająco na funkcjonariuszy.

– W lesie nieopodal państwa domu został znaleziony motocykl firmy... zresztą tu ma pan dowód rejestracyjny. Motor jest zarejestrowany na pana. – Policjant wręczył Robertowi dokument, a ten przyjrzał mu się uważnie.

– Tak, na mnie, ale należy do córki. Zdarzył się jakiś wypadek? – zapytał przejęty. Zerknął za ramie, czując obecność żony za plecami.

Sylwia stała z dłońmi położonymi na ramionach Piotrusia. Chłopiec dłubał w nosie i zasłuchiwał się w rozmowę, nie mogąc doczekać się wyjaśnień policjanta. Chciał wiedzieć czy coś stało się Ninie, w końcu była jego siostrą.

– Nie, znaczy nie wiemy. Przeszukaliśmy teren wokół motocykla, ale nikogo nie znaleźliśmy. Nie było też żadnych śladów, które by wskazywały...

– Porzucono ten skuter, bo to pięćdziesiątka więc skuter, w środku lasu – powiedziała rzeczowo kobieta wtrącając się swojemu partnerowi w zdanie. – W stacyjce były kluczyki, nieopodal leżał kask, maszyna została przewrócona zapewne przez wiatr. Proszę zabrać stamtąd skuter zanim go ktoś ukradnie.

Policjanci już odwrócili się na pięcie i zaczęli iść w kierunku swojego samochodu. Była to zwykła drogówka, jeździła więc oznakowanym. Sylwia ich zatrzymała, krzycząc:

– Chcemy zgłosić zaginięcie córki!

– Jak to zaginięcie? – zdziwiła się kobieta i zaczęła ponownie przybliżać się do progu, w którym nadal stał mężczyzna w chabrowej polówce.

– Córka nie wróciła do domu – odpowiedziała matka dziewczyny, a Robert odstąpił krok do tyłu i stanął bokiem by umożliwić policjantom wejście.

– Kiedy córka wyszła?

– Dwa dni temu – odpowiedział mężczyzna. – Wieczorem pojechała na imprezę do swojego chłopaka, miała wrócić rano. Ja byłem przeciwny by tam w ogóle poszła.

– Ile ma lat?

– Siedemnaście, prawie osiemnaście – odpowiedziała kobieta, jakby ta prawie pełnoletność miała ich usprawiedliwić.

– Minęła doba?

– Minęły dwie – powiedział cicho Robert i wskazał na stół i krzesła zapraszająco.

– Dlaczego nie zgłosili państwo zaginięcia wcześniej? – zdziwił się tęgi mężczyzna i zdjął jesienną, czarną czapkę z głowy.

– Mąż uważał, że się znajdzie, że pewnie zabalowała i sama wróci, tylko że z opóźnieniem. Jeśli dziś by się nie pojawiła, to mieliśmy popołudni iść na policje.

– Ja w ogóle byłem przeciwny by ona tam szła – wypomniał Malicki żonie, a potem przysłuchiwał się policjantom, którzy tłumaczyli mu, że jedna osoba będzie musiała z nimi podjechać na komisariat w celu zgłoszenia zaginięcia, bo trzeba wypisać odpowiednie pismo, podpisać i rozpocząć poszukiwania.

– Dzwonili państwo do jej znajomych i do niej?

– Próbowaliśmy, ale nie do wszystkich mamy numery i też nie wszyscy odebrali. Wiedzą państwo, był wieczór, mieliśmy kontynuować wydzwanianie dziś, zresztą wysłaliśmy każdemu SMS-a – tłumaczył chaotycznie Robert.

– Pojedzie pan z nami, czy woli pan swoim samochodem? – zapytała policjantka.

– Żona z wami pojedzie, ja odwiozę syna i córki do szkoły. – Skierował swoje kroki w stronę wieszaka by sięgnąć jesienną kurtkę. Był już listopad, ale zima była wyjątkowo łagodna, a pogoda dopisywała, z tego też powodu Nina jeździła crossem, a nie autobusami czy korzystając z podwózki ojczyma.

Sylwia pomogła Piotrusiowi założyć buty i nawoływała Majkę i Ankę by te się pospieszyły. Ania wyjątkowo miała na dziesiątą, więc powiedziała, że sama pójdzie, albo pojedzie rowerem, a Majka ociężale zeszła po schodach, była bardzo zaspana i miała krzywo zapięte guziki flanelowej koszuli w kratę.

– Szybko, szybko – poganiał Robert i zbliżył się do swojej żony. – Odbiorę cię z komisariatu. Napisz do mnie albo zadzwoń jak skończycie. Razem jej też poszukamy. Objedziemy wszystkich jej znajomych. – Musnął żonę w policzek i schylił się po plecak syna. – Nie martw się, znajdziemy ją, albo sama się znajdzie – dodał słowa otuchy pochylając się by pomóc Piotrkowi założyć plecak na ramiona.

