Rozdział 4 – Odwiedziny u państwa Malickich

Prościej jest rządzić narodem,

niż wychować czwórkę dzieci

Winston Churchill

Zaparkowałam na przedmieściach, nieopodal ogródków działkowych, bo to właśnie w tych okolicach mieścił się dom państwa Malickich. Przyznam, że to, co ujrzały moje oczy, było przyjemną odmianą, zwłaszcza po zwiedzaniu osiedla Patryka Stemplewskiego i magazynu ojczyma zaginionej Niny. Tutaj były proste chodniki, zadbane podwórka, niepopisane ściany, psy ujadające za płotem. Iście sielankowy obraz rodziny, której spełnił się polski sen o własnym domu, ogrodzie, garażu.

Odnalazłam właściwy numer i z daleka podziwiałam parterowy domek z wysokim poddaszem. Cały przyozdobiony belami drewna, z wyjątkiem krawędzi i kolumn, które były okalane kamieniami. Płot także był drewniany i wysoki, z kilkoma zakratowanymi oknami, które były po prostu równo wyciętymi dziurami w belach. To właśnie przez jedno takie okno podziwiałam domostwo państwa Malickich. Zauważyłam też plac zabaw, gdzie z drabinek dwójka dzieci skakała wprost na dużą trampolinę. Śmiali się przy tym wniebogłosy i nawet deszcz, który zaczynał padać im nie przeszkadzał. Pies biegał dookoła nich i wesoło poszczekiwał. Wtedy uznałam, że widziałam już dość i wcisnęłam przycisk dzwonka.

Zauważyłam kobietę, która wyszła z domu i szła w kierunku furtki. Jednak zanim ona do niej dotarła, ubiegł ją ten mały chłopiec, który wcześniej skakał na trampolinie.

Brunecik w kręconych włosach wspiął się na ogrodzenie i krzyknął radośnie:

– A kuku!

– A kuku – odpowiedziałam mu, lekko się śmiejąc. – A jak ty masz na imię? – zagadnęłam w chwili, gdy brama się otwierała. Małemu chyba się podobało, że w pewien sposób na niej odjeżdża.

– Piotrek. – Wcale się nie zraził tym, że jestem obcym człowiekiem. Przeszedł nad furtką, pomimo, że ta była już otwarta i stanął przy boku swojej mamy.

– Dzień dobry – powiedziałam do kobiety i standardowo przedstawiłam się, wyciągając odznakę. Zauważyłam, że ją tym zmartwiłam. Zapewne to była matka Niny i pomyślała, że przyszłam ją zawiadomić o tym, iż dziewczynie stało się coś strasznego. – Szukam jej i zbieram informację – dodałam szybko dla uspokojenia.

– Zatem zapraszam. – Uśmiechnęła się ciepło i smutno za razem, jednoczenie wskazując kierunek, w którym mam zmierzać.

Sympatyczna – pomyślałam, bo biło od niej jakimś takim ciepłem.

– Piotrek, jest późna jesień, nie biegaj na krótki rękaw – zwróciła uwagę synowi, który faktycznie miał na sobie tylko koszuleczkę i jakieś spodnie dresowe z ciepłego polarku.

– Ale kiedy mnie goląco – odpowiedział, nieco sepleniąc i pobiegł ponownie w kierunku drabinek, zabierając ze sobą psa, który zaczął mnie obszczekiwać. – Koksy, Koksu! – krzyczał na niego, czym wprawił mnie w rozbawienie.

Pomyślałam, że to naprawdę dziwaczne imię dla czworonoga.

Dziewczynka w jasnych włoskach, także bez kurtki, ale przynajmniej na długi rękaw ,właśnie się wspinała na drabinki i z nich krzyczała:

– Mamo! Mamo! Za ile będzie Robert!?

Dziewczynce, niewiele starszej od chłopczyka, akompaniował ten łaciaty szczeniak, ciągle na mnie poszczekujący i to nawet z takiego daleka. Doprawdy zaczynało mnie to psisko już irytować.

– Za godzinę pewnie! – odkrzyknęła kobieta. Miała zdarte gardło i chrypę. W sumie, przy takiej ilości gówniarzy, to się chyba nawet nie ma co dziwić.

Zaczynałam łapać samą siebie na tym, iż zaczynałam tej matce i żonie współczuć, ale z drugiej strony, czego jej współczułam? Przecież nikt za nią nie decydował, sama sobie wybrała taki los. Być może ona była szczęśliwa, jednak ja, gdybym miała postawić się na jej miejscu, to palnęłabym sobie kulkę w łeb.

Ledwie weszliśmy do domu, a już ten mały w kręconych włoskach przybiegł za nami.

– Głodny jestem – oznajmił i ściągając buty, odrzucił każdy w inną stronę.

– Chcesz kanapkę? – zapytała, zapraszając mnie dalej.

Rozejrzałam się dookoła. Hol czy też przedpokój, był ładny, choć nie w moim stylu, bo za bardzo nowoczesny. We wnęce stał wieszak, na który odwiesiłam kurtkę. Obok znajdowała się półka na buty, z której mały Piotruś najwidoczniej nie korzystał. Zresztą, po co miał korzystać, skoro miał od tego matkę, która podeszła, pozbierała jego butki i odstawiła na miejsce? Po obu stronach znajdowały się szafy z ciemnymi lustrami, a w czarnych, połyskujących niczym szkło, płytkach podłogowych, mogłam się przejrzeć.

Schludnie – pomyślałam i zaczęłam się zastanawiać, ile ta kobieta poświęca czasu na sprzątanie, przecież przy czwórce dzieci i wiecznie nieobecnym mężu, którzy zapewne jeszcze wymagają od niej żeby gotowała, utrzymanie domu w takiej czystości, jest niemal niemożliwe. W moim było brudniej, a mieszkałam sama.

Kuchnia, połączona z jadalnią i salonem, zrobiła na mnie jeszcze większe wrażenie. Nadal było nowocześnie i nadal nie było to moim stylem, ale gdyby mi ktoś ofiarował takie trzy pomieszczenia, to skakałabym pod sufit i nawet nie marudziła, że jest tak nie po mojemu.

W salonie wszystkie ściany były białe, z wyjątkiem tej, na której wisiał telewizor. Ona była popielata, z żółtymi akcentami na wystających, kanciastych tynkach. Na środku ściany, wisiał nowoczesny, zaokrąglony przy krawędziach telewizor, który był tak wielki, że aż zaczęłam się zastanawiać, jakim cudem się w drzwiach zmieścił.

Kuchnia, jak i jadalnia, były w białej tapecie z popielatymi napisami, typowo kuchennej, zresztą dobranej pod płytki, umiejscowione między blatem, a wiszącymi szafkami. Jedynym wyjątkiem była ściana nieopodal wyjścia na taras, znajdująca się blisko stołu. Na niej widniał malunek – niechlujne kontury wykonane za pomocą węgla, przedstawiające filiżankę na spodku, z parującą kawą albo herbatą, bo tak właściwie, to nie sposób było jednoznacznie stwierdzić. Zapatrzyłam się na ten rysunek i zdawało mi się, że już gdzieś widziałam podobny styl i niemal identyczną kreskę. Tylko nie mogłam sobie przypomnieć,gdzie to było.

– To Nina malowała – wyjaśniła matka dziewczyny.

A no tak! Dopiero wtedy mi się przypomniało, że zaginiona chodziła do liceum plastycznego. Patrząc na jej dzieło, musiałam przyznać, że naprawdę miała talent, takie swoje ja czy jak to się w praktyce malarskiej nazywa...

– Rozesłaliśmy jej zdjęcie do wszystkich patroli – poinformowałam. – Znajdzie się – zapewniłam, choć nie miałam takiej pewności. Po prostu nie chciałam by ta pani się smuciła, bo moim zdaniem na to nie zasługiwała.

A te dzieci nie zasługiwały na nią – przeszło mi przez myśl, gdy ten uroczy bąbel upomniał się o swoją kanapkę.