Na komisariacie jeden z policjantów, inny niż ci którzy zjawili się w domu Malickich wypytywał Sylwię o Ninę. O to z kim się zadawała, gdzie chodziła, czy była z kimś w konflikcie, czy sprawdzali może już jej komputer i czy ktoś nowy pojawił się w ich otoczeniu ostatnimi czasy.

Na ostatnie pytanie odpowiedź brzmiała:

– Tak, był chłopak. Właściwie młody mężczyzna. Wynajął pokój. Nasza sąsiadka mieszka w Londynie u córki i wynajmuje domek studentom i innym takim...

– Był w pobliżu Niny?

– Tak, ale ostatnio od kilku dni go nie widzę. Chyba Rosjanin, chyba Ivan.

– Rosjanin? – zdziwił się funkcjonariusz.

– Mogłaby go pani opisać, wie pani gdzie możemy go spotkać, może ma pani zdjęcie tego mężczyzny?

– Będzie nagrany na filmie – odpowiedziała nieco miotając się. Była zdenerwowana. Pierwszy raz przebywała w takim miejscu jak komisariat policji, na dodatek w takiej sprawie. – Nina miała siedemnaste urodziny. Urządziliśmy przyjęcie w ogrodzie. Użyczał jej paliwa. Wie pan, córka nawet jakby zabalowała to nie porzuciłaby swojego prezentu.

– Tego małego crossa?

– Tak, dostała go od nas na siedemnaste urodziny. To było jej marzenie od kiedy skończyła dziesięć lat. Kiedyś miała takiego mini od dziadków, potem był już na nią za mały. Chciała się ścigać.

– Ścigać? – zdziwił się policjant.

– Tak, wie pan Nina to dziewczyna, ubiera się kobieco, ale zawsze lubiła męskie sporty. Bardziej niż gotować i prasować woli grzebać z moim mężem w samochodzie, czy malować garaż. Od zawsze tak było. Jak piłka to tylko nożna i koszykówka, jak rolki, to tylko na rampie, a jak zabawa z młodszym rodzeństwem to tylko w strzelaniny i samochodami. – Sylwia uśmiechnęła się smutno. Miała łzy w oczach, a we wspomnieniach powróciły do niej obrazy z tego wszystkiego co właśnie wspomniała policjantowi.

– Proszę tu złożyć podpis i zaczniemy jej szukać. – Blondyn z kozią bródką obrócił kartkę w stronę pani Malickiej i wyczekując podpisu zadał jeszcze pytanie, dlaczego zgłaszają zaginięcie po ponad dwóch dobach. Było dla niego dziwne, że dziewczyna wyszła w piątek przed dziewiątą, a rodzice obudzili się w poniedziałek rano.

– Miała wrócić w sobotę wieczorem, ale popołudniu napisała SMS-a, że pomaga Patrykowi sprzątać mieszkanie, i że wróci później. Sądziłam, że została tam na drugą noc.

– Pozwalają państwo by sypiała z mężczyzną, gdy ma...

– Była tam na imprezie, a nie się puszczać! – warknęła zbulwersowana.

– Ja już wiem co się dzieje na takich imprezach – szepnął pod nosem jakby sam do siebie.

W progu stanął Robert, powiedział żonie, że właśnie już wszystko załatwił, i że postanowił do niej dołączyć. Policjant ponowił pytanie o tak późne zgłoszenie zaginięcia, jakby chciał sprawdzić, czy mężczyzna poda taką samą wymówkę.

– Miałem kiedyś kuratora – przyznał, sięgając po płaszcz żony i pomagając jej się ubrać. – Moja pierwsza żona popełniła samobójstwo, zostałem sam z córką. Chodziłem do pracy, a mała chciała zrobić sobie jajecznicę. Miała być sama tylko godzinę i oglądać bajki, potem miała... miała przyjść do niej babcia, ale... tyle wystarczyło by się poparzyła. Sąd wydał wyrok zaniedbania, narażenia zdrowia, bezpieczeństwa i dał nadzór kuratorski. Baliśmy się, że teraz to do nas wróci – wyjaśnił.

– Ile córka miała wtedy lat?

– Pięć – odpowiedział.

– Poznaliśmy się w szpitalu – dopowiedziała Sylwia. – Moja roczna córka miała silne zapalenie oskrzeli.

– Dobrze, rozumiem. Jak będę czegoś więcej od państwa potrzebował, albo będę coś wiedział, to zadzwonię. Może faktycznie impreza jej się przedłużyła, a motor pożyczyła komuś pijanemu i ten ktoś zaparkował w tym lesie i nawet o tym nie pamięta – starał się pocieszyć małżeństwo policjant. Z początku był wściekły, że jako rodzice tak późno zaczęli szukać córki, ale teraz gdy patrzył na ich zmęczone życiem twarze i zmartwienie na nich wypisane, rozumiał ich motywy do takiego działania.