– Z Nutellą bym sobie wsamał – poinformował, opierając się o ścianę. Splótł ręce na piersi i odbijał się plecami, tym sposobem popukując, czyli wydając dźwięk, który mnie doprowadzał do szewskiej pasji.

– Przepraszam panią, niech pani zaczeka, zrobię mu tylko coś do jedzenia – powiedziała kobieta, a ja przytaknęłam ruchem głowy, przybierając na ustach dobrotliwy uśmiech.

Sylwia jednak nie musiała robić kanapki młodemu, bo zjawiła się ciemna brunetka – nie farbowana, naturalna i postanowiła wyręczyć macochę. To, że kobieta jest jej macochą wywnioskowałam po tym, iż zwracała się do niej po imieniu. Czarna Ania wzięła z chlebaka bułki, z lodówki czekoladę do chleba i nóż z szuflady.

– Chodź gówniarzu, w pokoju ci zrobię – zawołała chłopczyka, a on chwycił z szuflady łyżeczkę i włożył ją sobie do ust.

– Zjem tes samom – powiedział zadowolony, nie wyjmując przedmiotu z buzi.

Musiałam przyznać, że Ania, chyba jako jedyna z trójki dzieci obecnych w domu, uraczyła mnie słowami dzień dobry i zapytała czy wiem już coś o Ninie.

– Na razie niewiele – odpowiedziałam jej zgodnie z prawdą, patrząc w kierunku schodów bez poręczy, którymi podążała. Za nią człapał ten irytujący, niecierpliwy dzieciak.

Kobieta, jakieś około dziesięć lat starsza ode mnie, w końcu zasiadła naprzeciw. Wcześniej oczywiście włączyła czajnik elektryczny, który jak wszystkie dodatki i sprzęty AGD w tym domu, był srebrny. Jedynie stół, który nas dzielił, był szklany, a jego nogi białe.

– Chciałabym zobaczyć pokój Niny, jej komputer, telefon oraz nagranie z jej urodzin.

– Komórkę Nina zawsze nosi z sobą, ale teraz jest wyłączona. Co kilka minut próbuje się do niej dodzwonić – wyznała, ze łzami w oczach. Widać było, że choć przy dzieciach stara się być twarda, to wewnętrznie, jest w całkowitej rozsypce. – Co do komputera, to powinien być w pokoju, a kamery nie mam, ale nagranie pewnie już mąż przerzucił na płytę albo dysk.

– A gdzie jest kamera? – Przyszło mi na myśl, że może być na niej coś ciekawego.

– U szwagra albo teściów. Chcieli zrzucić nagrania, by mieć pamiątkę.

– Rozumiem. Przepraszam, że o to zapytam, ale jakie pani córka ma relacje z pani mężem?

Kobieta spojrzała na mnie tak, jakby miała ochotę wywalić mnie za drzwi. Uspokoiłam ją, że to rutynowe pytanie i że jej relacje z Niną oraz relacje Niny z rodzeństwem także mnie interesują. Wyjaśniłam, że siostry i brat mogą wiedzieć coś więcej.

– Nina i Robert się uwielbiają. Z Anką i z Mają jak to siostry, czasami się kłócą, a Piotruś... gdy się urodził, była zła, zazdrosna, ale teraz, gdy już podrósł, stał się jej kompanem do jazdy na rolkach i gry w piłkę. Lubią też te same gry video, którym ja jestem przeciwna, bo tylko się w nich strzelają albo łamią sobie nawzajem kości.

– Fajne są te gry! – krzyknął ten mały, który właśnie pędził przez przestronny salon, przebiegł po narożnikowej, skórzanej, żółtej kanapie i spadł do korytarza, gdzie pewnie zajął się zakładaniem butów.

Mały kaskader – pomyślałam.

Ja poszłam za Sylwią do pokoju Niny. Już gdy przestąpiłam jedną nogą za próg, wiedziałam, że to artystka. Na ścianach znajdowały się kontury najbardziej znanych budowli całego świata. Od Big Bena, po Koloseum, przez paryską, jak i krzywą wieżę. Na jednej ze ścian stały wieszaki na kółkach, aż uginające się pod ciężarem ubrań, do tego jedna kolorowa komoda, popisane biurko i tapicerowane łóżko, niemal dwuosobowe.

– Wątpię, że się pani tutaj odnajdzie, ale...

– Nie ma komputera – zauważyłam szybko.

– Faktycznie – zdziwiła się i zaczęła rozglądać, zapewne za laptopem. Przerzucała przy tym jakieś koce, bluzy i szkice. Być może sądziła, że sprzęt jest gdzieś zakopany?

Ja za to przyglądałam się parapetowi pełnemu ozdób i świeczek oraz kotu drzemiącemu na pufie, na której leżała niechlujnie rzucona piżama dziewczyny.

Pokręciłam się chwile, przyjrzałam zdjęciom przyczepionym do jednej ze sztalug w taki sposób, iż tworzyły kolaż. Nie wychwyciłam nic, co by ją odróżniało od większości nastolatek. Na zdjęciach były głównie przyjaciółki, pozowała wraz z nimi w dziwnych miejscach, zazwyczaj na tle graffiti. Była też fotka, gdy trzyma na kolanach małe niemowlę, zapewne to był ten siostrzeniec Patryka. Miała zdjęcie z każdym z rodzeństwa, z matką i też z ojczymem.

Wzruszyłam ramionami i poprosiłam o to nagranie z urodzin. Wiedziałam, że w pokoju nie znajdę nic więcej. Zresztą nie wolno mi było go przeszukiwać.

Sylwia przeszła chyba do sypialni, przynajmniej na to wskazywało wielkie łóżko, które widziałam z korytarza. Przyniosła mi zewnętrzny dysk, taki podpinany na USB.

– Tu jest więcej nagrań. Może pani pomogą znaleźć moją córkę. – Przekazała mi urządzenie i wyjęła chusteczkę z kieszeni dżinsów, by przetrzeć oczy.

– Nie może się pani rozklejać – stwierdziłam. – Wiele nastolatek ucieka z domu. Znajdują się, niemal zawsze się znajdują.

– Nie wierzę, że Nina uciekła. Boje się, że mogło jej się coś stać.

– Rozumiem. – Dotknęłam jej ramienia i potarłam. Nigdy nie byłam dobra w dodawaniu otuchy. Bo niby co mogłam zrobić? Przecież nie przytulę obcej kobiety!

Idąc schodami, przyglądałam się zdjęciom powieszonym na ścianach. Było ich mnóstwo, a każda ramka była inna, wszystkie kolorowe. To trochę ocieplało, z pozoru chłodne, bo moim skromnym zdaniem zbyt nowoczesne, wnętrze. Nagle przyszło mi do głowy, że ta rodzina na brak pieniędzy z pewnością nie może narzekać. To rzadkość w polskich realiach, by ludzie mieli takie domy, a każde z dzieci swój pokój.

– Piękne umeblowanie – pochwaliłam.

– Nina i Hubert projektowali. Właściwie ona projektowała, mówiła im co i gdzie, a oni remontowali.

– Nina, nie pani? – zdziwiłam się, bo zawsze mi się wydawało, że to kobieta powinna urządzać dom, a nie jej córka.

– Ja byłam wtedy z młodszymi dziećmi i bratową na wakacjach – wyjaśniła. – Nina została, bo uczyła się do sierpniowej poprawki. Robert stwierdził, że za karę z powodu zagrożenia, nigdzie nie pojedzie, a on osobiście dopilnuje, by zdała.

Wystarczyło tylko, że wychwyciłam Robert stwierdził i doprawdy, zaczynałam już mieć uczulenie na tego faceta.

– Kiedy wróciłam, salon i kuchnia były już zrobione. To była niespodzianka, dzięki której wreszcie mogliśmy wyprowadzić się od teściów.

– Rodziców Roberta? – zapytałam dla jasności.

– Tak. – Coś w jej spojrzeniu dawało mi do zrozumienia, że z teściową i teściem, to ona za dobrze nie żyje. Zresztą, o szwagrze też wypowiadała się tak, jakby w ogóle nie chciała o nim mówić. A jednak, była z jego żoną na wakacjach, gdy mąż i jej córka sami, we dwoje... no, w sumie, to jeszcze z Hubertem, ogarniali wnętrze i wyposażenie. Czy tylko mnie w tym momencie nachodziły jakieś brudne myśli? Czy ktoś inny miałby podobne skojarzenia?

– Pani w tym czasie remontu, była...

– Nad morzem.

– Z żoną Huberta? – dopytywałam.

– Nie. – Zaśmiała się chyba mimo woli. – On jest żonaty od niedawna. Mówiłam o Anecie, żonie Norberta. On dużo pracował, a ona nie chciała jechać sama z bliźniaczkami, więc się tak złożyło.

– Pani mąż ma dwóch braci – wywnioskowałam.

– Tak – potwierdziła i chyba zorientowała się, że ciągle stoimy na schodach, bo zaproponowała mi kawę i wyprzedziła mnie, idąc w dół.

Kawy miałam zamiar odmówić, ale chciałam jeszcze zapytać o biustonosz, który wciąż miałam w torebce i o tajemniczego sąsiada o rosyjskim imieniu Ivan. Niestety obie te rzeczy wyleciały mi z głowy, bo zanim zeszłyśmy po schodach, to rozległy się głosy w przedpokoju. Kiedy dotarłyśmy na miejsce, to mały Piotruś trzymał się za ucho i zbierał porozrzucane po podłodze buciki. Chyba płakał. Nie mogłam stwierdzić, czy ma twarz mokrą od łez, czy od deszczu. Cały był przemoczony.

– Kurtkę jeszcze odwieś – warknął mężczyzna, z którym miałam wątpliwą przyjemność już tego dnia rozmawiać.

– Przecież nie sięgnie – zauważyła kobieta, gdy Piotrek zbierał przeciwdeszczówkę z podłogi.

– To niech ruszy głową i taboret sobie podstawi! – uniósł się, a dopiero potem zerknął na żonę, a tym samym też na mnie. – Witam panią ponownie – powiedział sucho, bez uśmiechu i bez emocji. Widać było, że darzy mnie taką samą sympatią, jak ja jego. – Wezmę prysznic i pojadę jeszcze w kilka miejsc, popytam o Ninę – poinformował żonę, zdejmując mokrą marynarkę jednocześnie. Nie umknęło mojej uwadze, że tym razem nie miał na sobie bordowej polówki, ale chabrową.

Kiedy i gdzie zdążył się przebrać? Nie miałam pojęcia i nie miałam zamiaru go pytać. Postanowiłam szybko odwiedzić sąsiada Ivana, a potem jechać za Robertem. Czułam, że ten facet coś ukrywa.

Pożegnałam się więc z tą rodziną i gdy już opuszczałam ich dom, usłyszałam jeszcze raz donośny głos Roberta.

– Podłogę wytrzyj!

Z początku myślałam, że mówi to do żony i nawet się przeraziłam tonem wypowiedzi, ale gdy warknął:

– Ani ja, ani mama nie będziemy tego za ciebie robili – wiedziałam już, że słowa skierował do syna.

Coraz bardziej mi się coś nie podobało w tej rodzinie i jeszcze sama nie umiałam tego nazwać. Jedno było pewne – Robert nie wzbudzał sympatii, przynajmniej nie udało mu się obudzić mojej. Przyszło mi nawet do głowy, że żona nie jest z nim szczęśliwa, że może z nim być tylko i wyłącznie dla pieniędzy. Przez moment zastanawiałam się czy umiałabym postawić się na jej miejscu, dokonać wyboru i doszłam do wniosku, że są w życiu rzeczy bezcenne, nie na sprzedaż, ale z drugiej strony wszystko ma swoją cenę. Malicki wyglądał mi na człowieka, który zna cenę wszystkiego, ale nie dostrzega wartości niczego.